Even een postje tussendoor. Vaste lezers zullen de posts gemist hebben. Dat kom, omdat ik bewust even afstand heb genomen van de dagelijkse en wekelijkse missionaire praktijk. Dat wil zeggen: even er tussenuit. Vorige week naar Drenthe geweest en een ander dagritme aangenomen. Lekker veel bijlezen om weer eens flink bij te tanken.
Thuisgekomen merk je dat missionair zijn deel uitmaakt van je dagelijkse ritme. Het is een levenswijze, geen maniertje. Tussen de vakantieperikelen thuis door heb ik in de wijk gewoon gesprekjes met buren. Twee vaste bezoeksters, tevens straatgenoten, gesproken over van alles wat ze bezig houdt. Samen praten over buren die wij ook goed kennen, waarvan de vrouw net een TIA heeft gehad en weer thuis is. Kleine gesprekjes met onze buurvrouw die gedurende het jaar twee keer per week ons huis schoonmaakt. Een buurjongen die me binnenvraagt, omdat hij iets wil weten over de computer en terwijl we dat proberen te fiksen een gesprekje over Cat Stevens die Yusuf Islam is geworden (de buurjongen is net zoals hij moslim geworden). Een andere buurjongen die met weer een halve liter bier in zijn hand (ik heb geen idee de hoeveelste) over zijn problemen praat. Een van de andere bekenden van de Villa die me vol blijdschap vertelt dat ze de volgende dag voor drie weken naar Gran Canaria gaat.
Het lijken op het oog onbenullige momentopnamen. Deze tijd wordt in de media "komkommertijd" genoemd. Sommigen zullen dit komkommergesprekjes noemen. Tot nu toe heb ik gemerkt dat juist dit soort momenten voor buurtgenoten zo belangrijk zijn. Je bent een oor voor ze. En het kost maar zo weinig tijd. Ik ben oprecht blij voor de vakantie op Gran Canaria. Ik leef echt mee met de problemen, al walg ik van die liters alcohol. Ik denk mee met de moslimjongen en vertel hem dat Cat Stevens creatief dezelfde weg is gegaan als de christelijke bekeerlingen Elly en Rikkert (ook al gun ik zowel de buurjongen als Yusuf Islam de vrijheid van het leven met Jezus). Ik voel mee met de pijn van de buurman die al jaren dag in dag uit voor zijn gehandicapte vrouw zorgt en nu een dag voor zijn verjaardag moet toezien hoe zijn vrouw lijdt onder de gevolgen van een TIA.
Tegelijkertijd wil ik me midden in die wijk kunnen terugtrekken om 'ns even tot rust te komen van een enerverend jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten