dinsdag 13 juli 2010

Column Friesch Dagblad 21: het kind gaat zijn eigen weg

De leegloop, verkoop en sloop van kerken is hot nieuws in de media. De kerk verdwijnt uit het normale leven van alledag. Het lijkt alsof kerken alleen maar verdwijnen. Dat er op een andere manier ook mooie en nieuwe gemeenschappen ontstaan komt daardoor niet ter sprake. Gelukkig gebeurt het nog steeds. Dat er nieuwe christelijke gemeenschappen ontstaan in een tijd van kerkverlating. Soms gewild en van tevoren gepland. Soms spontaan als gevolg van activiteiten die christenen ondernemen in hun eigen omgeving.

Dat laatste is het geval bij Villa Klarendal, het project van Youth for Christ (YfC) dat ik in oktober vijf jaar geleden samen met drie anderen opzette. Een project bedoeld om als christenen van betekenis te zijn in de eigen omgeving. Samen zouden we optrekken om de wijk te dienen met alle gaven die we hadden. Met computerlessen, voedselbank, kinder- en jongerenwerk, samenwerking met andere organisaties in de wijk, een brunch en viering waar mensen meer over ons geloof zouden horen. De brunch en viering was de plek waar we mensen mee naar toenamen als ze in de andere activiteiten belangstelling toonden voor ons geloof. Al snel waren er tussen de tien en vijfentwintig mensen uit de wijk die de wekelijkse vieringen bezochten. Het was een gezellig gebeuren, een vrijblijvend onderzoek naar het geloof van die christenwijkbewoners. Die vrijblijvendheid bleek ook tijdens hoogtijdagen als Kerst en Pasen en tijdens de zomervakantie. Dan was er geen behoefte aan een groot feest of dunde het bezoekersaantal dusdanig uit dat je ze op twee handen kon tellen.

De bezoekers zouden we meenemen naar kerken in de stad om ze kennis te laten maken met ‘de kerk in Arnhem’. Na het bezoek aan enkele kerken, reageerden bezoekers steevast dat het wel leuk was, maar dat ze iets misten: ‘hun kerk’, de Villa.

Na drie jaar besloten we daarom toe te werken naar verzelfstandiging van Villa Klarendal. We zouden gaan werken aan gemeentestichting. We gingen op zoek naar een kerk waarmee we konden samenwerken en kwamen terecht bij de gereformeerd-vrijgemaakte Koepelkerk. In gesprekken die we daarna voerden, kwamen we tot interessante ontdekkingen. De eerste was dat we niet meer hoefden te werken aan gemeentestichting, omdat de gemeenschap al bestond. Een groep die voor elkaar zorgt, regelmatig rondom Gods woord bijeenkomt en maaltijden met elkaar houdt. We dachten ook na over wat bij een christelijke gemeenschap hoort: doop, lidmaatschap, avondmaal en structurele zorg voor elkaar.

Op 1 juli was het zover. De verzelfstandiging was een feit. De formaliteiten rond de inschrijving van een kerkgemeenschap en een daarnaast functionerende stichting zijn afgerond. Een driekoppig leiderschap is aangesteld. Een toezichthoudende groep is in functie. Een bankrekening is aangevraagd. Officieel is Villa Klarendal, wijkproject van YfC, omgevormd tot ‘christelijke wijkgemeenschap Villa Klarendal’. Het kind is groter geworden en gaat een nieuwe fase in. De moeder wordt bedankt. Het kind gaat zijn eigen weg. Met grote en kleine vrienden.

Ieders rol verandert. Bezoekers en teamleden worden leden. Kernteamleden, onder wie ikzelf, worden leidinggevende. En misschien worden lezers vrienden. Neem gerust contact op om meer betrokken te worden.

donderdag 8 juli 2010

Relevante christenen (1)

Veel van wat wij in Klarendal doen heeft te maken met relevantie. Hoe kan ik in deze tijd, in deze omgeving zo leven en werken dat mensen die we tegenkomen interesse krijgen voor wat we doen.

Relevantie is een synoniem voor 'Ter zake doende' of 'belangwekkend'. De vraag in deze tijd is of wij voor mensen die niets met het geloof van doen hebben ter zake doen of belangwekkend zijn.

Als het gaat om christenen, halen veel mensen de schouders op. Uitvloeisel van een beweging die lange tijd de hoofdrol heeft gespeeld in ons land. Die af en toe nog wat wil zeggen. Maar als die iets zegt, hoort men het aan, gaat dit het ene oor in, het andere oor uit en gaat men over tot de orde van de dag.

Christenen. Dat zijn vooral conservatieven, die alles bij het oude willen houden. Die anderen willen beknotten in hun vrijheid. Betutteling, dat was tijdens de vorige regering vooral het gevoel over de regering waarin twee christelijke partijen betrokken waren.

Christenen zelf hebben ook wel ideeën over relevant zijn. Maar dat is vaak gelijk aan wat anderen denken over die regering. We willen vooral anderen betuttelen en beperken. Zo kwam ik op een forum van forum.fok.nl de volgende beschrijving van een ongetwijfeld zeer overtuigde christen tegen.

Zéér toegewijdde Gristenen bestempelen alles wat niet relevant is met hun Bijbelse propaganda als duivels en heidens.
Werkt bij mij ook zo'n über Christelijke oude doos. Altijd maar op me kafferen als ik 'Gvd' (afgekort RJ) zeg of wanneer ik ook maar iets doe wat háár niet bevalt. Okee, ze doet nooit letterlijk vloeken of politieke/bijbelse incorrecte dingen, wél is ze constant gefrustreerd/geïrriteerd, hartstikke bot en zeikt over letterlijk alles. Maar alles wat zij doet is natuurlijk we goed, zo lang het maar volgens het testamentje is, ook al is dit nadelig voor andere mensen om d'r heen. Gelovigen.


We begrijpen het, schrijver, zo niet. Maar zo is het ons christenen wel met de paplepel ingegoten. Als we maar in het openbaar bidden, niet vloeken, anderen erop wijzen dat vloeken niet goed is, ons houden aan Gods wetten en anderen daarop wijzen, zijn we relevant. Het moet blijkbaar anders. Maar hoe?

dinsdag 6 juli 2010

Nog meer feest!

Afgelopen donderdag was het 1 juli. Voor sommigen de overgang naar een mooie zomermaand. Wij hebben jaren toegewerkt naar deze datum. In allerlei gesprekken kwam de datum het afgelopen jaar steeds ter sprake. Wat moest er niet allemaal gebeuren voor die datum. Af en toe werd het ons bang te moede. Zou alles wel lukken?

Statuten werden gemaakt. Aanvragen gedaan voor een stichting en een kerkgenootschap. Afspraken over financiën. Aanvraag voor een bankrekening die je vervolgens niet vertrouwen en wel tien keer een uitdraai van de papieren moet krijgen (ze zullen denken: een nieuwe kerk, dat geloof je toch niet?). Overdrachtsafspraken met Youth for Christ. Doordenken van lidmaatschap, doop, avondmaal. Gesprekken met bezoekers die moeten worden duidelijk gemaakt dat het komende vertrek van Susanne per 1 januari niet het einde van de wereld is. Gesprekken onderling over het leiderschap van Villa Klarendal. De pers die weer op de stoep staat als Youth for Christ bericht dat er vanuit die organisatie een nieuwe kerk los komt.

Af en toe vroeg ik me af of ik nu nog alleen bezig was met besturen of met de mensen in de wijk. Overigens was en is dat besturen heerlijk. Een goede sfeer met veel humor waar we van alles werd gedeeld, de makkelijke en moeilijke dingen. Tijdens deze gesprekken waren we daadwerkelijk bezig op leiderschapsniveau een vriendschap te bouwen tussen Villa Klarendal en de Koepelkerk in Arnhem.

Dus was het ook afgelopen zondag weer feest. Zonder logo, maar wel met een kaartje op de muur werd duidelijk gemaakt dat we nu dezelfde naam hebben, maar met een andere bijnaam. "Youth for Christ project" is nu "christelijke wijkgemeenschap" geworden. Een wijkgemeenschap op weg. Een samen opgaan van allerlei mensen die samen Jezus willen volgen in deze wijk. En die er voor deze wijk willen zijn om de wijk te dienen.

Als dat geen feest is?

Wijkfeest 2

Het werd dus een leuke en gezellige dag nu bijna twee weken geleden. Lekker eten. Gezellig kletsen tijdens het ontbijten. Tussendoor gein trappen met iedereen die we kennen. Kleine gesprekjes met politici die ik natuurlijk net weer anders moest aanspreken, zij het dat ik op mijn zonnige vrijetijdskloffie liep en zij op hun volksvertegenwoordigende outfit (sommigen met pak aan bij dertig graden in de zon!!!).

En daarna moest ik snel naar het wijkcentrum om daar een deel van de hapjes te halen die een van de wijkbewoners had gemaakt. Tenminste... dat hadden we afgesproken. Hij zou het ter plekke koken en bakken. Hadden we daarvoor een keukentje gehuurd voor vijfhonderd euro. Telefoontje van meneer. Hij was ziek geworden. Wist hij de dag daarvoor ook al, maar toen had hij geen puf om te bellen of zo.

Fijn, leuk, driekwart van het eten niet aanwezig. Snel terug naar de stand om daar te improoviseren. Met ut otootje van een van de teamleden naar de zieke man om de ingredienten van pannenkoeken te halen. Dan zouden we naast de Iraanse en Afghaanse hapjes en broodjes maar snel pannenkoeken bakken. Dure pannenkoeken, dat wel met zo'n enorme keuken. Maar goed, al met al voor 35 euro verkocht aan hapjes. Jammer dat de tafel precies naast het grote podium stond. Lekker praten met mensen dus. En niemand durfde met die grote boxen over te steken. De pannenkoekactie was dus een goede zet, want ineens kwam er een stroom, vooral jonge, mensen onze kant op.

Wijkfeest. Deel zijn van het geheel. Een keer per jaar. Maar in de rest van het jaar zijn we ook in die wijk. Ook als het net even minder gaat. We kijken terug op een leuk feest. Kijk en geniet mee hieronder met een filmpje van het feest. En kijk maar of je bekenden ziet. Af en toe worden wij of andere mensen van de Villa gespot tijdens het eten. En de muziek op het podium speelde zich echt af op vijf meter naast onze stand!