Afgelopen zondag. We hadden samen gepraat over Simon de magiër. Het verhaal van de man die als een soort Uri Geller optrad in de tijd van Handelingen en daar behoorlijk veel aanzien en geld voor terug kreeg. Hoe deze man onder de indruk van de werking van de Heilige Geest kwam en Petrus en Johannes aanbood om voor geld ook die kracht te mogen krijgen. Een van de toepassingen was dat God zoveel groter is dan wij, dat Hij ons helpt als wij het moeilijk hebben en dat Hij zoveel beter werkt dan de manier waarop de krachten van Jomanda en Uri Geller werkt.
Een bezoeker beaamde dat met grote nadruk. Waarop hij begon te vertellen hoe hij op momenten van grote moeite plotseling zijn overleden opa aan het bed zag. Dat hij rust vond in het feit dat hij zonder woorden kan communiceren met zijn moeder. Dat hij dus wel paranormale gaven bezit. De rest van de bezoekers vond het mooi. Dat zijn mooie gaven die God je geeft.
Dat bracht me als degene die de leiding had voor een dilemma. Ik kan nu als een typische man van de kerk gaan vertellen waarom deze gaven zo verkeerd zijn. Of ik laat hem in zijn waarde, omdat hij op dit moment nog niet gelovig is. Ik ervoer het als een moment waarop mijn waarden binnen ons werk weer eens praktisch ter discussie werden gesteld. Reageer ik echt zoals ik dat wil of wil ik zelf mensen overtuigen van mijn gelijk?
Een van onze waarden is dat mensen mogen komen zoals ze zijn. Dus ook mensen met die paranormale "gaven". Natuurlijk geloven wij niet dat dit gaven zijn en dat ze van een andere kant af komen. Maar ook deze mensen zijn welkom om bij ons te komen. Deze bezoeker komt nu wekelijks en vindt het zichtbaar leuk om te komen. Ik wil mensen ruimte geven om Jezus te leren kennen door de verhalen en onze manier van leven en werken heen. Ze mogen stapje voor stapje dichterbij Jezus komen. We willen mensen niet over de streep trekken, maar God de kans geven om in hun leven in te werken. Mensen die behoefte hebben aan een gezellig plekje waar ze zichzelf thuis voelen ("belonging") en die door de tijd dat ze er zijn langzaam maar zeker meer van God leren kennen ("believing").
"God laten werken" betekent voor mij dat ik mensen heel veel ruimte geef. De waarheid vinden komt door het horen en het zien. Wat heeft een paranormaal bezoeker er aan als hij ervan overtuigd wordt dat zijn gaven niet goed zijn, zonder dat hij Jezus leert kennen? De juiste volgorde is dan: iemand mag thuis zijn bij ons (belonging) - iemand leert Jezus kennen (believing) - iemand gaat leren wat Jezus wil en hoe hij zijn leven volgens de bijbel kan inrichten (behaving).
Dus heb ik aangegeven dat wij een andere mening zijn toegedaan over paranormale gaven. En de bezoeker gezegd dat ik daar op een ander moment op terug zal komen. Er ontstond geen discussie over paranormale gaven. De bezoeker werd in zijn waarde gelaten van waar hij op dit moment staat. En we hebben gebeden dat God de kracht van de Heilige Geest aan iedereen zal tonen.
Later hadden we als team een discussie over of ik meer erover had moeten zeggen. De anderen vonden dat ik wat duidelijker had moeten zijn. Achteraf denk ik dat ik de juiste werkwijze heb gekozen.
Hieruit komt de vraag naar voren of mensen zich ook daadwerkelijk bij ons thuis mogen voelen, of dat we terugkeren naar onze oude manier van werken en mensen overtuigen van ons gelijk (of dat van de bijbel) op het moment dat er iets gebeurt dat tegen onze geloofsharen instrijkt.
3 opmerkingen:
herken ik...
gisteren hadden we een OASE over helpen van de naaste. Geweldig thema waar we echt een kernpunt van willen maken.
we hadden een praktische insteek door een presentatie van stichting HIP, wat staat voor "Hulp In de Prakrijk". Een soort bemiddelingsbureau tussen kerken en hulpvragers.
Nu waren er enkele niet-als-mij-gelovige buren op bezoek. Ze zijn meer dan welkom en onderdeel van een gezamenlijke zoektocht. Wij willen ook van hen leren. Ze weten dat het een plaats rondom Jezus is, dus dat is duidelijk.
Maar in de presentatie van HIP werd opeens gezegd dat alleen christenen mee mogen helpen en alleen kerken die de drie eenheid belijden EN dat het ook goed voor de kerken is omdat ze zo kunnen groeien door contact met niet-christelijke hulpvragers.
Ik ging bijna over mijn nek. En dat niet alleen: mijn buren hadden het haarfijn door: we horen er niet echt bij, ze willen ons toch bekeren en ik help om te helpen of om me goed te voelen.
Zij zijn eerlijker dan hypocriete christenen. Die doen het ook voor een goed gevoel, maar verkopen het als "helpen van de naaste". En de christen doen het om te groeien als kerk. Zieltjes winnen dus, concludeerden mijn buren. En terecht. Het was een super slechte video. Huiswerk voor HIP want ze zijn natuurlijk wel goed bezig.
Tragisch dat para kerkelijke organisatie zo aanschuren tegen de de kerken die ook aan zellfbevrediging doen ;)
Ga zo door jongens...
Johan, boos...
Als ik dan vertel dat ik mensen in mijn wijk help, vragen andere christenen al snel wat dat met het geloof te maken heeft.
Nou, alles dus, want God heeft ons gemaakt zoals we zijn, dus ook met onze verlangens om verder te komen in de samenleving (computerles), een mooiere buurt te krijgen (straat schoonmaken) of een oplossing te vinden voor hun armoedeprobleem (voedselbank).
Laatst weer plaatste iemand uit ons team spontaan de opmerking dat hij de activiteiten waarin we met bijbelstudie en geloof bezig zijn belangrijker vindt. Moest ik uitleggen waarom ik daar geen hogere prioriteit aan geef.
Hetgeen waar ik het meest van geniet is te zien dat mensen die nu al twee jaar bij ons komen niet onderuitgezakt in de stoelen hangen, maar actief nadenken over hoe het beter kan in de wijk. We vormen samen een team bij de voedselbank. Een ander wil een maaltijd gaan organiseren. Afgelopen weekend vroeg weer eens een buurvrouw of we geen vrouwen-trimclub kunnen beginnen. "Kunnen we die dikke moslimvrouwen helpen afslanken, want dat hadden ze aan me gevraagd...". De meeste bezoekers waar ik het nu over heb zijn nog maar beginnend op de weg van het geloof. En beaamden de geweldige gaven van de man in mijn verhaal.
Samenwerken met niet-christenen. Er is nog veel te leren voor christenen. Ik zal er op de studiedag bij Matthijs / Stuart Murray een workshop over geven.
Ik denk dat het wel een goede reactie is van jou zijde. Je kan hem idd in het midden van een nog groeiende groep terecht wijzen maar je kan ook doen wat je hebt gedaan door te laten merken dat je er wel anders over denkt maar niet metteen te happen. Pas als hij van dat soort dingen wil gaan 'doen' in de groep zou ik ingrijpen. Stel dat jullie willen gaan bidden en hij zegt dat hij wel tot zijn dode oma of wat dan ook in de groep wil bidden kun je uitleggen waarom je daar anders over denkt...
Een reactie posten