Een aantal weken is het hier stil geweest. De reden? Wij zijn op vakantie geweest. Even bijtanken van de drukke tijden die we achter de rug hebben.
Dus hebben we last minute een reis van twee weken geboekt naar ver en warm Turkije. Lekker ver weg, alle drukte uit het hoofd weg, geen polonaise aan ons lijf.
We werden wel geconfronteerd met de vraag of missionair zijn aan grenzen is gehouden. Zo van: zijn we niet meer missionair, als we uit Klarendal weg zijn? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Je weet het uit theorie vanuit het bijbelse perspectief: "altijd rekenschap geven van de hoop die in je is". Maar is de praktijk daaraan gewillig?
Zo zaten we al aan het zoveelste flesje of glaasje toen op een terras bij ons hotel een van de medevakantiegangers ons ineens begon te ondervragen of we geloofden in wonderen en of we dat al eens in ons leven hadden meegemaakt. Dat zorgde voor een levendig gesprek, waarin mijn vrouw haar levensverhaal mocht vertellen. De vraagsteller bleek een domineeszoon te zijn met veel kennis... En dan zit je ineens urenlang te spreken over het geloof. En terwijl dat gebeurde, sloten een moeder en dochter die van de stad terug kwamen zich bij ons aan, omdat "dit gesprek hen wel heel erg interesseerde..."
Een gesprek dat uiteindelijk tot diep in de nachtelijke uurtjes doorging. Prachtig, genieten, maar ook achteraf ons afvragen of we dan nooit eens rust mogen hebben. Of leidt ons leven vanuit de rust als vanzelf tot dergelijke gesprekken?
Missionair zijn... het kent geen grenzen. Overal zijn mensen min of meer op zoek naar zekerheden, duidelijkheden en oplossingen voor hun leven. Soms kunnen we dan net een schakeltje zijn in het leven van iemand.
Overigens... de rest van de weken was het weer lekker rustig!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten