Het is tot de afgelopen week bij ons komkommertijd geweest. Zondags hadden we een toeloop van hooguit tien mensen, wat gezien de opkomst van de afgelopen jaren erg weinig was. Mooi, je kon wat persoonlijker gesprekken voeren, maar toch misten we mensen.
Vandaag waren we voorbereid op een zelfde aantal bezoekers. Want je weet niet hoeveel je kunt verwachten. We hebben drie tafels gedekt met aan elke tafel vier borden en twee aan de uiteinden (voor de niet-zo-snelle rekenaars: veertien mensen).
We beginnen met zijn vieren. Eenbezoekster waarvan we weten dat ze de afgelopen weken kampte met rugklachten komt binnen. We begroeten haar allerhartelijkst, omdat we blij zijn haar weer terug te zien. Vier kinderen, waarvan we drie ook al zeker vijf weken niet meer hebben gezien (en waarvan we van een zelfs hebben gehoord dat ze de laatste tijd niet meer in de weekenden bij haar stiefgezin is geweest) stuiven als volgende binnen. Vervolgens een moeder met twee kinderen die ook al zeker vier weken uit de Villarunning is geweest. Dan komt nog een vrouw die al zeker tien weken uit ons beeld is verdwenen. We zijn verheugd haar weer te zien. En vlak voordat we gaan bidden komt er iemand die de laatste tijd wel vaker komt. De een na laatst binnengekomen vrouw en deze vrouw gaan tegenover elkaar zitten en maken met elkaar kennis. Ze zijn inmiddels allebei vaste bezoekers van Villa Klarendal, maar hebben elkaar nog niet ontmoet.
We vallen na het bidden op het brood en lekkers aan. Voor wie goed kan tellen, weet dat onze tafels nu vol zitten met mensen. Er kan eigenlijk niemand meer bij. Een paar minuten later komt er een man die we ook al zeker zo'n tien weken niet meer hebben gezien. Hij schuift een stoel bij aan de tafel. Een bord en bestek worden voor hem geregeld. Nauwelijks is hij gaan zitten of weer een vaste bezoekster dient zich aan. Het ritueel herhaalt zich en zij schuift bij de tafel aan. Tenslotte komt ook iemand die wekelijks komt nog binnen. Ook voor haar wordt weer extra bijgezet. Er wordt zelfs heen en weer geschoven zodat zij op een stoel kan zitten om haar rugpijn te verzachten.
Het is duidelijk. De komkommertijd is voorbij. De tijd van stilte en rust is ook bij Villa Klarendal van de baan. 17 mensen zitten gezellig aan de tafel om met elkaar een brunch te genieten en samen te praten over de dingen die hen bezig houden. En daarna spreken we nog een tijd over de verloren zoon, de oudste zoon en een vader en hoe God van ons vraagt om juist Hem op de eerste plaats in ons leven te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten