Soms word je door het moment van de tijd genoodzaakt keuzes te maken. Dat geldt wat mij betreft zeker voor de afgelopen tijd. Ik vind het leuk om te schrijven en te bloggen. Ik vind het heerlijk om eens rustig te studeren en na te denken.
Soms worden die vrijetijdsbezigheden ondergesneeuwd door belangrijkere dingen. Dan moet je pas op de plaats maken. Een verplichte blog-, schrijf- en studiestop instellen.
Dat is dan jammer, maar als ik dan moet kiezen, kies ik voor wat belangrijker is. Wie mijn blog en columns wat volgt, valt op dat mijn gedachten en vrije tijd de afgelopen periode helemaal in het teken stonden van het thema gemeenschap. In juli ben ik samen met twee anderen aangesteld als leidinggevende van de nieuwe christelijke gemeenschap Villa Klarendal. Een van de anderen ging direct na de aanstelling over tot een welverdiende zwangerschapsverlof, waar ze pas op 1 november van terug zal komen. De eindverantwoordelijkheid voor de Villa lag daardoor de afgelopen tijd bij de andere leidinggevende en ikzelf. Daarnaast hebben we gelukkig nog onze drie echtgenoten en twee anderen met wie we samen het kernteam vormen.
Gezamenlijk zijn we bezig geweest met de verdere vorming van onze gemeenschap. Waar een gemeenschap spontaan uit een project is ontstaan, moet nagedacht worden hoe de gemeenschap in goede banen kan worden geleid. Bij een kerkgemeenschap horen dan ook nog de nieuwe aspecten die daarbij gepaard gaan. En de vragen die daarmee gepaard gaan.
Denk daarbij aan:
Lidmaatschap
Hoe kun je ervoor zorgen dat de gemeenschap aantrekkelijk blijft voor iedereen (inclusief), zodat iedereen die komt zich thuis mag voelen. Tegelijkertijd willen we mensen die verder willen groeien gestimuleerd worden om zich ook daadwerkelijk kunnen aansluiten bij de christelijke gemeenschap. Het is een dilemma om de open gemeenschap te kunnen combineren met een kleinere groep die deel uitmaakt van de christelijke gemeenschap en zich daaraan toewijdt.
Doop
Gaat de nieuwe gemeenschap uit van de kinderdoop of van de volwassenendoop (beter gezegd: doop op geloof). Lastige vragen, omdat we als team uit kerken afkomstig zijn die een van beide dooppraktijken aanhangen met de achterliggende theologie. Het was dan ook als team en als nadenkers gevaarlijk om terecht te komen in de jarenlang durende polemiek die tussen beide groepen aan de gang was. We zijn uiteindelijk samen uit de theologische loopgraven gekropen om te zoeken naar wat werkbaar zou zijn in missionaire situatie waarin Villa Klarendal zich bevindt. Dat we zijn uitgekomen bij de kinderdoop is voor sommigen uit mijn achtergrond lastig te begrijpen, maar wij zien er wegen voor. Op die basis hebben we afgelopen zondag een kinderdoopdienst gehouden. Maar inmiddels zijn er ook verzoeken gekomen voor een volwassenendoop van mensen die geen kerkelijke achtergrond hebben.
Avondmaal
Een van de basispraktijken van een christelijke gemeente is het herdenken van Jezus' lijden en sterven door de tekenen van brood en wijn. Vanaf het begin stond voor ons vast dat dit sacrament ook binnen Villa Klarendal ingevoerd moest worden. Ook hiervoor geldt weer dat het gezamenlijk vieren als gelovigen van Christus' heilsdaad een uitsluitend fenomeen kan zijn. Grote vraag voor ons was hoe we dit konden invoeren binnen onze viering zonder de zoekers, die niet-gelovigen of de anders-gelovigen die zich bij ons thuis voelen een gevoel van vervreemding krijgen. Het laatste is er nog niet over gezegd. Daarom hou ik de uitkomst van dit gesprek hier nog even onder ons.
De nieuwe gemeenschap lijkt vorm te krijgen. Hoe dan ook moeten we keuzes maken om als gemeenschap te kunnen groeien. Met het grote feest op 25 september en de eerste doopdienst op 3 oktober hebben we ons voor het eerst in het openbaar gemanifesteerd. Alle andere aspecten zullen nu langzamerhand worden ingevoerd. En dat terwijl het oude vertrouwde blijft bestaan.
De reactie van bezoekers is tot nu toe alleen maar positief en enthousiast. Het startfeest en de doopdienst werden met open armen en harten ontvangen. Het mooiste wat ik deze week uit de mond van een van hen hoorde was een eigen vertaling van een gesprek met mijn dochter. Toen die op de vraag van de bezoeker of zij nog wel naar een kerk ging wat weifelend antwoordde, reageerde de bezoeker dat de gemeenschap binnen de kerk zo nodig is, omdat het zo moeilijk is om alleen te geloven. Zo, dat drong diep naar binnen. Ik ben benieuwd hoe dit inzicht verder uitwerkt. In zowel het leven van mijn dochter als in dat van de bezoeker.
Kortom, de moraal van dit hele epistel. We worden hoe dan ook voor keuzes gesteld. Zowel persoonlijk als gemeenschappelijk.
3 opmerkingen:
Hallo Rick, je overpeinzingen over keuzes maken raken me. Vooral over de doop. Maak er aub geen dogma van, geen regel, dat geeft zoveel ellende en verdriet. Dat hebben wij aan den lijve ondervonden. Dat kan mijns inziens nooit Gods bedoeling zijn. Het is geweldig werk wat jullie doen, laat het niet kapot maken door regels op te stellen, dat ondermijnt Gods gezag in levens van mensen. Wat zijn wij, mensen, dat we menen het Grote Gelijk aan onze kant te hebben. Ieder van ons ziet maar een klein deel van Gods grote en onmetelijke Liefde. Maak de keuze om de liefde onderling belangrijker te vinden dan tradities als doop en avondmaal. Het avondmaal was veel meer dan een stukje brood en een slokje wijn, het was een liefdes maal. De doop is een traditie waar veel narigheid uit voortgekomen is en misschien hebben zowel de kinderdopers als de baptisten wel helemaal ongelijk: http://www.goedbericht.nl/NT/Marcus/1-christelijke_doop.html Ik hoop van harte dat Gods liefde zichtbaar blijft in jullie gemeenschap. Een hartelijke groet uit Nijkerk.
Hoi Els, ik begrijp jouw overpeinzingen. Je hebt gelijk dat het een groot probleem is als een onderwerp tot dogma wordt gebombardeerd. Dan is dat de onwrikbare waarheid waar niemand aan mag tornen en iedereen zich aan moet houden.
Ik wil er aan de andere kant voor waken te reageren op anderen vanwege de negatieve ervaring uit het verleden. Vanuit die achtergrond zijn nieuwe dogma's ontstaan. Je mag het niet doen, omdat het teveel lijkt op het vroegere. Zo zijn veel mooie beelden kapotgemaakt en is de protestantse kerk een kale bedoening. Of mag men niet biechten, want dat is te katholiek. En doe niets af van het fundamentalisme, want dan dreig je naar de vrijzinnigheid waar wij ons zozeer tegen afzetten.
Dus oppassen voor overdreven dogmatisering, maar ook voor reacties uit pijn vanuit het verleden.
Je hebt gelijk Rick, je kunt 2 kanten op. Ik hoop dat jullie het voorlopig houden op het bewaken van de vrijheid die je hebt in het geloof: fijn dat er ouders hun baby kunnen laten dopen en ook fijn dat er iemand gedoopt wil worden na tot geloof te zijn gekomen. Natuurlijk reageer ik vanwege mijn verleden, maar ik ben er daardoor juist achtergekomen dat God ons zoveel ruimte geeft, vaak veel meer dan wij elkaar geven. Als we vanuit de liefde voor God de ander kunnen zien, dan kan er gebiecht worden, omdat de ander dat nodig heeft, dan kan er gedoopt worden omdat iemand de Heer heeft leren kennen en dan kan er gedoopt worden, omdat ouders het allerbeste voor hun kind wensen en dan kan er offervlees gegeten worden bij je Marokkaanse buren. (brief aan de Korinthiërs)
Heel veel wijsheid toegewenst, Els
Een reactie posten