Een reactie van Paul triggerde me vandaag: Hé Rick - een post uit oktober en nog geen reacties.
Ja, dat was mijn laatste post. Sindsdien lijk ik van de blog-aardbodem verdwenen. "Lijkt", want niets is minder waar. Maar ja, waar gewerkt wordt, moeten keuzes worden gemaakt. Even terugkijkend naar oktober tot nu toe zie ik weken achtereen werken voor de baas (met alle begrotingsrituelen van dien), computerles geven, extra lessen invallen voor Aneta die tussentijds een aantal weken op vlieg-vakantie ging, tweewekelijkse gebedsavonden bij Villa Klarendal, teamoverleggen, gezellige uitjes, coördinatieoverleggen met de Voedselbank, gezellige gesprekjes met buurtbewoners, tussendoor een tweeweekse drukte doordat Hilversum bij Klarendal op de stoep stond en onze telefoon roodgloeiend stond. Daardoor verviel een rustig weekend tussendoor tot een overbezet weekend met live radio en van tevoren opgenomen tv.
Bloggend kijk ik terug op een hectische periode, waarin me weer duidelijk wordt waar ik ook al weer mee bezig ben. We willen graag veel voor onze wijk betekenen. En daardoor heen iets van Gods liefde laten zien. Tv en radio kunnen daarbij hulpmiddelen zijn, maar zijn toch ook maar tijdelijke vehikels die een tijdlang al je tijd opvreten om je vrij snel daarna weer helemaal vergeten te zijn. Nee, het gaat om de mensen die we dagelijks op straat tegenkomen. Die zuchtend achter de computer zitten, omdat het ze nog niet lukt. Maar die na veel ondersteuning en lessen later tot de conclusie komen dat ze meer kunnen dan ze zelf dachten. Die daardoor meer vertrouwen in zichzelf krijgen en nieuwe dingen gaan ondernemen. Mensen die eerst alleen maar thuis zaten en door ons te leren kennen nieuwe moed hebben gekregen om meer te ondernemen dan ze zelf ooit bedacht hadden. Die ons nu aan de mouw trekken om toch vooral snel nieuwe dingen te kunnen ondernemen.
In dat alles kun je wel eens vermoeid raken. Was het Jezus zelf niet die ooit verzuchtte dat de Zoon des Mensen zelfs geen kussen heeft om op te slapen (en denk nou niet te vroom over die opmerking - hij was gewoon moe). Zo hebben we wel eens op de bank gelegen en gedacht: waar doen we het allemaal toch voor. Dan kijk je naar anderen die allerlei leuke dingen voor zichzelf en hun gezin organiseren. Maar goed, bij die moeheid komt ook de tevredenheid dat we op Gods weg wandelen. En worden we bemoedigd door nieuwe christenen of mensen die langzaam op pad zijn die richting op te lopen.
Dat gaat niet altijd zo snel als wij zouden willen. Je zou al die mensen liefst nog vandaag binnen zien komen en over de streep trekken. Vandaag zei een van de medewerkers nog dat hij het vreemd vond dat we 199 kerstpakketten deze week hebben uitgedeeld (jazeker!!!), maar dat toch niemand naar de maaltijd en viering is gekomen. Mijn gedachte is daarbij dat zo'n kerstpakket misschien een eerste kennismaking is die wellicht over enkele maanden een vervolg krijgt. Nee, snelle resultaten zien we niet. Maar wat we zien gebeuren is daardoor wel degelijk. Mensen lopen wekelijks met ons mee. Zien ons in onze dagelijkse bedoening. En zullen ongetwijfeld onze ruzies hebben gehoord als de dingen thuis weer eens niet gingen zoals wijzelf wensten. Maar zagen ons dan ook weer de volgende dag rustig met elkaar optrekken. Niets menselijks is ons vreemd. Daar willen we ons ook niet voor schamen. Maar dat we elkaar vergeven, is toch wel heel vreemd.
Dus gaan we verder op ons missionaire pad. Soms lijkt dat pad weinig missionair, omdat we zo praktisch bezig zijn. Maar het ene is niet los te zien van het andere. Een mens heeft materiële behoeften. Dus delen we voedselpakketten uit. Een mens wil verder in dit digitale tijdperk. Dus geven we computerles. Een mens wil een luisterend oor. Dus zijn wij zijn of haar oor. Een mens wil soms zijn frustraties uiten. Dan proberen we hem zo goed en zo kwaad het kan te helpen. Een mens weet niet hoe hij zijn problemen kan uiten, dus gaat hij tijdens een viering rotzooien. Dan moeten wij hem soms de deur wijzen. Fijne dingen, moeilijke dingen. Gezellige momenten, stomvervelende momenten. De tv ploeg binnen (wauw!); een slaande ruzie buiten (oef!).
Missionair werk. Succes verzekerd? No way. Wij zijn mensen en werken met mensen. Wij stellen teleur en mensen stellen ons teleur. Wij hebben verwachtingen die niet uitkomen. Daar moeten we ook psychisch overheen komen. Want ook een missionair werker of hoe je mij dan ook noemt is maar een mens. En deze mens mag ook weer verder gaan. Met vallen en opstaan. Onder druk en in rust. In goede en in slechte tijden. Soms blogloos, maar nooit levenloos. En ik zal de laatste zijn die zegt dat dit dankzij mijn inspanning is. God gaat door en geeft nieuwe kracht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten