Afgelopen week ben ik op diverse manieren geconfronteerd met uitspraken van Monique Samuel. Bekend geworden als politicologe met een half-Egyptische achtergrond schaamde zij zich de afgelopen jaren niet zich ook overtuigd christen te noemen.
Enkele weken geleden publiceerde het dagblad Trouw een bijlage "Nederland in 2030" waarin diverse mensen hun visie gaven op de toekomst van ons land, gericht op dat richtjaar. Daarin ook een artikel van Monique met als kop "Mensen zijn hun morele kompas kwijtgeraakt".
Zij ziet de huidige crisis als een maatschappelijke crisis die voortkomt uit de ontzuiling, waarvoor niets in de plaats is gekomen. Daarom pleit zij voor eeb zoektocht naar samenhang die de zuilen overstijgt. Mooi is, dat zij de kerk niet afschrijft, maar wel richting geeft geeft aan de hand van 3 basisprincipes.
- God heeft ons gemaakt en is met ons
- hij heeft een doel met ons leven
- wij zijn hier om elkaar lief te hebben
Zij pleit voor een inclusief christendom, waar iedereen zich thuis mag voelen.
Ik vind het zo mooi te zien hoe allerlei christenen in ons land op een andere manier christen en kerk willen zijn. Dat wordt niet altijd herkend door de grote gemene christelijke deler. Omdat ze tot andere keuzes komen. Arie Boomsma in de Linda voor homo's. Monique Samuel door haar keuze uit haar heterohuwelijk te stappen en een lesbische relatie aan te gaan.
Maar ook veel vernieuwende bewegingen zijn op zoek naar andere wegen waarop God kan werken in deze tijd. Het pleidooi voor samenhang die de zuilen ontstijgt spreekt mij aan. We zitten bewust of onbewust toch in ons eigen kleine hokje. En daar is de evangelische zuil geen uitzondering op.
Ik ben sinds kort secretaris van een oecumenisch platform in onze stad. Als ik dan activiteiten aankondig bij het evangelische Hart voor Arnhem, worden die daar voor kennisgeving aangenomen en naast zich neergelegd. Want uit de oecumenische hoek...
De vriendschap die wij zijn aangegaan met de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt werd in bepaalde kringen met argusogen bekeken. Het paste niet in hun hokje. Maar wat kunnen we veel van elkaar leren. Dat geldt ook voor het gesprek dat we afgelopen dinsdag hadden met het team van de RK kerk in de stad. De pastoor voor de hele parochie en de buurtpastor voor de wijk. Eerst aftastend, kwamen we al snel tot een gesprek van hart tot hart. Want alhoewel verschillend, kunnen we elkaar toch vinden in de basis van het geloof. De een kampend met krimp en veroudering. De ander zoekend naar de weg in deze wereld en wijk.
Ik wil heel graag mensen helpen hun morele kompas terug te vinden. Niet meer top-down, maar door naast de ander te staan. Als een vriend wegwijzer te zijn door samen te ontdekken hoe God in en door de ander wil werken.
Monique Samuel, ik blijf je volgen. En wellicht kunnen we samen eens onze visie op geloven uitwisselen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten