zondag 31 augustus 2008

Oriëntatie in Oriëntalis

Neem een stel Turkse vrouwen uit Klarendal, zet ze samen in een groep Surinaamse en Nederlandse wijkgenoten,stuur ze op weg naar Museumpark Oriëntalis (het openluchtmuseum voor de monotheïstische godsdiensten) en geef ze de kans aan de hand van wat ze zien in gesprek te komen met elkaar.

Dat was gisteren voor ons de opdracht van een busreis die we organiseerden. Overigens konden we de opdracht ook omkeren, want de Turks-Klarendalse vrouwen waren niet het hoofddoel, maar juist de onderlinge uitwisseling op religieuze grond.

Samen zouden we 25 deelnemers meenemen, de Turkse vrouwengroep 25 en Villa Klarendal 25. Zoals dat gaat in Klarendalse afspraken, kwamen er op moment van vertrek enkelen niet opdagen, waardoor het vijftigtal slonk tot zesendertig.

Dat mocht de pret niet drukken. De stemming zat er goed in. In de bus heengaande zat iedereen natuurlijk "in eigen kring" naast elkaar en gescheiden van elkaar. Bij de bus deelden we de naamkaartjes uit. Elk kreeg een van de drie kleuren. De kleur was het teken van de groep waarin men was geplaatst.

Na een gezellig koffie/thee en gebak werden we rond 11.15 enthousiast verwelkomd door de gidsen van de drie groepen. De fraaie verdeling over groepen leek even in het water te vallen doordat een groep aanzienlijk was uitgedund door de niet-komers. Geen nood, ter plekke werden noodverbanden aangelegd en gingen we gezamenlijk op pad.

Aanvankelijk was er nog sprake van luisteren naar de gids, die echter al snel het woord overdroeg aan een van de groepsleden. Met uitzondering van de joodse godsdienst en cultuur waren de moslims en christenen onder ons goed in staat om iets te vertellen over de kernwaarden van het eigen geloof.

Zo hoorden we over de vijf zuilen van de islam, maar ook over hoe die in de praktijk uitwerkten ("bidden lukt niet altijd overdag", "zieken hoeven geen ramadan te houden", "mijn ouders gaan bijna nooit naar de moskee, dus ik ook niet"). En zo konden ook wijzelf als christenen in een nagebouwd bovenzaaltje iets vertellen over de kernwaarden van het christelijk geloof.

Ondertussen gingen de eerste gesprekken onderling van start. Dat niet iedereen in Nederland zo geïnteresseerd is in de religie en cultuur van de ander. Dat we niet allemaal rechtzinnig zijn. Hoe belangrijk het is om ook links en rechts en niet alleen vooruit te kijken.

Halverwege was er een picknick voorzien van spullen die we allemaal afzonderlijk hadden gekocht. Dat was onderling genieten. "Mag ik iets van dat tomatenspul" (een Nederlander die iets typisch Turks vroeg te eten), "lekkere broodjes..." (een Turkse over de broodjes die door een wijkbewoner met liefde waren gesmeerd). En onderling was er geen zicht meer op de verschillen die we onderling zo makkelijk ervaren in het leven van alledag in de wijk.

Reacties van de deelnemers waren allemaal positief. Iedereen wilde met graagte weer zo iets organiseren. En de eerste voorzichtige uitnodiging voor deelname van de Villa Klarendal'ers aan het suikerfeest (aan het einde van de ramadan op 30 september) werd al door een van de deelnemers gegeven. Een ander vond dat ze zo weinig van de joodse cultuur en religie kende. "Dan kunnen we eens samen naar de Arnhemse synagoge gaan", opperde ik. Waarop de rest met opperste verbazing hoorden dat die er ook werkelijk was.

Leukste reactie kwam van een vrijwilliger op het park, verkleed als een Arabier. Het was voor het eerst in de twintig jaar dat hij vrijwilliger was dat hij zo'n grote groep "autochtone oriëntalen" in het park was tegengekomen. Daarin waren we waarschijnlijk weer eens een pionier. Laat staan dat zo'n gemengde groep met elkaar optrok.

Zeer geslaagd! De oriëntatie stopt hierbij niet, maar gaat verder. Morgen gaan de Turkse dames bezig met belangrijke zaken die rond het vasten te maken hebben. En wekelijks komen we de vertegenwoordiger van hen tegen. Op weg naar nog meer relaties met deze groep die op deze dag zo onverwacht enthousiast en open was. Wat trouwens ook gold voor onszelf.

Als je me vraagt: "wat vind je leuker, de tv-uitzending van NOVA afgelopen woensdag of het uitje van gisteren", dan hoef ik niet lang na te denken. TV is snel en vluchtig. Het is er, vraagt aandacht en laat je met de rommel achter. Het uitje biedt kansen om relaties op en uit te bouwen. Dus geef mij maar meer van die oriëntaties. Opdat we in gesprek blijven met elkaar en de wijk er nog meer door wordt opgebouwd.

zaterdag 23 augustus 2008

Authenticiteit

Als christen die in een wijk als Klarendal woont is het allerbelangrijkste om authentiek te zijn. Dingen niet mooier laten voordoen dan ze werkelijk zijn. Zijn wie je bent, dat is het motto. Mensen met maskers op worden snel doorzien. Mensen hebben behoefte aan echte mensen.

Eergisteren werd ik nog eens opgebeld door de actualiteitenrubriek. Ze komen zondag filmen. Of ik niet een verhaal kan vertellen dat ik eerder heb verteld. Over "de barmhartige Marokkaan". Dan kon de verslaggever daar makkelijk naar terugverwijzen. Plompverloren legde de redacteur dit aan me voor. Met natuurlijk de vraag om binnen twee tellen te reageren.

"Daar doe ik niet aan mee", was mijn antwoord. Waarop het bekende redactionele duw- en trekwerk begint. Het zou zo mooi zijn voor de verslaggever. Ik hield voet bij stuk. Want wij houden zondag gewoon een brunch en viering. Die zal specialer zijn, omdat een cameraman, geluidsman en een verslaggever erbij zijn. Maar voor de rest moet het hetzelfde blijven. Als ik dan zogenaamd een verhaaltje ga vertellen, omdat dat op tv zo leuk overkomt, zal dat voor bezoekers het gevoel geven dat mijn bedoelingen niet oprecht zijn en ik alleen maar uit ben op beroemdheid.

Dus: nee, niet naar de pijpen van de tv-cultuur dansen. Ze bedenken maar iets anders. Zodat ik ook daarin authentiek en transparant kan blijven. Het leven van Jezus was ook geen show voor het publiek. Het draaide hem om zijn opdracht. Om die te volvoeren. Hij deed dat door kleine mensen heen. Die uiteindelijk blij mochten zijn dat hun namen in het boek des levens opgetekend staan. Dat is waar ik mij op wil richten. Niet op mijn gezicht of verhaal op de tv, want dat is vluchtig en verdwijnt al weer snel als sneeuw voor de zon.

maandag 18 augustus 2008

Wat wil ik laten zien?

Het was weer zover. Met de de uitkomst van het onderzoek van Martijn Vellekoop naar Gemeentestichting kwamen deze week bij mij wat verzoeken om gezamenlijk optreden op TV of een TV-opname van Villa Klarendal op zondag langs.

Wat wil ik laten zien? was voor mij en onze teamleden een grote vraag. Is het wel interessant genoeg voor een actualiteitenrubriek om een viering met vijf mensen te filmen? Onze neiging tot minderwaardigheid dreef weer eens boven.

Dan komt het erop aan ons weer af te vragen wat de bedoeling ervan ook al weer was. Is het om een mooi groot getal te tonen aan de buitenwereld? Of om Jezus te volgen in een buurt die wat achteraf ligt? Voor mij is het laatste het geval. Jezus begon immers ook niet al te groots. OK, hij had veel mensen die achter hem aan kwamen. Maar die lieten hem na verloop van tijd weer hopeloos alleen.

Of we nu vijf of dertig vaste bezoekers hebben. Dat maakt niet uit. Het gaat niet om de aantallen. Het gaat om relaties. Als die diep zijn en ze krijgen een persoonlijke relatie met Jezus zelf, zal er vanzelf groei ontstaan.
Net zoals we bij Jezus zagen.

Laat ze maar komen. Of niet. Niet groots doen en klein blijken. Maar klein zijn en me daar niet voor schamen. Het gaat om mensen. Niet om aantallen of programma's.

dinsdag 5 augustus 2008

Schreeuw om leven

Soms moet het eruit en kan ik niet anders. Dan lees ik iets en merk ik dat ik er iets over wil zeggen. Niet altijd is dat missionair. Dan plaats ik er iets over op mijn andere blog. Deze keer iets wat deels ook wel met ons werk in Arnhem te maken heeft. Het onrecht dat we zo vaak tegenkomen en waarover christenen zwijgen, behalve als het om seksuele of medisch-ethische zaken gaat. Dan staan we op onze achterste benen.

Lees het op mijn andere blog onder de titel schreeuw om leven.