Gisteren zat ik tijdens onze brunch aan tafel met een wijkbewoonster. Ze laat haar dochter wekelijks naar onze bijbelclub voor kinderen en naar de brunch en viering gaan. Dan leert ze de waarden van het christelijk geloof. Terwijl het gesprek vordert, blijkt dat ze beducht is voor christenen die hun geloof beschouwen als de enige, echte waarheid. Als dat op die manier bij ons wordt verkondigd, wil ze haar dochter niet bij ons houden.
Hoe ga je daar nu mee om. Probleem voor mij is dat ik wel degelijk geloof dat Jezus de weg, de waarheid en het leven is. Dat mijn geloof in Jezus de enige weg is om God te vinden en met Hem te leven. Hoe vertel je dat aan iemand die vanuit een postmoderne visie een allergie heeft voor alles wat "de enige waarheid" propageert.
Ik vertel haar dat ik wel geloof dat Jezus de enige weg naar God is. Maar dat wij dat vertellen vanuit het respect voor iedereen die bij ons komt. Een moslim wordt als moslim gerespecteerd en mag dat wat ons betreft zo blijven. Datzelfde geldt voor alle andere godsdienstige richtingen. Beschouw mij maar als een wegwijzer die vertelt welke kant je op kunt gaan. Dan is het aan de mensen zelf om te besluiten of ze die kant ook opgaan.
Christenen zijn lange tijd geen wegwijzers geweest, maar weg"duwers", zo leg ik uit. Een wegwijzer staat midden op de weg, zichtbaar voor iedereen en laat zien welke kant je op kunt gaan. Een weg"duwer" verplicht iemand, dwingt iemand een weg op te gaan. Die wil dat de ander alleen die ene kant opgaat en zal alles in het werk stellen om dat bij de ander teweeg te brengen.
De weg als wegzijzer tonen maakt mij klein en kwetsbaar. Het kan immers door zowel bezoekers als andere kerken worden uitgelegd als syncretisme: iedereen mag zijn eigen weg kiezen en welke weg je ook kiest, het is een goede weg. Zo bedoel ik het niet. Natuurlijk weet ik dat God ons de weg heeft getoond en dat er een straf is als we die weg niet volgen. De manier waarop we dat uitleggen is daarin van belang. De tijd van donderpreken is voorbij. De tijd van manipulatie om het goede te bewerkstelligen ook (daar ben ik alleen maar bang van geworden). De tijd om de hel te prediken om mensen de hemel in te duwen is voorbij.
De wegwijzer luistert naar waar iemand staat. Heeft respect voor de plek waar die persoon zich op dit moment bevindt. Ik heb al ruim een jaar contact met een jongeman. Hij heeft een ruig leven achter de rug. Vorig jaar nog kwam ik met hem onze lokale grootgrutter binnen om een gratis kerstboom op te halen (die de filiaalhouder ons had beloofd voor al onze bezoekers). Gelijk schoot het hele personeelsbestand in de stress. Naar later bleek was dit de beruchtste kruimeldief van de grootgrutter. Het contact is gebleven en regelmatig hebben we korte gesprekjes gevoerd. Gisteren hadden we een wat langer gesprek. Ineens was er iets in zijn leven gebeurd wat niet meer aan het toeval kon worden overgelaten. Hij vroeg mij of hier misschien sprake was van onzichtbare sturing in zijn leven. Een prachtig moment om even een wegwijzer te zijn. Jazeker, ik geloof dat God het leven van gelovigen en ongelovigen bestuurt. Dat hij momenten in je leven toestaat waardoor je gaat nadenken of er wellicht meer is dan jij denkt. Hij wil er graag nog eens verder over doorpraten. Misschien op een binnenkort te starten bijbelstudie.
Ik had hem een jaar geleden al de weg op kunnen duwen. Dan was er geen persoonlijke relatie ontstaan. Dan was het bij woorden, gesprek en discussie gebleven. Nu was er een vertrouwensband ontstaan op basis waarvan hij dingen durfde te zeggen die hij, volgens zijn verbaasde moeder die erbij zat, nog nooit aan een ander had verteld.
Dat is de waarheid spreken in een postmodern jasje. Niet gelijk je waarheid uitspreken, maar die eerst voorleven. Wegwijzer zijn in daad en in woord. Met pijn, moeite en verdriet leren leven en de onzekerheid van elk moment voor realiteit houden. Je niet groot houden, maar durven de kleinste te zijn. Niet gelijk de grote woorden uitspreken, maar als klein mens leven die vanzelf door God gestuurd mag worden om die woorden te spreken op het moment dat door Hem is uitgekozen. Niet gelijk corrigeren als een bezoekster zegt dat je bij ons mag komen en mag geloven wat je wilt, omdat daar respect heerst. God de ruimte te geven om zichzelf in de loop van de tijd aan de bezoekers bekend te maken. Ik ben vaak ongeduldig en teleurgesteld als mensen het na drie jaar nog niet helemaal hebben begrepen. Dan vraag ik weer om het geduld dat alleen van God kan komen om die mensen lief te hebben zoals ze zijn en daar niet pas mee te komen als ze zijn waar ik ze wil hebben. Mij te geven aan mensen waar andere kerkgangers van zullen zeggen: "maar die zijn nog niet zover!" Met mensen te werken die in andere kerken vanwege hun afkomst, religie of geaardheid geweerd zouden worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten