maandag 23 juli 2007

Het was toch komkommertijd?

Daar sta ik dan. Om 9.30 uur met de telefoon in de hand. Aan de andere kant een van de oudsten van mijn oude Pinkstergemeente. Ik zou vandaag toch komen? Om te spreken? Ik sta met een mond vol tanden. Nee, ik weet van niets. Nee, de persoon die mij zou vragen heeft dat niet gedaan. Probleem dus. Ik denk snel na. Op de achtergrond hoor ik Aneta zeggen: "dan pak je toch iets uit de oude doos...". Mijn hersenen ratelen als een gek. Inderdaad heb ik voldoende materiaal om uit te kunnen putten. En een van die preken gaat voor een deel over iets waar ik de laatste tijd veel over aan het nadenken ben. Ik neem een besluit. Ik kom eraan.

Ik zet snel computer en printer aan en zoek als een hazewind de preek die door me heen schoot. Ik print hem uit. De bijbelteksten zijn nog in NBG versie. De belangrijkste vorm ik snel om tot de NBV vertaling. De preek rolt uit mijn printer. Ik sluit de computer af, zet de printer uit en ga zo snel als ik kan met de fiets (blijkbaar heeft een van de kinderen mijn fiets genomen, dus die van Aneta gepakt...) richting de oude gemeente. Mijn plannen voor vandaag in de war geschopt. Niet rustig achterover in een andere gemeente. Aan het werk in mijn vakantie.

In de gemeente aangekomen hadden ze voor de zekerheid nog een tweede spreker geregeld. Ik leg uit dat het niet hoeft en dat ik al weet waar ik over wil spreken. Verontschuldigingen tot en met. Ik stel ze gerust. Het is geen probleem. Ik pak nog snel een onderlegger voor mijn printblaadjes mee, zodat ik gedurende de zangdienst achter in de zaal de preek enigszins kan aanpassen aan de actualiteit. En ik bid ondertussen dat God me de juiste woorden zal geven.

Zo kan het gebeuren dat ik vanochtend achter het katheder sta te vertellen over net zoals Jezus leven in deze wereld. Dat we net zoals Hij bereid moeten zijn om midden in deze wereld een licht te zijn. Om ons te vereenzelvigen met de mensen om ons heen. Om een "incarnational" leven te leiden.

God helpt ons, elke dag. Ook op dit soort momenten. Nee, in komkommertijd geen herhaling van programma's, maar een wijziging daarvan. Na afloop van de dienst hoor ik van diverse mensen dat de preek hen nieuwe inzichten heeft gegeven, dat de preek een antwoord op hun vragen is. Op zo'n moment kijk ik omhoog en kan alleen maar stamelen: dank U Heer.

zaterdag 21 juli 2007

Komkommertijd???

Even een postje tussendoor. Vaste lezers zullen de posts gemist hebben. Dat kom, omdat ik bewust even afstand heb genomen van de dagelijkse en wekelijkse missionaire praktijk. Dat wil zeggen: even er tussenuit. Vorige week naar Drenthe geweest en een ander dagritme aangenomen. Lekker veel bijlezen om weer eens flink bij te tanken.

Thuisgekomen merk je dat missionair zijn deel uitmaakt van je dagelijkse ritme. Het is een levenswijze, geen maniertje. Tussen de vakantieperikelen thuis door heb ik in de wijk gewoon gesprekjes met buren. Twee vaste bezoeksters, tevens straatgenoten, gesproken over van alles wat ze bezig houdt. Samen praten over buren die wij ook goed kennen, waarvan de vrouw net een TIA heeft gehad en weer thuis is. Kleine gesprekjes met onze buurvrouw die gedurende het jaar twee keer per week ons huis schoonmaakt. Een buurjongen die me binnenvraagt, omdat hij iets wil weten over de computer en terwijl we dat proberen te fiksen een gesprekje over Cat Stevens die Yusuf Islam is geworden (de buurjongen is net zoals hij moslim geworden). Een andere buurjongen die met weer een halve liter bier in zijn hand (ik heb geen idee de hoeveelste) over zijn problemen praat. Een van de andere bekenden van de Villa die me vol blijdschap vertelt dat ze de volgende dag voor drie weken naar Gran Canaria gaat.

Het lijken op het oog onbenullige momentopnamen. Deze tijd wordt in de media "komkommertijd" genoemd. Sommigen zullen dit komkommergesprekjes noemen. Tot nu toe heb ik gemerkt dat juist dit soort momenten voor buurtgenoten zo belangrijk zijn. Je bent een oor voor ze. En het kost maar zo weinig tijd. Ik ben oprecht blij voor de vakantie op Gran Canaria. Ik leef echt mee met de problemen, al walg ik van die liters alcohol. Ik denk mee met de moslimjongen en vertel hem dat Cat Stevens creatief dezelfde weg is gegaan als de christelijke bekeerlingen Elly en Rikkert (ook al gun ik zowel de buurjongen als Yusuf Islam de vrijheid van het leven met Jezus). Ik voel mee met de pijn van de buurman die al jaren dag in dag uit voor zijn gehandicapte vrouw zorgt en nu een dag voor zijn verjaardag moet toezien hoe zijn vrouw lijdt onder de gevolgen van een TIA.

Tegelijkertijd wil ik me midden in die wijk kunnen terugtrekken om 'ns even tot rust te komen van een enerverend jaar.