Nieuwjaar

Zoals iedereen heb ook ik gisteren oud en nieuw gevierd. Het was voor mij altijd een feest van spanning voor het komende. Je wist al lang van tevoren dat klokslag 12 uur de bommen los gingen. En van tevoren zat iedereen zich vol spanning te ontladen aan het eten en drinken van al het ingekochte lekkers.

Het feest is een typering van onze Nederlandse cultuur. Gezellig samenzijn met familie. Lang van tevoren afspreken wie welke hapjes klaarmaakt. Alles punctueel, maar vooral ook: gezellig. Dat typisch Nederlands woordje dat knussigheid, kneuterigheid en warmte moet voorstellen.

Op tv gisteren was het ook weer een typisch Nederlands gebeuren, waarbij de bekende gezichten van het afgelopen jaar de revue passeerden of het gebeuren inleidden. Even had ik het gevoel dat de presentatoren zouden afronden met "...wat is het oordeel van de jury..." of "...jullie waren goed, maar... dat horen we straks..." of "het Nederlandse publiek heeft gesproken...". Beau, Tooske, Gerard (gezellig hè?) kwamen langs op het scherm.

Ook dat beïnvloed ons denken en doen. Die mensen met leeghoofdige frasen en grootsprakige presentaties die vooral Idols of Popstars aandoen. HIJ IS ER WEER... HIER IS....... M-A-R-C-O B-O-R-S-A-T-O!!!!! Gejuich, gejoel, geklap. En vooral: met zijn allen hard meezingen met de bankroete meester. Het gaat immers om die grootsheid. Het gaat erom dat je met zijn allen grote, mooie dingen zegt. Wat je zegt dat maakt niet uit. Als het maar mooi is en het mijn gevoel versterkt. Samen gezellig meezingen versterkt die zo nodige saamhorigheid. Lekker gezellig samen in de kou staan op dat grote plein.

Afijn. Ook wij hebben het jaar uitgeknald. Het enige dat ik uitknalde was per ongeluk de kurk van de champagnefles die gelukkig aan de onderkant van het keukenkastje terecht kwam. Dus geen scherven door de druk van de fles. Mijn kinderen genoten van het (veel en groots) ingekochte vuurwerk. Soms verstoord door buren die voor de lol een vlinder (een keiharde, illegale knaller) gooiden naar een mooie pot, waardoor het siervuurwerk niet omhoog de lucht in, maar opzij de straat in knalde. Ja, dan baal je even met hem. Vooral, omdat er zoveel voor wordt gewaarschuwd om dat soort dingen niet te kopen, laat staan het naar anderen toe te gooien. Maar ja, ook dat is cultuur, denk ik dan. Voorzichtig dacht ik dat die Irakezen de bomaanslagen in Bagdad op deze manier wilden verwerken. Want ze trokken zich niets aan van waarvoor van tevoren zo breeduit in de Nederlandse media werd gewaarschuwd. Weer dacht ik voorzichtig dat ze genoeg leed hadden gezien om te begrijpen dat je ook wel zonder een hand, oog of voet kunt doorleven.

De nacht werd lang. Deels door degenen die zich niet konden inhouden om spirituele vloeistof naar binnen te werken. Dan worden familieleden emotioneel en moet het leed van het afgelopen jaar, de niet verwerkte jeugd of de plannen die niet zijn uitgekomen weer even met elkaar worden gedeeld. Het ochtendgloren was al zichtbaar toen we ons bed roken. Om er vervolgens na een diepe slaap (voor sommigen roes) na verloop van tijd te ontwaken op een nieuwjaarsdag dat dan al lang bezig was.

Och, telkens zijn het toch ook weer leuke dagen om elkaar te ontmoeten, te spreken of te omhelzen. En al die bijwerkingen neem ik daarbij dan ook maar voor lief. Hoe pijnlijk ze soms ook kunnen zijn.

Hoe ik daarin christen ben? Zoals ik dat altijd ben. Gewoon mezelf. Ik probeer wel altijd de maat te houden, zodat ik er geen dingen uitkraam waar ik later spijt van heb (of zelfs geen weet meer van heb). Sommigen noemen dat saai. Anderen begrijpen het en pakken het op als de rots in de branding (vooral als ze zelf bijna niet meer op de voeten kunnen staan). Nee, geen BOB (ik heb geen rijbewijs en we bleven slapen). Hopelijk wel een baken in onrustige, onvoorspelbare of emotioneel ontladende momenten. Ook al wordt een baken in woelige baren ook wel eens heen en weer geslingerd of behoorlijk op de kop gezet. Maar hij komt altijd weer boven en wijst altijd weer de juiste weg.