Het heeft even geduurd, maar daar is 'ie dan weer. De volgende column die afgelopen dinsdag in het Friesch Dagblad is gepubliceerd.
Afgelopen zondag kwart voor tien. Ik open de deur van Villa Klarendal. De kinderclubleidster bereidt haar club van tien uur voor. Ik zet koffie en thee. Als de dagleidster en mijn medehelper aankomen, nemen we het dagprogramma door. We hopen op meer kinderen dan de nul of een van de afgelopen weken. De bel gaat. Drie kinderen voor de deur. Zonder bidden heeft God ons gebed al verhoord! Zij bidden met ons mee. ,,We gaan nu bidden, hoor”, zegt een van ons tegen hen, waarop een bij wijze van herkenning haar gevouwen handen laat zien. Weer gaat de bel. Nog twee kinderen staan klaar.
De kinderclub begint. Ik vervolg de verdere voorbereiding van de brunch. Beleg op tafel zetten. Brood netjes en gezellig over de tafels verdelen. De eieren koken. Ondertussen praten we ontspannen over de afgelopen tijd. Om half elf komt de eerste volwassen Iraanse bezoekster met haar dochtertje. Ze nestelt zich op een stoel in een hoekje. Weer de bel. Het is een autochtone bezoeker die zijn scootmobiel in de gang wil parkeren. Ik laat hem afstappen en rijd de gang in. Hij strompelt de Villa binnen. De ene na de andere bezoeker komt binnen, groet de anderen hartelijk en krijgt van ons koffie of thee.
Stipt om elf uur zit iedereen aan tafel. De kinderen van de kinderclub zitten aan een tafel die nog vrij is. De dagleidster verwelkomt iedereen. Na het uitgesproken gebed, werpt iedereen zich op de goedgevulde tafel. Met ei erbij. Een halfuur later zit iedereen voldaan onderuit. We ruimen de tafels van 31 bezoekers af. Even zoveel borden, messen en vorken, de overgebleven resten van ei, brood of beschuit verdwijnen in de afwasmachine of vuilnisbak.
Twaalf uur begint de viering in een kring met ons startlied De kleine villa in de straten. Nog twee liederen. De clubkinderen en crèchekinderen gaan weg of naar de andere ruimte. Tijd voor het ‘praatje’ over Jezus in Nazareth. Iedereen leeft zichtbaar mee. Getroffen door de mooie woorden. Een tijd van gebed volgt, waarin persoonlijke noden worden gedeeld met onze hemelse Papa. Een gezongen zegen als toetje.
Even napraten. De laatste ronde koffie of thee. De goed gebruikte wc krijgt een noodzakelijke schoonmaakbeurt. Een laatste groet en een goede week gewenst. We kijken terug op de brunch en viering. De vervijfvoudiging van de kinderclub. Het grote aantal brunchvierders. De mensen die bewust aan de viering meedoen. Een ruzietje tussen twee bezoekers. Na afloop hangt een jas niet meer op de kapstok. Vergeten de voordeur dicht te doen.
Het is geen alle(zon)daagse kerkdienst. Maar bezoekers die niet of nauwelijks kerkgaand waren, genieten nu van de warme gemeenschap. En ervaren daardoor God in hun leven. Zo mogen we met God meewerken op dit kleine stukje van deze aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten