woensdag 30 juli 2008

Grenzen aan missionair?

Een aantal weken is het hier stil geweest. De reden? Wij zijn op vakantie geweest. Even bijtanken van de drukke tijden die we achter de rug hebben.

Dus hebben we last minute een reis van twee weken geboekt naar ver en warm Turkije. Lekker ver weg, alle drukte uit het hoofd weg, geen polonaise aan ons lijf.

We werden wel geconfronteerd met de vraag of missionair zijn aan grenzen is gehouden. Zo van: zijn we niet meer missionair, als we uit Klarendal weg zijn? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Je weet het uit theorie vanuit het bijbelse perspectief: "altijd rekenschap geven van de hoop die in je is". Maar is de praktijk daaraan gewillig?

Zo zaten we al aan het zoveelste flesje of glaasje toen op een terras bij ons hotel een van de medevakantiegangers ons ineens begon te ondervragen of we geloofden in wonderen en of we dat al eens in ons leven hadden meegemaakt. Dat zorgde voor een levendig gesprek, waarin mijn vrouw haar levensverhaal mocht vertellen. De vraagsteller bleek een domineeszoon te zijn met veel kennis... En dan zit je ineens urenlang te spreken over het geloof. En terwijl dat gebeurde, sloten een moeder en dochter die van de stad terug kwamen zich bij ons aan, omdat "dit gesprek hen wel heel erg interesseerde..."

Een gesprek dat uiteindelijk tot diep in de nachtelijke uurtjes doorging. Prachtig, genieten, maar ook achteraf ons afvragen of we dan nooit eens rust mogen hebben. Of leidt ons leven vanuit de rust als vanzelf tot dergelijke gesprekken?

Missionair zijn... het kent geen grenzen. Overal zijn mensen min of meer op zoek naar zekerheden, duidelijkheden en oplossingen voor hun leven. Soms kunnen we dan net een schakeltje zijn in het leven van iemand.

Overigens... de rest van de weken was het weer lekker rustig!!!

vrijdag 11 juli 2008

Spontane bezoekjes

Gisterenavond rond negen uur. Vanaf onze grote speelplaats waar Athletes in Action deze week huis houdt loop ik met een meisje dat vaak in de Villa komt terug naar haar huis. Dat huis ligt iets verder weg van waar wijzelf wonen.

Van daar uit loop ik richting huis. Enkele huizen voordat ik mijn huis bereik klopt een man aan het raam. Hij maakt een gebaar om binnen te komen en een gebaar om te drinken. Hij nodigt me binnen om even gezellig een biertje te drinken. Aan het halvelitertje komen we aan de praat over wat hem bezig houdt en waar hij van geniet. Ik mag enkele CD's horen van beroemde Klarendallers waar ik nog nooit van heb gehoord. Samen genieten van mooie muziek van mooie mensen in een prachtwijk.

Hij blijkt me alleen te kennen van de momenten dat ik met gitaar en al langs loop. Hij begrijpt dat ik ook van muziek moet houden. Als zijn vrouw na verloop van tijd thuis komt moet de muziek weer terug naar normale proporties ("ik hoorde het al op straat"). En ja, zij kent me wel: "dat is die van op de hoek". Mijn drankgezel fleurt extra op: hij is nog buurman ook!!!

Een uur later loop ik de laatste vijftig meter terug naar huis. Ik denk terug aan het gesprek en aan de manier waarop ik naar binnen werd gevraagd. Waar vind je nog dergelijke gastvrijheid waarin je zomaar op een gesprek met nattigheid wordt gevraagd. In de jaren dat ik in brave nieuwbouwbuurten woonde heb ik het in ieder geval niet meegemaakt.

Kijk, ook daarin komt de term prachtmensen in een prachtwijk tot zijn recht.

En hiermee eindigt mijn blog voor deze weken. Morgen gaan we even op rust naar een prachtland (Turkije). Ik wens de achterblijvende lezers een prettige vakantie of sterkte op het werk toe.

dinsdag 8 juli 2008

Hoera, een opwekking?

Het is weer zo ver. We zijn er weer vol van. Zowel ten positieve als ten negatieve. Ergens op het rond der aarde is een opwekking begonnen. Althans, dat beweren de bladen, columnisten, theologen en bloggers die er hun tijd aan spenderen.

Ik verbaas me steeds meer. Want ik lees her en der dat men er even naar toe is gegaan met een team. Misschien ligt het aan mij en mijn geestelijk of maatschappelijk leven, maar ik heb geen tijd of geld om even de oceaan over te steken om zo'n beweging van de Geest te volgen.

Iedereen moet erover horen, iedereen moet ervoor gewaarschuwd worden. Ik was afgelopen week in een gemeente waar de voorganger wat basisprincipes aanreikte om na te gaan of een opwekking van God is. Ergens achter mij fluisterde iemand die niet begreep waarover het ging. De ander zei dat er weer ergens een opwekking was.

Dit is nu al de zoveelste opwekking die ons land opschrikt. Ik had het er laatst met een vriend over. Die zei dat het typisch was voor onze huidige geestelijke cultuur: tegenwoordig volgen de christenen de tekenen, vroeger volgden de tekenen de christenen.

Die tekenen volgen kost het hemels koninkrijk handen met geld. Ik vrees dat er miljoenen aan vlieg-, reis- en verblijfsgeld over de toonbanken vliegt dat beter aan andere dingen besteed zou kunnen worden.

Kwamen christenen in het Nieuwe Testament van heinde en ver om de tekenen van Petrus en Johannes met eigen ogen te aanschouwen? Welnee, ze bleven in hun eigen stad en waren daar gehoorzaam aan God. Met als gevolg dat God ook daar zijn zegen aan de gelovigen gaf.

Hoeveel meer missionaire projecten en hun leiders zouden kunnen worden ondersteund als hedendaagse gelovigen niet meer naar die verre uitingen van de Geest of geest zouden gaan, maar hun geld zinvol zouden besteden. Hoeveel leed zouden gelovigen in ons land bespaard worden als God weer aangeroepen wordt om ons in ons land te zegenen, in plaats van te proberen de tekenen na te bootsen die elders voor komen.

Geen veroordeling, nee zeker niet. Maar wel spijt over zoveel verspilling, zoveel extra CO2 uitstoot en extra taksbetaling over iets waar wij ons misschien helemaal niet mee mogen bemoeien. Als God in een land of streek op een bepaalde manier werkt, wil dat niet zeggen dat Hij het ook precies dezelfde manier bij ons wil doen.

Willen wij God voor ons karretje spannen, of Hem de soevereiniteit geven om te werken zoals Hij het wil. Ik zie in het zoeken naar opwekking veel werking van het eerste. Wat daar gebeurt, moet per se ook hier gebeuren. Liefst met onze eigen naam eronder. Dat mijn naam in Gods boek staat opgeschreven is voor Jezus belangrijker. Zo belangrijk dat dit het eerste is dat hij tegen zijn discipelen zegt als ze terugkomen van een campagne waarin veel werking van Gods Geest was. Keep it simple. Besef wie jezelf bent.

Bidt dat God je gebruikt waar je bent op de manier waarop God dat wil. Dat is mijn advies aan mensen die bij ons komen om te leren van hoe wij het doen. Ik wil zelf geen klonen zien van Villa Klarendal, maar een autentieke werking van Gods Geest in elke plaats waar gelovigen Hem willen dienen. Dat is pas echt missionair werk. Zelf de moeite en pijn doorstaan om deel te worden van de eigen omgeving. En wie weet komt daar wel een opwekking uit voort. Maar ik hoop dat dit bij zo weinig mogelijk christenen ter ore komt.

zaterdag 5 juli 2008

ongeplande missionaire bezigheden

Zo af en toe heb je daar wel behoefte aan. Om met de benen op de bank te zitten. Met een goed glas koud bier eens lekker samen tv kijken en de buitenwereld buitensluiten. Gewoon even tot rust komen.

Dat dacht ik afgelopen woensdag. Ik had net mijn yoghurt met muesli als toetje gemaakt en begon het te eten toen de telefoon ging. De jongerenwerker van het jongerencentrum De Mix aan de telefoon. Er was iemand die mij wilde spreken. Hij kwam aan de telefoon.

Het was Frank Mulder. Hij woont met zijn vrouw en zoontje in Utrecht-Overvecht. Ik had hem leren kennen doordat hij samen met andere christenen een woongroep in de wijk willen beginnen. Ze hadden gehoord van ons werk en vroegen advies. Nu is wat wij doen niet helemaal een woongroep, maar ik had toch wat adviesjes meegegeven. Ik ben hen blijven volgen en ben ze vorige maand "live" tegengekomen op een gemeentestichtersdag.

Wat bleek: hij had met een groep van Time To Turn een meerdaagse fietstocht georganiseerd en was in Klarendal aanbeland. Ze zouden ter plekke wat dingen voor de buurt en het jongerencentrum doen en wilde ook graag dat een deel van de groep iets kon horen over mijn ervaringen met werken in de wijk en Villa Klarendal.
Ze wilden in de plaatsen waar ze waren positieve dingen doen. ...hoop te zaaien, het goede nieuws te vertellen, pannenkoeken uit te delen, free hugs te geven, stoep te krijten, kinderen te schminken, liedjes te zingen, tuintjes aan te harken, oude vrouwen over te laten steken, zieken bezoeken, actie te voeren tegen onrecht of andere mooie hoopvolle dingen te doen.. lees ik op de website. Maar ook: positieve, hoopgevende projecten bezoeken.

De andere interessante kant van deze fietstocht was wat ze meenamen: We hebben niks bij ons, geen mobiel, geen geld, geen tent, geen eten. Alleen een fiets, en dingen om uit te delen! Dus we hopen dat mensen ons willen ontvangen. Zo niet, dan trekken we door, op naar de volgende plaats. Dus vroegen ze ook of ze met de groep (12 lui) in Villa Klarendal konden slapen. Na telefonisch overleg met ons YfC teamlid mochten ze er slapen.

OK daar ging mijn vrije avond. Maar ik bedacht me dat dit weer zo'n mooi moment zou kunnen zijn om mijn visie aan jongeren over te brengen. Dus nog geen half uur later was Villa Klarendal vol met zes natgeregende jongeren die dolblij waren om te horen dat ze die nacht konden overnachten in ons gebouw.

Het enige wat ik die avond heb gedaan is mijn verhaal verteld. En ik raakte niet uitgepraat. Althans, ik had mijn verhaal wel gedaan, maar daarna bleven de vragen maar komen. En vrij snel daarna kwam de volgende groep die mijn verhaal ook nog graag wilde oppakken.

Vier uur later, met een tussenstop naar huis om slaapzakken en luchtbedden en een vol brood mee naar de Villa te nemen, keerde ik weer terug naar huis. Moe, maar ook weer vol van de avond. Ik sprak een van de tochtgenoten die in Amsterdam-Slotervaart woont en werkt. Zij zei aan het eind van de avond dat ze toch overwoog om in haar eigen wijk christenen te gaan mobiliseren meer voor de wijk te gaan doen.

De volgende dag is de groep tot nog zeker twee uur in de wijk gebleven om nog allerlei activiteiten te doen. Het enthousiasme was groot, hoorde ik van teamleden terug. Daarvoor wil ik wel een avond ongepland opgeven.