Ik had het nog met niet zoveel woorden gezegd in mijn laatste blog. Wat zou de tegenspeler doen van onze nationale trots. Dus zaten we zaterdag gespannen met z'n allen te kijken naar 120 minuten voetbal. En helaas. De net gekochte gastoeters die onze zoon zo graag wilde hebben kwamen er nauwelijks aan te pas en kunnen nu voor enkele maanden de kast in. De petten, hoeden, vlaggetjes en andere snuisterijen van oranje kleuren kunnen van de muren af. Vanochtend was alleen de eerder beschreven rood-oranje straat nog intact. De rest was bij wijze van rouwverwerking weer van de muren, lantaarnpalen en huizen afgehaald.
Vanochtend was er bij onze brunch ook een tamelijk bedrukte stemming bij het mannelijke bezoekersstel. Een van hen komt altijd al om halfelf langs voor een eerste kopje koffie en was nu bijna een uur later. "Met een kater uit bed gekomen zonder dat er alcohol aan te pas was gekomen, wakker geschrokken en zonder eten of drinken gelijk naar de Villa gesneld". Dan probeer je elkaar op te peppen. "Het is maar een spelletje" is natuurlijk een dooddoener van jewelste. We kwamen niet verder dan "een terechte uitschakeling door een goede tegenstander". Maar de door mij geponeerde optie om het Nederlandse rood-wit-blauw maar om te draaien zodat er een Russische variant voor in de plaats zou komen werd niet in dank overgenomen.
Een spelletje houdt een heel volk, een hele wijk bezig. Overal waar we liepen spraken we mensen die teleurgesteld waren over het team, maar de uitschakeling terecht vonden gezien de sterkte van de een en de zwakte van de grootste kanshebber. Dan moet je niet aankomen met dooddoeners of snelle antwoorden. Dan vragen mensen om medeleven. Dat kan gelukkig makkelijker doordat ook wijzelf hadden meegeleefd. Zo ontstonden toch weer spontane gesprekjes over het leven van alledag. En vooral het leven van de dag na de nacht ervoor. Het bleef nog lang onrustig na die nacht. Maar in onze wijk bleef het, wonderwel, rustig. En zo heb elk nadeel weer z'n voordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten