"Op zijn zondags gekleed". "Er paasbest uitzien". "Je zondagse gezicht opzetten". Zomaar wat uitdrukkingen over onze eerste dag van de week, waar wij als christenen zoveel
waarde aan hechten.
"Er heerst hier geen code zoals in andere kerken". "Het lijkt wel of iedereen maar wat doet". "Ik voel dat ik helemaal mezelf mag zijn. Gewoon, zoals ik praat, als ik een keer
baal, als ik lol wil maken". "Ik voel me hier naakt. Mag hier helemaal mezelf zijn". Zomaar wat uitspraken die we de afgelopen jaren bij Villa Klarendal te horen kregen.
Het geeft te denken. De gedragscodes die veel kerken kennen,
zijn onderdeel van de cultuur. Niet opgelegd, maar onbewust doe je eraan mee.
Want "zo hoort het toch?" Wie naar de kerk gaat, gaat toch mooi
gekleed? Want je gaat toch voor de Heer(e)? En Die mag je toch eren met het
beste wat je hebt? Maar het beste wat je hebt, wordt blijkbaar materieel
ingevuld. En met die mooie buitenkant ontstaat vanzelf een bekleding van
jezelf, waardoor je jezelf niet meer laat zien.
"Ik voel mij naakt". Een prachtige uitspraak van
een van de bezoekers. Als een Eva die na de zondeval zichzelf en haar man Adam
bekijkt en tot haar schrik de naakte waarheid met andere ogen bekijkt. Mooi is
dat. Wie bij ons komt, mag zonder poespas of opsmuk zichzelf laten zien.
"En wie ben jij?" lijkt de vraag te zijn die onderhuids gesteld
wordt. En dat ben je helaas niet gewend als je uit een gemiddelde Nederlandse
kerk of gemeente komt.
Daar gaat het meer over vragen als "ben je wel
bekeerd", "doe je wel de goede dingen", "zie je er goed
uit", "ben je wel vervuld of gedoopt in de Geest". Vragen die de
buitenkant en voor een deel de binnenkant raken. Maar die blijkbaar niet het
gevoel geven dat je er bij mag horen of totaal jezelf mag zijn. Er is toch vaak sprake van bedekking. Zoals Adam en Eva hun naakte lichaam bedekten met vijgenbladeren, bedekken wij ons met regels en wensen, waardoor wij de naakte waarheid van onszelf niet hoeven te laten zien. In onze wijk komen we veel "probleem"mensen tegen. Die komen ook bij ons. Zij voelen zich vaak in het hokje van "probleem" gezet. Waar zij bij ons zich
weer "mens" voelen. Een mens met een probleem.
Ik had het daar deze zondag nog over met mijn mee etende
buurtgenoot. Welk mens heeft geen problemen? Iedereen heeft ze. Alleen hebben
hoger opgeleiden geleerd ze een plek te geven. Of ze netjes te verstoppen. In
die zin is iedereen een "probleem mens". Wat blijkt als je mensen
voorstelt een coach te nemen? Hun eerste reactie is: ik heb toch geen probleem?
Hoe vaak heb ik in christelijke kerken niet meegemaakt dat iemand geen
problemen had, totdat hij ineens verkondigde te gaan scheiden, in zware
financiële problemen bleek te zitten of zonder vooraankondiging zich van het
leven beroofde.
Wat zou het heerlijk zijn om eens geen masker op te hoeven
doen. Te komen zoals je bent. Eng. Maar na verloop van tijd bevrijdend. Met
Jezus als voorbeeld: “Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal
je rust geven.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten