De blog van gisteren heeft blijkbaar geprikkeld, gezien de reactie van Johannes op die blog. Dat brengt me erop ook maar eens de andere kant te laten zien.
Want missionair werk is soms ook keuzes maken. Klaar staan voor mensen als ze iets nodig hebben. Er elke zondag zijn om de tafels te dekken of het in de week daarvoor voorbereide verhaal te vertellen. Die keuzes doen soms pijn. Komt er weer een uitnodiging voor een verjaardag van een familielid. En ja, altijd op zondag. Want op zaterdag zijn de noodzakelijke gymlessen, volleybalwedstrijden, zwemwedstrijden, en alle andere oefeningen die moderne middleclass ouders of hoger hun kinderen aan willen doen. Dan moeten we met pijn in het hart (meer voor de jarige dan voor onszelf, want het is meestal meer van hetzelfde) het verjaardagsfeest afzeggen.
Soms grijpen keuzes ook in op ons gezinsleven. Als de volgende gast zich onaangekondigd uitnodigt voor het eten om direct na het eten geld te vragen voor een pakje sigaretten (komt ze nou voor het eten, de gezelligheid of voor de sigaretten, vragen wij onszelf dan af). Soms laten we zo'n ongenode maar toch zeer welkome gast het woord voeren zodat hij of zij even het hart kan luchten. Soms laten we duidelijk merken dat de gast welkom is om mee te doen aan de gezinsactiviteiten. Dan mag hij of zij gewoon aanschuiven bij de tv-programma's die we die avond bekijken.
Soms zijn er van die spaarzame momenten waarop het ons wel eens teveel wordt. Dan zijn we Klarendallers onder de Klarendallers. Met andere woorden: niet de lieve vrede uithangen en met een sip gezicht de hele avond met spanning in het lijf proberen een gezellige avond met elkaar te hebben. Nee, dan spat het ervan af. Dan kan de buurt ervan mee genieten. En krijg ik wel eens te horen dat ik meer doe voor de buurt dan voor mijn eigen gezin of vrouw. Later wordt dat weer bijgelegd, natuurlijk. Maar op het moment doet dat dan wel pijn. Want ik doe het niet voor mezelf. Ik wil geen eer voor die mooie momenten en de keuzes die ik erin maak.
Mooie keuzes, ja dat zeker. Moeilijke keuzes, ja dat zeker ook. Ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen. Dat was de spreuk die we aan ons huwelijk hebben verbonden. Dat het dienen van de HERE soms in huis pijn doet hoort daarbij. Onze kinderen weten niet beter. We zijn gelukkig vaak genoeg thuis om de normale dingen des levens te doen. Onze kinderen komen als gevolg van overhoren van huiswerk (vooral mijn taak) nog steeds met goede cijfers thuis. Ze zijn door ons leven ook vrij zelfstandig opgevoed.
De keuze om in de wijk te wonen slaat ook weer op hen terug. Er wonen niet alleen maar prettige mensen in de wijk. Er zijn ook etters van mensen (kinderen) die je het bloed onder de nagels vandaan halen. Zoals de laatste tijd waarin een van onze dochters met die etters te maken hebben. Althans, om het in juiste bewoordingen te zeggen: lieve kinderen die ineens in een groepje veranderen in ettertjes. Staan ze eerst gezellig met haar te praten, komen er andere kinderen bij en ineens wordt ze geslagen. Begrijpen ze niet dat het niet normaal is om een ander te slaan. Willen ze weer graag vriendinnen worden, maar heeft mijn dochter het vertrouwen in ze verloren. Gaan ze bij wijze van aandacht trekken met steentjes naar mijn dochter gooien waarbij er eentje op haar hoofd terecht komt.
Dan is het lastig uit te leggen dat ze niet beter weten. Dat ook Jezus die moeite ervoer met de etters rondom hem. Dat hij ze bleef liefhebben, ook al vielen ze hem volledig af. Als mijn dochter dat niet aankan, begrijp ik dat helemaal. Dan staan we om haar heen als gezin in deze lastige wereld. Ze bijt gelukkig van haar af (zij het gelukkig met woorden, maar die kunnen soms ook pijn doen). We willen geen doetjes op de wereld zetten, maar stevige mensen die van aanpakken weten. Bij mijn zoon is het alvast gelukt. Die blijkt geschikt voor het leger. Die heeft zijn weerbaarheidstraining gehad in een prachtwijk met prachtmensen die af en toe in etters veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten