Midden in de wijkgemeenschap

Gisteren las ik een leuk artikel in het nieuwe blad Bodem met als titel "Een open gemeenschap in de waarheid".

Schrijver Henk Medema vraagt de lezer daarin: "Waarom zouden we de communiteit van de waarheid op een afgesloten pleintje beleven, op een straat met eenrichtingsverkeer, in een doodlopende steeg? Waarom zoeken we de kruispunten van de stad niet op, de stadsuitgangen (Mt22:9), waar zowel bozen als goeden zijn? Waarom houden we het evangelie voor onszelf? Waarom zijn onze christelijke feestjes vaak zo lekker knus, op onszelf gericht?"

Ik las het artikel na afloop van een seizoensafscheidsfeestje van het wijkcentrum waar we gemiddeld drie dagen per week als vrijwilliger verkeren. Ik heb deze feestjes ook altijd als een feest ervaren. Je ontmoet mede-vrijwilligers, enthousiaste wijkbewoners, betrokken medewerkers.

Een gemeenschap binnen een gemeenschap zijn, dat is onze wens binnen de wijk Klarendal. Gisteren was dat op het feestje zichtbaar. Drie bezoekers van de brunch en viering van Villa Klarendal zijn ook vrijwilliger bij de Voedselbank. Dus waren ook zij voor het feest uitgenodigd. Na afloop van de lekkere barbecue, waar ik alleen maar halal (kosjer vlees voor moslims) heb gegeten, was er een bingo. Zoals gewoonlijk viel de eerste bingo op een volle rij. Na tien minuten had een tafelgenoot van ons de eerste bingo. Ze wint normaal gezien nooit iets, dus ze was dolgelukkig! Nu ging de bingo naar twee volle rijen. Na vijf minuten kwam er weer een "bingo" uit de zaal: dezelfde tafelgenoot mocht haar tweede cadeautje ophalen. Nu gingen we voor de volle kaart. Na weer vijf minuten en ettelijke nummers verder kwam de verlossende bingo... Mevrouw mocht haar derde cadeau ophalen. Goed, ze mocht niet meer meedoen, dus er was kans voor een ander om een cadeautje te bemachtigen. Nog geen twee nummers later was het weer prijs: een tweede tafelgenoot van ons had de kaart vol!!! "Wat hebben jullie toch, dat je alles wint?" werd er vervolgens, met enige humor, door sommigen aan ons gevraagd. Nee, we hebben er niet voor gebeden (we zijn geen voetballers - we gunnen de anderen evenveel). We brachten maar met een kwinkslag geroepen dat we "iets magisch" hebben.
Gelukkig waren er nog enkele prijzen over en na nog enkele nummers was een achterbuurvrouw aan de beurt. Na afloop zij ze dat ze ons vooraf toch even aangeraakt had.

Leuke momenten, vooral omdat we ineens op zo'n feest in de picture stonden. En dan niet vanwege de gretigheid waarmee we de cadeautjes voor ieders neus wegkaapten. Maar hopelijk vanwege de humor die we ervan inzagen en dat lieten zien door bijna in een slappe lach te vallen.

Een zichtbare gemeenschap binnen de gemeenschap. Later spraken we nog met enkele wijkbewoners over zaken die de wijk aangaan. En werd er nog lang nagelachen over onze tafelgenoot die bepakt en bezakt het feest verliet.

Wat is dan het missionaire van zo'n gemeenschap tijdens een dergelijk feest? Niet anders dan het missionaire van Jezus tijdens de bruiloft in Kana: er gewoon bij zijn, er deel van uitmaken, genieten van het moment, genieten van het lekkere eten en drinken (of dat nu fris is of iets sterkers) en soms bevraagd worden over een diepere aangelegenheid. Bij ons was gisteren de drank in ieder geval zeker niet op.