Authenticiteit

Als christen die in een wijk als Klarendal woont is het allerbelangrijkste om authentiek te zijn. Dingen niet mooier laten voordoen dan ze werkelijk zijn. Zijn wie je bent, dat is het motto. Mensen met maskers op worden snel doorzien. Mensen hebben behoefte aan echte mensen.

Eergisteren werd ik nog eens opgebeld door de actualiteitenrubriek. Ze komen zondag filmen. Of ik niet een verhaal kan vertellen dat ik eerder heb verteld. Over "de barmhartige Marokkaan". Dan kon de verslaggever daar makkelijk naar terugverwijzen. Plompverloren legde de redacteur dit aan me voor. Met natuurlijk de vraag om binnen twee tellen te reageren.

"Daar doe ik niet aan mee", was mijn antwoord. Waarop het bekende redactionele duw- en trekwerk begint. Het zou zo mooi zijn voor de verslaggever. Ik hield voet bij stuk. Want wij houden zondag gewoon een brunch en viering. Die zal specialer zijn, omdat een cameraman, geluidsman en een verslaggever erbij zijn. Maar voor de rest moet het hetzelfde blijven. Als ik dan zogenaamd een verhaaltje ga vertellen, omdat dat op tv zo leuk overkomt, zal dat voor bezoekers het gevoel geven dat mijn bedoelingen niet oprecht zijn en ik alleen maar uit ben op beroemdheid.

Dus: nee, niet naar de pijpen van de tv-cultuur dansen. Ze bedenken maar iets anders. Zodat ik ook daarin authentiek en transparant kan blijven. Het leven van Jezus was ook geen show voor het publiek. Het draaide hem om zijn opdracht. Om die te volvoeren. Hij deed dat door kleine mensen heen. Die uiteindelijk blij mochten zijn dat hun namen in het boek des levens opgetekend staan. Dat is waar ik mij op wil richten. Niet op mijn gezicht of verhaal op de tv, want dat is vluchtig en verdwijnt al weer snel als sneeuw voor de zon.