dinsdag 27 november 2012

Column Friesch Dagblad 52: Terugtrekken of dienen?


Afgelopen weekend heb ik eindelijk kunnen kijken naar de documentaire "Kamperen met God". Een voor de christelijke pers spraakmakende film over het wel en wee op de christelijke camping De Betteld. In de film zien we hoe de makers diverse mensen volgen die in de kampeerweek een rol hebben. De gezalfde spreker, een enthousiaste medewerker, de betrokken directeur, de beveiligende "guardian angels", bezoekers van de kampeerweek en een tweetal schoonmakers. Op de schoonmakers na zijn alle betrokkenen christen en beleven dat ieder op hun eigen manier.

De film geeft een prachtig sfeerbeeld van wat er zoal in een week op die camping gebeurt. De gelovigen zijn onder elkaar en kunnen ongeremd hun leven met God beleven. De film heeft in christelijke kringen voor veel commotie gezorgd, omdat er veel over genezing wordt gesproken. Dat wil ik daarom buiten beschouwing laten.

Wat ik interessant vind is de manier waarop de zichtbaar niet-gelovige schoonmakers het geheel ondergaan. Ze maken dus schoon. En terwijl op de achtergrond de preken en gebeden goed hoorbaar door de wc's heen klinken zijn de schoonmakers in gesprek over het leven van alledag. We zien ook hoe ze bij de start van de dag met bijbellezen en gebed zichtbaar ongemakkelijk het geestelijke vuur ondergaan. Daarna gaat ieder zijns weegs, ruimt de directeur de kopjes op en lopen de schoonmakers weg richting de schoon te maken faciliteiten.


De enige opmerking die ik tijdens de film uit de mond van de schoonmakers hoor over het hele gebeuren is, dat ze vinden dat 'hun' wel heel anders praten. De "tale pinksterens" die hoorbaar wordt gebezigd staat blijkbaar ver af van de taal van het leven van alledag.


De christenen hebben zichtbaar de week van hun leven. Ze zijn er eens uit. Ze komen tot God. Weg van de boze wereld, in een stukje hemel op aarde. Dat ontlokte bij mij de vraag wat de gelovigen in beeld in de rest van hun leven doen. In hoeverre wordt wat ze hebben gehoord in die week verwerkt in het "gewone" leven in die "boze wereld". Ik ben bang dat een onderzoek dat onlangs van de persen is gerold ons daarop een antwoord geeft. "Christenen onderscheiden zich niet in onze samenleving" is de eindconclusie.


Het lijkt erop alsof christenen zich terugtrekken in hun christelijke getto's waar ze zich veilig voelen, om maar zo weinig mogelijk te hoeven doen in die wereld daar buiten. En daar durven we niet uit te komen voor dat wereldveranderende evangelie, waardoor de wereld blijft zoals hij is. Blijft voor mij de vraag: worden wij in onze kerken en christelijke conferenties toegerust om ons terug te trekken uit de wereld of tot dienstbetoon daaraan?

zaterdag 17 november 2012

Onderscheiden christenen zich in onze samenleving (2)

Wat zou het mooi zijn als kerk en maatschappij meer worden gezien als een eenheid. Als het jaarlijkse gebed voor de gemeentewerkers zich niet alleen beperkt tot oudsten, zondagschoolwerkers of kosters, maar ook voor gemeenteleden die belangrijk werk doen in de samenleving, zoals in de politiek, bij de overheid, in de zorg, in het bedrijfsleven. In hoeverre wordt in die kringen in gebedsbijeenkomsten gebeden voor de problemen die mensen op deze plekken tegenkomen? En in hoeverre is er in het pastoraat en op bijbelstudiekringen aandacht voor een christelijke doordenking van vragen die gemeenteleden tegenkomen in hun werk van alledag?

Ik pleit dus voor christenen die meer zichtbaar worden. Die leven en leer met elkaar in relatie brengen, zodat anderen in de samenleving dat ervaren. Het zal nog wel een tijd duren, maar ik heb hoop dat de evangelische/charismatische evenzoveel aandacht krijgen voor de problemen en vragen in de samenleving als de grote, van oorsprong vrijzinnige kerken, oog krijgen voor de noodzaak van leer in de kerk.

Onderscheiden christenen zich in onze samenleving?

Vanavond op TV bij Andries Knevel. Ik vind het zelf een interessant onderwerp, waar ik al veel met mensen over heb gesproken.

Mijn eerste reactie op deze vraag is ontkennend. Kijk ik om me heen, in onze wijk, dan zie ik maar weinig christenen die zich onderscheiden. Je moet ze zoeken met een vergrootglas. Stedelijk kom ik wel een paar christenen tegen die zich onderscheiden. In de politiek en in organisaties. Maar ze zijn eigenlijk maar op een of hooguit twee handen te tellen.

Kijk je dan landelijk, dan is ook daar de "invloed" laat staan "macht" van christenen nauwelijks zichtbaar. Ik heb het dan niet over oude manieren van leven waarin christenen samenliepen met machthebbers en het hele leven bepaalden. Maar over mensen die opinieleiders zijn of invloedrijk.

Vandaag is de top 200 van invloedrijke mensen in ons land verschenen. Lees ik die lijst door, dan is ook daar slechts een handvol mensen te vinden waarvan bekend is dat zij zich onderscheiden als mensen die uitkomen voor hun christelijk geloof. Dat geldt ook voor de mensen die in diezelfde krant worden benoemd als invloedrijke opinieleiders.

Hoe komt dat nu, dat christenen zich maar zo moeilijk onderscheiden in onze samenleving. Ik zie een aantal redenen.

Volksaard
De Nederlandse volksaard kenmerkt zich door de uitspraak "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg". Wie zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt wordt gewantrouwd. Christenen doen daar onbewust aan mee. Christenen die veelvuldig op tv verschijnen of verder willen reiken dan wat "gewoon" is in hun kerkelijke gemeente, worden gewantrouwd. Loop maar liever mee in het gewone gemeenteleven.

Scheiding kerk en wereld
Met name in evangelische en charismatische/pinkster kringen is lange tijd een wereldmijding gepredikt. Politiek was "heulen met de vijand" of "compromissen sluiten met de duivel". Zelfs stemmen was in een deel van die christelijke groep not done. Of het moest zijn dat je stemde op een "getuigenispartij" die niet echt serieus werd genomen in de "grote" politiek.
Kerk was in die kringen de basis van het leven. Er werd heel duaal gedacht over het leven in de wereld. Daardoor trokken christenen zich terug in hun vertrouwde gemeente en kwamen daar alleen uit om de wereld in te trekken met de boodschap van het evangelie, verkondigd vanaf een zeepkist of met liedjes zingende gelovigen.
Een gemiddeld duaal denkende groep zal zich niet zo snel willen inlaten met nadenken over jezelf onderscheiden in deze samenleving. De enige vorm van onderscheiding is die van het preken tegen de ander. Dat dergelijke vormen van communicatie weinig effect hebben en zelfs een antireactie teweeg brengt, hebben we de afgelopen weken gezien in de media.

Vorige week sprak in met een christen die net zoals ik lid is van de vereniging van pinkstergemeenten en die vanuit dat geloof gemeenteraadslid is geworden. Een prachtig mens die zich wel onderscheidt. Maar vreemd genoeg krijgt zij geen voet aan de grond bij de voorganger van haar pinkstergemeente. Want "wij moeten kerk en staat gescheiden houden". Kerk en leven zijn in de gedachten van deze voorganger blijkbaar gescheiden. Deze seculiere gedachten kom ik veel tegen in deze kringen. Met als gevolg dat gemeenteleden weer vertrekken, omdat ze geen preken horen die aansluiten op het dagelijks leven. En dat de rest genoegen neemt met leerstellige preken die van belang zijn, maar ver weg staan van het leven van alledag.

Wat zou het mooi zijn als kerk en maatschappij meer worden gezien als een eenheid. Als het jaarlijkse gebed voor de gemeentewerkers zich niet alleen beperkt tot oudsten, zondagschoolwerkers of kosters, maar

Urban Expression op TV over "zijn christenen zichtbaar"

Villa Klarendal is onder andere lid van Urban Expression Nederland.

Coördinator Oeds Blok zal op Zaterdag 17 november in het programma "Door de wereld" (18.30u Nederland 2) met Andries Knevel spreken over de uitkomst van een EO-onderzoek over de vraag of christenen zichtbaar zijn in de samenleving. En over hoe zij zich kunnen onderscheiden.

Kijken dus, of later kijken naar Uitzending gemist.

Meer informatie Kijk op de site van Door de Wereld

Youtube filmpje samenwerken of zelf werken

Oeds Blok, coördinator vanUrban Expression Nederland was afgelopen donderdag bij mij om samen door te praten over het werk van deze beweging die in alle 40 "Vogelaar-"wijken gemeentes te stichten.

na afloop vroeg hij me om kort iets in zijn camera te vertellen over mijn ervaringen. Dat is een verhaaltje geworden over samenwerken met anderen in de wijk of zelf iets opzetten.

Kijk hier naar het Youtube filmpje

Vertel me gerust wat je ervan vindt.