Voor wie geen lid is van de NCRV-gids: deze week staat op pagina 15 van deze televisiegids een kort interview met mij in het teken van de NCRV-motto "Samen op de wereld".
Doel van deze interviews: "dagelijks geven mensen het NCRV-motto "Samen op de wereld" op allerlei manieren handen en voeten. De NCRV-gids vraagt iedere week een persoon te reageren op twee woorden uit het rijtje Dromen, Durven, Denken en Doen."
Hieronder de tekst van het interview.
Rick Jansen (50) werkt bij de gemeente Arnhem en is één van de coördinatoren van Villa Klarendal, een geloofsgemeenschap die begon onder de vleugels van Youth for Chirst en nu zelfstandig verder gaat.
Dromen
Dromers zijn meestal geen uitvoerders maar in mijn geval is dat anders, denk ik. Als je niet meer droomt dan ben je vooral rationeel en zakelijk bezig en verwateren je idealen en verlangens. Het leven bestaat niet uit hapklare brokken. Natuurlijk is het organiseren en regelen van praktische zaken een voorwaarde maar je moet ook een visie hebben.
Ik droom van een kerk die midden in de samenleving staat en over een jaar of vijf is uitgegroeid tot een vanzelfsprekende plek in deze wijk. Een plaats waar iedereen welkom is, ook mensen die niet geloven of cynisch of teleurgesteld zijn. Voor mij was de kerk een instituut geworden, een nogal doodse plek waar ik weinig beleefde. In onze gemeenschap ervaar ik een open sfeer. We lopen met elkaar op en zien wel waar we uitkomen. De bijbel is belangrijk maar ik vind het verhaal van mensen van minstens zo’n grote betekenis. Ik hoop, bid en droom dat we een nieuw soort kerk kunnen zijn die een brug vormt naar de wijk en de samenleving.
Doen
Vroeger had ik veel last van fobieën. Door middel van het gebed zijn ze verdwenen. God heeft dat gedaan, zo heb ik dat echt ervaren. Toen ben ik opnieuw tot geloof gekomen en is er voor mij letterlijk een nieuw leven begonnen. God heeft mij persoonlijk op deze nieuwe weg gezet en dus leef ik nu met Hem. Jezus is voor mij gestorven en dat wil ik in de praktijk vertalen. Ik wil als christen in mijn wijk aanwezig zijn. Heel praktisch door voedsel uit te delen en een plek te creëren waar mensen zichzelf kunnen zijn. Onze kerk is laagdrempelig en staat dicht bij de ervaringen van mensen. Op zondag brunchen we eerst met zijn allen en nemen we de zaken van alledag door. Daarna zingen we en bidden we. De viering is heel laagdrempelig. Kom maar en eet mee en luister en vertel, zeg ik altijd. Later kun je nog wel besluiten of je je hier echt thuis voelt en of je meer wilt weten over het geloof. Evangelisatie in de traditionele zin van het woord is niet onze prioriteit. Naast een dromer ben ik toch vooral ook een doener: Een kerk moet een plek zijn waar mensen geholpen worden, waar voedsel voor de maag en voor de geest wordt geboden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten