Ik loop door de straten en zie al die oranjekleuring door elkaar heen. Het lijkt wel Koninginnedag. Een vrolijk gevoel maakt zich van mij meester. Temeer daar inmiddels het elftal waar het allemaal om te doen is met zijn 22en (alleen Timmer is nog een echte bankzitter) zo'n goede poulewedstrijd heeft gespeeld.
Temidden van die oranjegekleurde vlaggetjes loop ik ineens tegen een straat op waar de kleuren met elkaar vloeken. Oranje en rood passen over het algemeen niet bij elkaar. Ik zie het aan met gemengde gevoelens.
Enerzijds geniet ik van dit vloeken tegen de kleuren. Want het oranje van Nederland hangt zij aan zij met het rood van Turkije. Zij aan zij en door elkaar heen. Is dit het summum van de dubbele nationaliteit? Of moest de rode vlag er toch bij hangen, omdat men wil laten weten dat het rood toch vooral mooier of in ieder geval even mooi is als oranje? Het geeft een gevoel van saamhorigheid. Nederland en Turkije gebroederlijk naast elkaar.
Toch zie ik twee agenten onder de vlaggen staan. Blijkbaar gaan de mensen achter de vlaggen niet zo vredig met elkaar om.
Afijn, dat Turkije meedoet en wint bij het EK, weten we inmiddels in onze wijk. Nadat het land de kwartfinale had gehaald, renden onze buren de straat op. Gasflessen werden leeggezogen met allerlei toeters. Türkye, Türkye!!!, hoor ik over de straten gillen. Auto's rijden af en aan almaar door claxonerend alsof een grootse wedstrijd is gespeeld. Zo ook vanavond weer. Het land is door het oog van de naald richting de halve finale gekropen. Voetbaltechnisch waren we massaal voor de tegenstander. Maar ja, een tegengoal in de 122e minuut en twee Kroatische missers van jewelste en het land is door en dat moet heel Klarendal weten.
Ik gun het mijn buren en geniet van hun uitgelatenheid. Ik ben benieuwd of we morgen vanuit diezelfde huizen dezelfde vreugde te horen krijgen.
Wat daar nu zo missionair aan is? Gewoon: we zijn net zo trots op de prestaties van ons team als de andere buren. En genieten er met volle teugen van. Maar we komen niet direct met opmerkingen als zou dat thuisland van veel andere wijkbewoners maar direct weer naar huis mogen gaan, zoals zoveel andere wijkgenoten wel openlijk te kennen geven. We gunnen onze buren "hun" overwinning. Ook al gaat dat gepaard met pijn in het hart vanwege de abominabele prestatie die "hun" land ervoor heeft geleverd. We kijken uit naar een hopelijk mooiere pot morgenavond.
Als vreemdelingen en bijwoners die zich af en toe toch thuis voelen zullen we gebiologeerd voor het scherm zitten en juichen voor elk doelpunt, behalve als dat wordt gescoord door dat team dat geleid wordt door een andere Nederlander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten