"is jouw werk niet een druppel op de gloeiende plaat?" Een tijd geleden stelde een journalist deze vraag aan mij.
Hij komt weer in me op nu ik vandaag in het computerlokaal zit. Acht computers staan opgesteld. Achter twee computers zitten wijkbewoners die de computer beter willen leren kennen. Achter twee andere computers zitten twee docenten die de leerlingen een op een kunnen begeleiden.
Onbegrijpelijk in deze tijd van efficiency. Zonde van de tijd, zeggen sommigen. je moet toch het maximale uit je tijd en apparatuur halen.
Wat is belangrijker? De druppel of de gloeiende plaat? De meesten concentreren zich zozeer op de gloeiende plaat, dat ze de kracht van de druppel niet meer kunnen onderscheiden. Want ondanks de wellicht in bedrijfskundig opzicht inefficiënte een-op-een-benadering, zitten er vandaag wel twee mensen die verder komen dan waar ze mee gekomen zijn. Door de gesprekken heen ontstaat een band met deze mensen. Door er altijd te zijn, ongeacht het aantal, wordt duidelijk dat wij dit doen voor de mensen zelf en niet voor de roem of voor het succes.
Dat geeft stof tot nadenken en gesprek. En zelfs als dat niet het geval is, is het goed. Mens zijn met mensen en hen te helpen iets verder te komen is dankbaarder dan je denkt. Ik doe iets voor hen, maar krijg er ook iets voor terug. De blijdschap, verwondering en dankbaarheid van dat kleine aantal is ook heel wat waard.
En soms is het ook lekker rustig om in een stil moment even een weblog tussendoor te schrijven en de eigen mails bij te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten