Waar gaan we heen?

Het interessante van missionair werk is de constante vraag wat er vandaag weer gaat gebeuren. In feite weet je nooit wat er de volgende week weer voor spannende of nieuwe dingen gaan gebeuren.

Datzelfde geldt voor mijn eigen leven. Want missionair werk grijpt diep in op dat leven. De laatste tijd begint het bij mij te kriebelen. Het is een gekriebel dat overeen komt met eerdere periodes vlak voordat er zich iets nieuws aandiende. Deze keer heeft het nog meer op mijzelf betrekking.

Ik werk fulltime bij de plaatselijke overheid en daarnaast doen we het werk in onze wijk. Ik geniet van beide plekken en merk dat ik op beide plekken op mijn plaats ben. Toch bekruipt me de laatste tijd de vraag of ik uiteindelijk toch geen keuze moet maken. Om te kiezen tussen twee goeden, waarvan een waarschijnlijk de beste is. Mijn werk vereist veel tijd. En de wijk vraagt ook veel tijd. En tussendoor zijn er ook nog gezinsleden die tijd vragen (en hard nodig hebben).

De laatste tijd heb ik hier en daar gesprekken gevoerd over mijn toekomst. Als ik dat wil, kan ik zonder enig probleem een behoorlijke carrièrestap maken binnen mijn werk. Als ik dat wil, kan ik blijven op mijn huidige functie en daar ook weer nieuwe uitdagingen aangaan. Mijn hart gaat echter uit naar de wijk waarin we wonen en de nood die ik daar ervaar. Dus heb ik gesprekken gevoerd welke mogelijkheden er zijn om op wat voor manier dan ook verder te kunnen gaan in dat werk.

Dat blijkt toch niet zo eenvoudig. Of misschien ook weer wel. "Bouw een vriendenkring op en vraag hen je te gaan ondersteunen", hoor ik uit een gesprek. Leuk voorstel, heb ik al eerder zonder succes geprobeerd. Als ik terugvraag hoe lang het hen heeft gekost voordat ze een beetje redelijk konden leven van die inkomsten, bleek dat al snel ongeveer vijf jaar te zijn. Lastig, want dat is vanaf nu de tijd waarop ik nog studerende kinderen onder de achttien heb.

"Geloof en vertrouw erop, je zult niet teleurgesteld raken", hoor ik ook weer terug. Daar gaat het niet om. Ik geloof zeker dat God het onmogelijke mogelijk kan maken. Maar dan weer mezelf te moeten bewijzen, moeten scoren om te laten zien wat ik allemaal doe, tijd steken om mijzelf te promoten, daar heb ik moeite mee. Het promoten van ons werk, dat is geen probleem. Maar mezelf op de voorgrond zetten, met de gedachte dat daar geld uit te halen is, daar heb ik meer moeite mee.

Heb ik dan een tekort aan vertrouwen, zo vraag ik mij dan af. Daar heeft het niet mee te maken. Wellicht een soort antipathie tegen het oude vertrouwde "vriendenkring-sponsoring-zendingswerk", waarin de mooiste verhalen het meeste geld opbrengen. Ik ken de talloze verhalen van zendelingen in Nederland die geweldig werk deden, maar nauwelijks in staat waren hun gezin van de meest benodigde zaken te voorzien. En o wee, als ze dan iets nieuws hadden, en ze kwamen een sponsor tegen. "O, als ze in staat zijn dat aan te schaffen, dan heroverweeg ik mijn ondersteuning".

Goed, ik ben aan het nadenken en aan het bidden welke weg ik mag gaan. Maar ik wil er geen vijfjarenplan van maken. Zoals God mij in het verleden ruimte heeft gegeven en openingen om nieuwe wegen in te slaan. Zo zal Hij ook deze kriebelingen vanzelf in juist banen leiden. Maar soms wordt het me even teveel en moet ik het hier toch eens van mij afschrijven.

Als jullie dit willen gedenken in jullie dagelijkse gesprekken met Vader...???