Een teamavond onlangs. Om ons te richten op God werd een bijbelgedeelte voorgelezen. Lucas 5:1-11. Het voor christenen bekende gedeelte waarin Jezus eerst een grote groep mensen toespreekt, het zo vol wordt dat hij een schip leent van een visser om vanaf dat schip verder te spreken, na afloop van de toespraak de vissers vraag om vissen te vangen, de vissers de netten niet aangesleept krijgen van de hoeveelheid vis en de vissers zo overweldigd zijn dat ze hun werk neerleggen en Jezus volgen. Tot zover de hoofdlijn, die zo overbekend is.
Op de avond werd ons gevraagd wat we hierin zo mooi vinden. Iedereen was net zoals de vissers overweldigd van de vissen. Toegepast op ons eigen werk en leven vroegen we ons af waarom wij niet zo'n grote hoeveelheid vissen mogen vangen. En dat toegepast op mensen in de wijk.
Tijdens het gebed erachteraan begon het me te dagen. Focussen we ons wel op het juiste beeld? Er zijn drie gebeurtenissen die in het gedeelte belangrijk zijn, waar we drie reacties op kunnen hebben:
- de toespraak van Jezus tot de menigte - wat zou het mooi zijn om zelf ook tot een dergelijke menigte te kunnen spreken
- het vangen van de vissen - wat zou het mooi zijn om zelf, vanwege onze gehoorzaamheid, zoveel vissen (=mensen) te mogen vangen
- vissers die volgelingen van Jezus worden - wag zou het mooi zijn als wij mensen zodanig aanspreken dat ze alles achterlaten en achter Jezus aangaan
Ging het Jezus zelf nu om de menigte, het vangen van de grote hoeveelheid vis of om de vissers die alles achterlieten om hem te volgen. Volgens mij is Jezus veel verheugder over de vissers die hem radicaal volgden, dan over die grote hoeveelheid vissen die werden gevangen. Sterker nog, de vissen waren zijn hulpmiddel om de vissers hem te laten volgen.
Zo focussen we onszelf veelal op het verkeerde. Het middel staat centraal. niet het doel. De vissen worden belangrijker dan de vissers. We richten ons op het wonder en laten de verwonderde van verwondering achter.
Ik hoop dat ik mijn netten in gehoorzaamheid zo sleep, dat ik veel vissen mag vangen, zodat nog meer mensen Jezus zullen volgen.
donderdag 22 oktober 2009
zaterdag 17 oktober 2009
Huisgroep in Klarendal
Een week geleden begonnen we in Villa Klarendal met een tweede seizoen huisgroepen. Geen bijbelstudiegroep, geen celgroep, maar een groep bij iemand aan huis. Met een stel mensen bij elkaar komen die samen op zoek gaan om Jezus te volgen.
Het was spannend. In een ander huis, omdat dat van ons "under construction" is. Een huis ook op een heuvel (dat kan in deze omgeving). En op deze avond regende het pijpenstelen. Ik liep naar onze buurvrouw met wie ik had afgesproken om mee te lopen. Ze stond al vol verwachting en met alles erop en eraan klaar om weg te gaan. Met paraplu's en regenkleding slopen we de heuvel op.
Daar aangekomen bleken er al wat mensen te zijn aangekomen, die al langer met de huiseigenaren hadden gegeten. Na ons ging nog een aantal keren de bel. Iedereen die we verwachtten was gekomen! Een avond met tien mensen.
Een interessante avond over stille tijd. Niet de tijd voor de kruisiging of tussen kruisiging en opstanding, zoals een enkeling opperde. Maar een tijd waarin je tot jezelf komt om het hoofd en hart omhoog te plaatsen. Het interessantste experiment van de avond was een opdracht om zelf het eerste deel van het evangelie van Johannes door te lezen en eigen gedachten erover op te schrijven. De eerste momenten waren giebelig en lacherig. Een enkeling merkte op dat zij geen lezer is. Een ander heeft zijn leesbril vergeten. We opperden de gastheer om de voorleesbijbel aan te zetten (een voorgelezen bijbel op internet). Na enkele minuten werd het stil als de bijbel via internet wordt voorgelezen. De minuten erna werden gebruikt door iedereen om te lezen en schrijven (behalve de brilloze).
Wat mooi om vervolgens te horen hoe iedereen weer wat anders uit de tekst haalt. Samen kom je verder. Ook in het lezen van de bijbel. De tips van de studie ervoor werden opgepakt.
Mensen groeien naar grotere hoogtes. Ze kwamen bij ons met nauwelijks tot geen kennis over wat dan ook over de bijbel of het geloof. Nu zaten ze hier en lieten zien hoezeer ze de afgelopen jaren waren gegroeid. God is aan het werk. Hij laat zijn werk niet in de steek. Op naar de volgende huisgroepavond komende woensdag!
Het was spannend. In een ander huis, omdat dat van ons "under construction" is. Een huis ook op een heuvel (dat kan in deze omgeving). En op deze avond regende het pijpenstelen. Ik liep naar onze buurvrouw met wie ik had afgesproken om mee te lopen. Ze stond al vol verwachting en met alles erop en eraan klaar om weg te gaan. Met paraplu's en regenkleding slopen we de heuvel op.
Daar aangekomen bleken er al wat mensen te zijn aangekomen, die al langer met de huiseigenaren hadden gegeten. Na ons ging nog een aantal keren de bel. Iedereen die we verwachtten was gekomen! Een avond met tien mensen.
Een interessante avond over stille tijd. Niet de tijd voor de kruisiging of tussen kruisiging en opstanding, zoals een enkeling opperde. Maar een tijd waarin je tot jezelf komt om het hoofd en hart omhoog te plaatsen. Het interessantste experiment van de avond was een opdracht om zelf het eerste deel van het evangelie van Johannes door te lezen en eigen gedachten erover op te schrijven. De eerste momenten waren giebelig en lacherig. Een enkeling merkte op dat zij geen lezer is. Een ander heeft zijn leesbril vergeten. We opperden de gastheer om de voorleesbijbel aan te zetten (een voorgelezen bijbel op internet). Na enkele minuten werd het stil als de bijbel via internet wordt voorgelezen. De minuten erna werden gebruikt door iedereen om te lezen en schrijven (behalve de brilloze).
Wat mooi om vervolgens te horen hoe iedereen weer wat anders uit de tekst haalt. Samen kom je verder. Ook in het lezen van de bijbel. De tips van de studie ervoor werden opgepakt.
Mensen groeien naar grotere hoogtes. Ze kwamen bij ons met nauwelijks tot geen kennis over wat dan ook over de bijbel of het geloof. Nu zaten ze hier en lieten zien hoezeer ze de afgelopen jaren waren gegroeid. God is aan het werk. Hij laat zijn werk niet in de steek. Op naar de volgende huisgroepavond komende woensdag!
dinsdag 13 oktober 2009
De druppel en de gloeiende plaat
"is jouw werk niet een druppel op de gloeiende plaat?" Een tijd geleden stelde een journalist deze vraag aan mij.
Hij komt weer in me op nu ik vandaag in het computerlokaal zit. Acht computers staan opgesteld. Achter twee computers zitten wijkbewoners die de computer beter willen leren kennen. Achter twee andere computers zitten twee docenten die de leerlingen een op een kunnen begeleiden.
Onbegrijpelijk in deze tijd van efficiency. Zonde van de tijd, zeggen sommigen. je moet toch het maximale uit je tijd en apparatuur halen.
Wat is belangrijker? De druppel of de gloeiende plaat? De meesten concentreren zich zozeer op de gloeiende plaat, dat ze de kracht van de druppel niet meer kunnen onderscheiden. Want ondanks de wellicht in bedrijfskundig opzicht inefficiënte een-op-een-benadering, zitten er vandaag wel twee mensen die verder komen dan waar ze mee gekomen zijn. Door de gesprekken heen ontstaat een band met deze mensen. Door er altijd te zijn, ongeacht het aantal, wordt duidelijk dat wij dit doen voor de mensen zelf en niet voor de roem of voor het succes.
Dat geeft stof tot nadenken en gesprek. En zelfs als dat niet het geval is, is het goed. Mens zijn met mensen en hen te helpen iets verder te komen is dankbaarder dan je denkt. Ik doe iets voor hen, maar krijg er ook iets voor terug. De blijdschap, verwondering en dankbaarheid van dat kleine aantal is ook heel wat waard.
En soms is het ook lekker rustig om in een stil moment even een weblog tussendoor te schrijven en de eigen mails bij te werken.
Hij komt weer in me op nu ik vandaag in het computerlokaal zit. Acht computers staan opgesteld. Achter twee computers zitten wijkbewoners die de computer beter willen leren kennen. Achter twee andere computers zitten twee docenten die de leerlingen een op een kunnen begeleiden.
Onbegrijpelijk in deze tijd van efficiency. Zonde van de tijd, zeggen sommigen. je moet toch het maximale uit je tijd en apparatuur halen.
Wat is belangrijker? De druppel of de gloeiende plaat? De meesten concentreren zich zozeer op de gloeiende plaat, dat ze de kracht van de druppel niet meer kunnen onderscheiden. Want ondanks de wellicht in bedrijfskundig opzicht inefficiënte een-op-een-benadering, zitten er vandaag wel twee mensen die verder komen dan waar ze mee gekomen zijn. Door de gesprekken heen ontstaat een band met deze mensen. Door er altijd te zijn, ongeacht het aantal, wordt duidelijk dat wij dit doen voor de mensen zelf en niet voor de roem of voor het succes.
Dat geeft stof tot nadenken en gesprek. En zelfs als dat niet het geval is, is het goed. Mens zijn met mensen en hen te helpen iets verder te komen is dankbaarder dan je denkt. Ik doe iets voor hen, maar krijg er ook iets voor terug. De blijdschap, verwondering en dankbaarheid van dat kleine aantal is ook heel wat waard.
En soms is het ook lekker rustig om in een stil moment even een weblog tussendoor te schrijven en de eigen mails bij te werken.
zondag 11 oktober 2009
Het leven delen
We verlangen ons leven te delen. Mensen die dichtbij ons wonen zozeer te kennen dat er een nieuwe gemeenschap ontstaat. Die wens staat op ons hart gegrift. Het leven om ons heen is sterk individualistisch. Iedereen gaat voor zijn eigen leven en houdt maar weinig rekening met de ander.
Vorige week waren we 25 jaar getrouwd. We hebben genoten van een week waarin we eigenlijk een tweede huwelijksreis maakten. Toen we terugkwamen kregen we een verrassing. Het werd al aangekondigd. We mochten niet eerder dan vijf uur op het maandelijkse diner komen.
Toen we aankwamen werden we tegemoet gezongen door een groot aantal bekenden met wie we regelmatig optrekken. Iedereen genoot van het feit dat wij jubileerden. En wensten ons het grote geluk voor de toekomst toe.
We hadden zelf geen feest gevierd. Toch was dit feest een verrassing die we niet hadden verwacht. Een feest georganiseerd door degenen met wie wij ons leven willen delen. Die nu iets voor ons wilden terug doen. Samen leven is geven en nemen. Niet alleen maar geven. Soms ook ontvangen. Vroeger zeiden we dat zoiets niet nodig is. Want we genoten meer om te geven dan te ontvangen. Maar nu hebben we geleerd om ook te ontvangen. Te genieten van de moeite die anderen hebben gedaan om iets speciaals voor ons te doen. We hebben genoten van het feest van het delen van ons leven.
Vorige week waren we 25 jaar getrouwd. We hebben genoten van een week waarin we eigenlijk een tweede huwelijksreis maakten. Toen we terugkwamen kregen we een verrassing. Het werd al aangekondigd. We mochten niet eerder dan vijf uur op het maandelijkse diner komen.
Toen we aankwamen werden we tegemoet gezongen door een groot aantal bekenden met wie we regelmatig optrekken. Iedereen genoot van het feit dat wij jubileerden. En wensten ons het grote geluk voor de toekomst toe.
We hadden zelf geen feest gevierd. Toch was dit feest een verrassing die we niet hadden verwacht. Een feest georganiseerd door degenen met wie wij ons leven willen delen. Die nu iets voor ons wilden terug doen. Samen leven is geven en nemen. Niet alleen maar geven. Soms ook ontvangen. Vroeger zeiden we dat zoiets niet nodig is. Want we genoten meer om te geven dan te ontvangen. Maar nu hebben we geleerd om ook te ontvangen. Te genieten van de moeite die anderen hebben gedaan om iets speciaals voor ons te doen. We hebben genoten van het feest van het delen van ons leven.
Column Friesch Dagblad 12: kerkelijke landschapsontwikkeling
Afgelopen week waren mijn vrouw en ik voor het eerst sinds 25 jaar weer op het waddeneiland Vlieland om ons zilveren jubileum te vieren met een tweede huwelijksreis.
Wie naar zo’n eiland gaat, gaat daar vooral om de natuur naar toe. Een beetje eilandganger verdiept zich ook een beetje in de achtergrond van het eiland. Zo kwam ik erachter dat pas begin vorige eeuw een begin is gemaakt met de aanleg van bossen. Daarvoor was het eiland volledig natuurlijk (organisch) ontstaan en ontwikkeld tot hoe het er op dat moment uitzag. Het was een eiland midden in zee, temidden van de natuur van wind, zee en regen en overgeleverd aan die schepping. Het eiland werd regelmatig overspoeld door de zee tijdens zware stormen. Zelfs een heel dorp werd opgeslokt door de zee.
Om het eiland te redden en een toekomst te geven, werd besloten menselijk in te grijpen. Bomen werden geplant om het eiland houvast tegeven, dammen en ribben werden aangelegd om de zee tegen te houden, verharde wegen en fietspaden werden aangelegd om vervoer op het eiland te verbeteren.
Dit deed mij denken aan de kerk van vroeger, van nu en in de toekomst. De kerk is organisch ontstaan. Door de Heilige Geest ontstond iets geheel nieuws. In het bijbelboek Handelingen zien we hoe die kerk zich organisch verder ontwikkelt. Er gebeuren dingen, de apostelen herkennen de hand van God, waarop zij verder kunnen werken. Tegelijkertijd is er sprake van menselijk ingrijpen. Als mensen in de eerste kerk klagen, wordt er door de leiders van die kerk ingegrepen en gezocht naar diakenen die een deel van de dienst van de apostelen kunnen overnemen.
In de kerk van tegenwoordig komen we dezelfde vragen tegen. In sommige kerken staat het menselijk ingrijpen centraal. Beslissingen worden genomen op basis van rationele en financiële afwegingen. De toekomst moet met beleid gemaakt worden. En zo af en toe wordt er ook nog wel gebeden daarvoor. In andere kerken voelt men veel meer voor de organische ontwikkeling. Er wordt tot God gebeden en gezocht naar Gods wil voor de eigen kerk. Er wordt geen beslissing genomen vooraleer men zeker weet dat die beslissing overeenkomt met die wil van God. Beleid en menselijk ingrijpen wordt in tegenstelling gezien met het geloof in God en het vertrouwen dat Hij ons leven leidt.
Wie door het kerkelijke landschap loopt, moet kunnen genieten van de prachtige wildernis die onder invloed van God zelf, maar ook van onvoorziene omstandigheden zijn ontstaan. Het werk van God zelf moet er te proeven zijn. De echtheid van het geloof moet er worden ervaren. Het ideaal van een dusdanig menselijk ingrijpen in de kerk, dat God wordt ervaren en er toch richting wordt gegeven aan de toekomst is prachtig, maar niet altijd haalbaar. Hier en daar zien we dat voorbij is gegaan aan de menselijke en goddelijke maat. Er is een landschap ontstaan dat is ontsierd door verbodsborden.
Geestelijke hoogbouw
In andere gevallen kan er niet meer van de natuurlijke werking worden genoten, omdat er allemaal geestelijke hoogbouw is gepleegd. Het moest het allemaal groots zijn en geweldig. Er zijn ook landschappen die worden overwoekerd door de natuur. De gedachte God alleen zijn werk te laten doen en zelf de handen ervan af te houden, zorgt voor een ongestructureerd kerklandschap. Wie de bijbel doorleest ziet, dat God te allen tijde wil samenwerken met zijn bouwmeesters aan de grond, zodat er iets moois wordt opgebouwd.
Kan er een landschap ontstaan waarin het mooie van Gods natuurlijk ingrijpen en kundig menselijk ingrijpen kan samengaan? Ik hoop het van harte. Niet door al die andere landschappen af te schaffen. Daarin voelen mensen zich thuis. Maar wellicht door nieuwe biotopen te laten ontwikkelen waar meer van die samenwerking kan ontstaan.
Wie naar zo’n eiland gaat, gaat daar vooral om de natuur naar toe. Een beetje eilandganger verdiept zich ook een beetje in de achtergrond van het eiland. Zo kwam ik erachter dat pas begin vorige eeuw een begin is gemaakt met de aanleg van bossen. Daarvoor was het eiland volledig natuurlijk (organisch) ontstaan en ontwikkeld tot hoe het er op dat moment uitzag. Het was een eiland midden in zee, temidden van de natuur van wind, zee en regen en overgeleverd aan die schepping. Het eiland werd regelmatig overspoeld door de zee tijdens zware stormen. Zelfs een heel dorp werd opgeslokt door de zee.
Om het eiland te redden en een toekomst te geven, werd besloten menselijk in te grijpen. Bomen werden geplant om het eiland houvast tegeven, dammen en ribben werden aangelegd om de zee tegen te houden, verharde wegen en fietspaden werden aangelegd om vervoer op het eiland te verbeteren.
Dit deed mij denken aan de kerk van vroeger, van nu en in de toekomst. De kerk is organisch ontstaan. Door de Heilige Geest ontstond iets geheel nieuws. In het bijbelboek Handelingen zien we hoe die kerk zich organisch verder ontwikkelt. Er gebeuren dingen, de apostelen herkennen de hand van God, waarop zij verder kunnen werken. Tegelijkertijd is er sprake van menselijk ingrijpen. Als mensen in de eerste kerk klagen, wordt er door de leiders van die kerk ingegrepen en gezocht naar diakenen die een deel van de dienst van de apostelen kunnen overnemen.
In de kerk van tegenwoordig komen we dezelfde vragen tegen. In sommige kerken staat het menselijk ingrijpen centraal. Beslissingen worden genomen op basis van rationele en financiële afwegingen. De toekomst moet met beleid gemaakt worden. En zo af en toe wordt er ook nog wel gebeden daarvoor. In andere kerken voelt men veel meer voor de organische ontwikkeling. Er wordt tot God gebeden en gezocht naar Gods wil voor de eigen kerk. Er wordt geen beslissing genomen vooraleer men zeker weet dat die beslissing overeenkomt met die wil van God. Beleid en menselijk ingrijpen wordt in tegenstelling gezien met het geloof in God en het vertrouwen dat Hij ons leven leidt.
Wie door het kerkelijke landschap loopt, moet kunnen genieten van de prachtige wildernis die onder invloed van God zelf, maar ook van onvoorziene omstandigheden zijn ontstaan. Het werk van God zelf moet er te proeven zijn. De echtheid van het geloof moet er worden ervaren. Het ideaal van een dusdanig menselijk ingrijpen in de kerk, dat God wordt ervaren en er toch richting wordt gegeven aan de toekomst is prachtig, maar niet altijd haalbaar. Hier en daar zien we dat voorbij is gegaan aan de menselijke en goddelijke maat. Er is een landschap ontstaan dat is ontsierd door verbodsborden.
Geestelijke hoogbouw
In andere gevallen kan er niet meer van de natuurlijke werking worden genoten, omdat er allemaal geestelijke hoogbouw is gepleegd. Het moest het allemaal groots zijn en geweldig. Er zijn ook landschappen die worden overwoekerd door de natuur. De gedachte God alleen zijn werk te laten doen en zelf de handen ervan af te houden, zorgt voor een ongestructureerd kerklandschap. Wie de bijbel doorleest ziet, dat God te allen tijde wil samenwerken met zijn bouwmeesters aan de grond, zodat er iets moois wordt opgebouwd.
Kan er een landschap ontstaan waarin het mooie van Gods natuurlijk ingrijpen en kundig menselijk ingrijpen kan samengaan? Ik hoop het van harte. Niet door al die andere landschappen af te schaffen. Daarin voelen mensen zich thuis. Maar wellicht door nieuwe biotopen te laten ontwikkelen waar meer van die samenwerking kan ontstaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)