zaterdag 26 december 2009

Kerst Villa Klarendal 2009

Het onverwachte is gebeurd. Voor het eerst in het bestaan van Villa Klarendal hebben we gisteren een kerstviering gehouden. De vorige drie jaren hadden mensen andere plannen en wilden daar voorrang aan geven.

Die plannen had men dit jaar ook, maar de kerstviering in hun "eigen Villa" had voorrang.

Wijzelf hoefden niets te doen of voorbereiden. Dus kwamen we rustig om kwart voor elf aan. De zaal was in rijen opgesteld met tafels er tussendoor. Om de haverklap kwamen nieuwe mensen binnen die een plek vonden aan een tafel. Vlak voor wlf uur zat de zaal vol. Mensen waren in de keuken aan het werk. Wij zaten op de tafel waar het toneelspel van de kinderen zou plaatsvinden. Een medewerker werd met kind aan de achterkant van een stel stoelen geplaatst, omdat hij de loop in de weg zat. Even snel geteld zaten er 40 mensen in de zaal. Een deel daarvan was aangetrokken door de spreker van de ochtend: een broer van een van onze vaste bezoekers die al jaren christen is, in Suriname woont en vanwege de ziekte (en inmiddels overlijden en crematie) van zijn vader voor langere tijd in Nederland is. Twee andere zussen, een zwager en een nicht waren meegekomen met de regelmatig bezoekende familieleden.

Het programma was mooi. Het eten lekker en natuurlijk overdadig. Vooral door de eerder genoemde familie die vanwege deze feestelijke gebeurtenis de hele vroege ochtend (vijf uur begonnen) en de dag daarvoor bezig was geweest om roti (Surinaamse hartige pannekoek) te maken.

Het mooiste van de dag was voor mij toch een opmerking van onze vaste bezoekster aan haar broer. Ze waren verheugd over zoveel mensen die de weg naar de Villa hadden gevonden. Daarop verhaalde deze vrouw de momenten dat we met zijn vijven een brunch en viering hadden. Hoe zij teleurgesteld was daarover. En hoe ik vervolgens tegen haar zei dat het Jezus niet uitmaakt voor hoeveel mensen je werk doet, als je het maar uit gehoorzaamheid doet.

Die opmerking was voor mij de vreugde van de dag. Ik zie mensen die gaan begrijpen wat we doen en waarom we dat doen. De zovele gasten zijn geweldig! Maar nog geweldiger zijn die mensen die een steeds grotere inzet tonen om uit liefde voor de Heer die ze bij de Villa (opnieuw) hebben gevonden. En dan maakt het niet uit of ze eten maken, helpen opruimen, een tekst voorlezen of een toneelstuk uitvoeren.

woensdag 23 december 2009

Prickertjes

Prikkertjes
kort in het gebruik
om lekkers aan te prikken
gebruik het niet verkeerd
want dan doet het pijn

Prickertjes
korte bedenksels
om af en toe iets aan te prikken
wat misschien pijn doet

Nieuwsgierig?
Kijk op prickertjes.blogspot.com om mijn prickertjes te bekijken.

Artikelen in Parakleet

De afgelopen periode heb ik twee artikelen geschreven over Kerk-zijn in de 21e eeuw. Deze artikelen zijn gepubliceerd in Parakleet, het officiële orgaan van de Verenigde Pinkster- en Evangeliegemeenten, het kerkverband waar ik persoonlijk lid van ben.

Download hieronder de artikelen:

Deel 1, verschenen in Parakleet 111 (3e kwartaal 2009)
Ontwikkelingen in onze samenleving die het kerk-zijn beïnvloeden.

Deel 2, verschenen in Parakleet 112 (4e kwartaal 2009)
Nieuwe wegen in een postmoderne en postchristelijke wereld.

Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.

zaterdag 19 december 2009

Wat doe jij met Kerst?

Tijd van bezinning. Tijd van contemplatie. Tijd van licht, kaarsjes en kerstboom. Tijd van denken aan meer dan 2000 jaar geleden. Licht in de duisternis. Overal lichtjes in die schijnbaar onophoudelijke duisternis. Warmte in een tijd van kou.

Dit was lange tijd mijn gevoel bij kerst. Het gevoel dat anderen nog steeds hebben bij deze tijd.

Na verloop van tijd is bij mij een kentering gekomen in dit gevoel. In hoeverre is dit geen opgelegd gevoel? Begin december is het er nog niet. En ineens na Sinterklaas moet iedereen zich weer bezig houden met dat licht, die warmte en het "kerst-gevoel". Het gevoel dat we vasthouden tot uiterlijk 6 januari. En daarna pakken we het leven weer op alsof er nooit een Kerst is geweest. Of we ploffen neer op de bank om te verzinken in de lege, nog steeds zo koude januarimaand.

Warmte afhankelijk van sfeer? Licht afhankelijk van kaarsjes of lampjes in de boom? Gezelligheid afhankelijk van een boom, kerstversiering en geuren? Ons schuldgevoel afkopen door een keer per jaar geld geven aan het Leger des Heils, een mooie uitnodiging voor onze kerstdienst, of een pakket voor de daklozen?

Vieren wij dan Kerst? Jazeker! Het mooie moment van de herdenking van de geboorte van Jezus. Voor mijzelf is het niet het belangrijkste feest. Dat lijkt het voor veel mensen wel het geval te zijn. Omdat dit het geval is, zie ik ook de missionaire mogelijkheid van deze tijd. Mensen willen in deze tijd graag meer horen over het geloof. Met hen genieten wij van het feest. En hopen we een gezellige en zinvolle tijd te bieden.

Vanuit deze gedachten is het antwoord op deze vraag als volgt. Afgelopen week hebben we van maandag tot en met woensdag kerstpakketten uitgedeeld die we hadden ontvangen. Mooie momenten om veel mensen te ontvangen in die voor hen speciale sfeer. En voor het eerst vieren we Kerst met Villa Klarendal. Op verzoek van onze vaste bezoekers.

En wat doen wijzelf? In ieder geval geen versiering. We zijn bezig met onze lang voorbereide verfraaiing van ons huis. Verven en intern verhuizen. En verder nieuwerwets Kerst vieren bij familie met lootjes en cadeautjes. Ook daarin hechten we niet aan de ene of andere traditie. Want geloof hangt niet aan die tradities, die sfeer of die lichtjes. En daarom kan ons geloof tijdens deze periode gerust gepaard gaan met die andere kersttraditie.

dinsdag 1 december 2009

Column Friesch Dagblad 14: Droom wordt werkelijkheid

Mijn nieuwste column in het Friesch Dagblad is vandaag verschenen. Zie de tekst hieronder.

Komt er nog wat van’, lijken sommige lezers van mijn weblog ‘Missionair in Arnhem’ te zeggen. En ook al zeggen ze het niet, ik voel het zelf soms wel zo. Ik probeer daar regelmatig iets te schrijven over ons leven in de wijk. Maar soms moet ik keuzes maken. Als ik dan kies tussen werken in de wijk of schrijven daarover, is de keuze snel gemaakt.

Vier jaar geleden begon Villa Klarendal officieel. De tweede zondag van oktober 2005 zaten we tijdens die eerste brunch en viering (laatst door ons lokale sufferdje kernachtig samengevat als ‘maaltijdviering’) vol spanning te wachten op wie er zou komen. Er kwamen vijf mensen. We wisten dat een van onze oudere zussen in Nederland, In de Praktijk in de Haagse Spoorwijk, er een jaar over had gedaan om de eerste bezoekers te mogen ontvangen. Dus werden de vijf vol vreugde ontvangen.

De periode daarna verwelkomden we veel nieuwe bezoekers. Velen waren enthousiast over het nieuwe initiatief onder de vlag van Youth for Christ. De brunch was warm en gezellig. Ik hoor nog een opmerking van een bezoekertje of we dit niet elke dag kunnen doen. Want het was er zo rustig en zonder ruzie. Ook de viering vonden velen prachtig. Ze genoten er zichtbaar van. Alleen zagen we wel een verschil tussen mensen. Sommigen vonden het mooi, maar we zagen geen verandering in hun leven. Na de viering ging hun leven verder als altijd. Soms kwamen we ze in de stad tegen als ze met een groepje de gokhal binnen gingen. Anderen wilden het gehoorde in hun leven integreren en gingen, zonder het zelf zo te benoemen, de weg van discipelschap.

De wekelijkse maaltijdviering ging door. Soms zat het boordevol. Op andere momenten, vooral in de zomerperiode, was het heel erg rustig. Voor de eerste Kerstmis vroegen we of we iets met Kerst moesten organiseren. Dat hoefde niet, want iedereen ging naar eigen familie of naar de kerk waar ze weleens met Kerst naar toe gingen.
Na enkele jaren kwam de klad in het bezoekersaantal. ‘Oppassen in Amsterdam’, ‘genieten en oppassen op het pasgeboren kleinkind’, ‘studeren en stage doen om weer werk te krijgen’. De gelijkenis van Jezus over het zaad en de zaaier zagen we voor onze ogen werkelijkheid worden.

Teleurstelling alom. ‘Waar doen we het voor?’, was een veelgehoorde vraag. We zagen echter ook groei in de kleine groep die wel bleef komen. Taken werden van ons overgenomen: de wekelijkse boodschappen, de voedselbank in de wijk, dekken van de tafels, uitdelen van overgebleven brood van de lokale grootgrutter. Met een huisgroep delen we ons leven en praten we samen over de Bijbel.

Die veranderingen leiden tot versterking van de onderlinge gemeenschap. Een ontroostbare bezoeker wordt zichtbaar getroost. Een verjaardag van een ander wordt uitbundig gevierd. Deze zomer zaten de wekelijkse maaltijdvieringen vol. Er werd enthousiast gereageerd op onze vraag of we iets op de komende Eerste Kerstdag zullen doen.

Dit biedt ons interessante vragen. 1. Wat is belangrijker: de statistische groei van het aantal bezoekers of de onmeetbare groei in levens van mensen? 2. Bouwen we op menselijk zand of op goddelijke rots? 3. Hoe bouwen we daarop voort? 4. En last but not least: wie zijn de kundige bouwmeesters om dit mogelijk te maken?

Het vinden van antwoorden op die vragen en de omgang met mensen die zichtbaar Jezus willen volgen vergen veel tijd. Zo veel tijd dat nogal eens de klad komt in het schrijven aan mijn weblog. Maar eerlijk waar: ik maak liever concreet al die ervaringen mee dan dat ik er in mijn studeerkamer alleen maar over droom. Zo af en toe schrijf ik dan toch weer eens over de droom die wel werkelijkheid werd. En die is geen bedrog.