zondag 27 april 2008

11-13 april: ontmoeting met prachtmensen

Het is alweer twee weken geleden. Een netwerk van mensen die iets nieuws willen met kerk-zijn kwam bijeen in het landelijke Assel, een kloostergemeenschap temidden van het heidelandschap.

Samen met wat vrienden had ik het weekend georganiseerd. Om mensen met eenzelfde visie en verlangen een hart onder de riem te steken en aan te vuren om nieuwe dingen uit te proberen.

Wat doe je dan, tijdens zo'n weekend? Praten, nadenken, meehuilen met mensen die gekwetst zijn, veel lachen, lekker eten en genieten van elkaars verhalen.

Ikzelf ben altijd gewend om op zo'n weekend de leidende rol te hebben. Het was voor mij een verademing dat niet te hoeven doen, omdat drie echtparen die rol opnamen. Dus mocht ik experimenteren met echte emerging leiderschapsprincipes: coachend naast mensen staan en bemoedigen waar dat maar mogelijk was. En vooral: delen uit eigen ervaring. Niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik in mijn leven veel momenten heb meegemaakt van pijn, verwerping, onbegrip bij anderen.

Daar mee om leren gaan is voor mij een les geweest van jaren. Telkens weer op een kruispunt komen waarin ik weer de kans kreeg om te laten zien dat ik Jezus daadwerkelijk wilde vergeven. Op momenten dat medechristenen me pijn deden, leidinggevenden mij aanvielen, leren om de minste te zijn.

Het weekend was vooral een tijd van ontmoeting met mensen die ik heb leren waarderen. Genieten van mensen die zo anders zijn en denken dan ik. Maar tegelijkertijd elkaar herkennen in Degene die ons bindt. Dan vallen alle muren weg. En vinden we elkaar in het verlangen om Jezus te volgen. Met vallen en opstaan. Met geloven en twijfelen. Niet altijd in geloofswaarheden, maar zeker wel in het verlangen van overgave aan degene die we willen volgen.

Juist in de herkenning van de ander ligt een grote waarde. Dat de ander mag ervaren dat hij of zij er gewoon mag zijn. Zonder dat hij of zij zich hoeft te verdedigen. Dat we gewoon eens uitspreken dat het prachtmensen zijn. Dat is wat ik heb meegenomen van dat ene weekend: Nederland is nog vol prachtmensen met een groot verlangen om Jezus te volgen. Binnen of buiten kerkelijke muren. Er is hoop voor christelijk Nederland!

dinsdag 22 april 2008

Mogen mensen erbij horen?

Afgelopen zondag. We hadden samen gepraat over Simon de magiƫr. Het verhaal van de man die als een soort Uri Geller optrad in de tijd van Handelingen en daar behoorlijk veel aanzien en geld voor terug kreeg. Hoe deze man onder de indruk van de werking van de Heilige Geest kwam en Petrus en Johannes aanbood om voor geld ook die kracht te mogen krijgen. Een van de toepassingen was dat God zoveel groter is dan wij, dat Hij ons helpt als wij het moeilijk hebben en dat Hij zoveel beter werkt dan de manier waarop de krachten van Jomanda en Uri Geller werkt.

Een bezoeker beaamde dat met grote nadruk. Waarop hij begon te vertellen hoe hij op momenten van grote moeite plotseling zijn overleden opa aan het bed zag. Dat hij rust vond in het feit dat hij zonder woorden kan communiceren met zijn moeder. Dat hij dus wel paranormale gaven bezit. De rest van de bezoekers vond het mooi. Dat zijn mooie gaven die God je geeft.

Dat bracht me als degene die de leiding had voor een dilemma. Ik kan nu als een typische man van de kerk gaan vertellen waarom deze gaven zo verkeerd zijn. Of ik laat hem in zijn waarde, omdat hij op dit moment nog niet gelovig is. Ik ervoer het als een moment waarop mijn waarden binnen ons werk weer eens praktisch ter discussie werden gesteld. Reageer ik echt zoals ik dat wil of wil ik zelf mensen overtuigen van mijn gelijk?

Een van onze waarden is dat mensen mogen komen zoals ze zijn. Dus ook mensen met die paranormale "gaven". Natuurlijk geloven wij niet dat dit gaven zijn en dat ze van een andere kant af komen. Maar ook deze mensen zijn welkom om bij ons te komen. Deze bezoeker komt nu wekelijks en vindt het zichtbaar leuk om te komen. Ik wil mensen ruimte geven om Jezus te leren kennen door de verhalen en onze manier van leven en werken heen. Ze mogen stapje voor stapje dichterbij Jezus komen. We willen mensen niet over de streep trekken, maar God de kans geven om in hun leven in te werken. Mensen die behoefte hebben aan een gezellig plekje waar ze zichzelf thuis voelen ("belonging") en die door de tijd dat ze er zijn langzaam maar zeker meer van God leren kennen ("believing").

"God laten werken" betekent voor mij dat ik mensen heel veel ruimte geef. De waarheid vinden komt door het horen en het zien. Wat heeft een paranormaal bezoeker er aan als hij ervan overtuigd wordt dat zijn gaven niet goed zijn, zonder dat hij Jezus leert kennen? De juiste volgorde is dan: iemand mag thuis zijn bij ons (belonging) - iemand leert Jezus kennen (believing) - iemand gaat leren wat Jezus wil en hoe hij zijn leven volgens de bijbel kan inrichten (behaving).

Dus heb ik aangegeven dat wij een andere mening zijn toegedaan over paranormale gaven. En de bezoeker gezegd dat ik daar op een ander moment op terug zal komen. Er ontstond geen discussie over paranormale gaven. De bezoeker werd in zijn waarde gelaten van waar hij op dit moment staat. En we hebben gebeden dat God de kracht van de Heilige Geest aan iedereen zal tonen.

Later hadden we als team een discussie over of ik meer erover had moeten zeggen. De anderen vonden dat ik wat duidelijker had moeten zijn. Achteraf denk ik dat ik de juiste werkwijze heb gekozen.

Hieruit komt de vraag naar voren of mensen zich ook daadwerkelijk bij ons thuis mogen voelen, of dat we terugkeren naar onze oude manier van werken en mensen overtuigen van ons gelijk (of dat van de bijbel) op het moment dat er iets gebeurt dat tegen onze geloofsharen instrijkt.