Neem een stel Turkse vrouwen uit Klarendal, zet ze samen in een groep Surinaamse en Nederlandse wijkgenoten,stuur ze op weg naar Museumpark Oriëntalis (het openluchtmuseum voor de monotheïstische godsdiensten) en geef ze de kans aan de hand van wat ze zien in gesprek te komen met elkaar.
Dat was gisteren voor ons de opdracht van een busreis die we organiseerden. Overigens konden we de opdracht ook omkeren, want de Turks-Klarendalse vrouwen waren niet het hoofddoel, maar juist de onderlinge uitwisseling op religieuze grond.
Samen zouden we 25 deelnemers meenemen, de Turkse vrouwengroep 25 en Villa Klarendal 25. Zoals dat gaat in Klarendalse afspraken, kwamen er op moment van vertrek enkelen niet opdagen, waardoor het vijftigtal slonk tot zesendertig.
Dat mocht de pret niet drukken. De stemming zat er goed in. In de bus heengaande zat iedereen natuurlijk "in eigen kring" naast elkaar en gescheiden van elkaar. Bij de bus deelden we de naamkaartjes uit. Elk kreeg een van de drie kleuren. De kleur was het teken van de groep waarin men was geplaatst.
Na een gezellig koffie/thee en gebak werden we rond 11.15 enthousiast verwelkomd door de gidsen van de drie groepen. De fraaie verdeling over groepen leek even in het water te vallen doordat een groep aanzienlijk was uitgedund door de niet-komers. Geen nood, ter plekke werden noodverbanden aangelegd en gingen we gezamenlijk op pad.
Aanvankelijk was er nog sprake van luisteren naar de gids, die echter al snel het woord overdroeg aan een van de groepsleden. Met uitzondering van de joodse godsdienst en cultuur waren de moslims en christenen onder ons goed in staat om iets te vertellen over de kernwaarden van het eigen geloof.
Zo hoorden we over de vijf zuilen van de islam, maar ook over hoe die in de praktijk uitwerkten ("bidden lukt niet altijd overdag", "zieken hoeven geen ramadan te houden", "mijn ouders gaan bijna nooit naar de moskee, dus ik ook niet"). En zo konden ook wijzelf als christenen in een nagebouwd bovenzaaltje iets vertellen over de kernwaarden van het christelijk geloof.
Ondertussen gingen de eerste gesprekken onderling van start. Dat niet iedereen in Nederland zo geïnteresseerd is in de religie en cultuur van de ander. Dat we niet allemaal rechtzinnig zijn. Hoe belangrijk het is om ook links en rechts en niet alleen vooruit te kijken.
Halverwege was er een picknick voorzien van spullen die we allemaal afzonderlijk hadden gekocht. Dat was onderling genieten. "Mag ik iets van dat tomatenspul" (een Nederlander die iets typisch Turks vroeg te eten), "lekkere broodjes..." (een Turkse over de broodjes die door een wijkbewoner met liefde waren gesmeerd). En onderling was er geen zicht meer op de verschillen die we onderling zo makkelijk ervaren in het leven van alledag in de wijk.
Reacties van de deelnemers waren allemaal positief. Iedereen wilde met graagte weer zo iets organiseren. En de eerste voorzichtige uitnodiging voor deelname van de Villa Klarendal'ers aan het suikerfeest (aan het einde van de ramadan op 30 september) werd al door een van de deelnemers gegeven. Een ander vond dat ze zo weinig van de joodse cultuur en religie kende. "Dan kunnen we eens samen naar de Arnhemse synagoge gaan", opperde ik. Waarop de rest met opperste verbazing hoorden dat die er ook werkelijk was.
Leukste reactie kwam van een vrijwilliger op het park, verkleed als een Arabier. Het was voor het eerst in de twintig jaar dat hij vrijwilliger was dat hij zo'n grote groep "autochtone oriëntalen" in het park was tegengekomen. Daarin waren we waarschijnlijk weer eens een pionier. Laat staan dat zo'n gemengde groep met elkaar optrok.
Zeer geslaagd! De oriëntatie stopt hierbij niet, maar gaat verder. Morgen gaan de Turkse dames bezig met belangrijke zaken die rond het vasten te maken hebben. En wekelijks komen we de vertegenwoordiger van hen tegen. Op weg naar nog meer relaties met deze groep die op deze dag zo onverwacht enthousiast en open was. Wat trouwens ook gold voor onszelf.
Als je me vraagt: "wat vind je leuker, de tv-uitzending van NOVA afgelopen woensdag of het uitje van gisteren", dan hoef ik niet lang na te denken. TV is snel en vluchtig. Het is er, vraagt aandacht en laat je met de rommel achter. Het uitje biedt kansen om relaties op en uit te bouwen. Dus geef mij maar meer van die oriëntaties. Opdat we in gesprek blijven met elkaar en de wijk er nog meer door wordt opgebouwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten