Een hele andere wereld

Vandaag weer eens naar een van mijn favoriete programma's "de wereld draait door" gekeken. Vandaag zit de documentairemaakster aan tafel die enkele weken geleden ophef veroorzaakte doordat een bepaalde groep jongeren een nogal verwrongen idee heeft over seks.

In het programma doet ze een uitspraak. We zouden eens wat meer aandacht moeten hebben voor jongeren in achterstandswijken. Want ze groeien op in een straatcultuur, waarin jongens en meisjes zich op een bepaalde manier moeten gedragen. Er is een zekere stoerheid, machogedrag, waar ze zich mee staande weten te houden.

Onze wijken. Ze liggen in Nederland. De gemiddelde bewoner van een rijtjeshuis in een nieuwbouwbuurt, een slaapwijk (een wijk waar de mensen elkaar kennen van het in de auto stappen of het uitlaten van de hond) heeft er geen weet van. Die denkt dat alles gaat zoals het bij hem gaat.

Maar nee, het is een andere wereld. Een andere cultuur. Waar je verhalen hoort waar onze oren van klapperen.
Een meisje van vijftien vertelt hoe ze weer eens lekker heeft geneukt met haar vriend.
Een meisje vertelt hoe ze zich gisteren weer helemaal lam heeft gezopen en ik zie het aan de manier waarop ze zich gedraagt.
Twee gezinsleden vertellen hoe er op straat onenigheid was met een Turkse jongen. Nog geen tien minuten later staat zijn hele familie voor de deur om de familie van de gezinsleden eens een lesje te leren. En natuurlijk verdedig je dan je gezin met alles wat in je is tegen die vuile....
In een voetbalwedstrijd geeft de scheidsrechter de bal aan de tegenstander, waarna direct een rel van heb ik jou daar ontstaat. Het is niet eerlijk zoals de scheids fluit. Want die ander was oneerlijk. Met moeite worden ze uit elkaar gehouden. Want koste wat het kost moeten ze winnen.

Dan voel ik de neiging van mijn opvoeding en alles wat in mij is om te moraliseren. Dat moet je niet doen. Dat is niet goed. Weet je wel wat de gevolgen zijn. Maar ik woon hier. En spreek ze misschien een of twee keer per week. Terwijl ze opgroeien in een cultuur die ze dagelijks, elk uur van de dag meemaken. Die cultuur lijkt meester over ze te zijn. Ik sta machteloos tegenover dergelijk geweld.

Wie ben ik om een jongere het genot van een orgasme te ontnemen. Maar ja, ze is zo jong en onervaren en wordt hierdoor zo snel volwassen, en stel je voor dat ze die pil vergeet of de jongen in dat heetste moment geen zin meer heeft om dat ding om zijn piemel te rollen.

Ja, we komen ze tegen, de tienermoedertjes van 16, 17 met een kind. Gisteren nog een meisje van 19 met een dochter van 3. Weliswaar uit een andere wijk in een andere stad, maar uit dezelfde cultuur. Vind je dat niet jammer van je leven, vraag ik. Nee hoor, ik heb een lieve vent (10 jaar ouder, de pedo, zouden wij denken). En een hartstikke lieve dochter die ik soms wel achter het behang wil plakken (ja wat wil je, mijn dochter van die leeftijd is met andere dingen bezig). En mijn moeder was ook zo oud toen ik werd geboren (wauw! oma op 32-jarige leeftijd - als ze zo doorgaan, kan oma nog bet-bet-overgrootmoeder worden, maar ja, in deze wijken wordt men niet zo oud).

Een andere wereld dan waar ik vandaan kom. De verhalen doen me pijn. Want het kan ook zo anders. Kinderen hebben toch ook rust nodig. Aan de andere kant komen ze heel graag bij ons. Schrijven teksten als "de villa is alles voor mij". Zijn zo open, dat ze al die verhalen aan ons vertellen. En dit is nog maar het topje van de ijsberg. Nee, we moeten hier niet moraliseren. Onze taak is mee te leven. Naast ze te staan. Samen met ze optrekken. Ze misschien een beetje laten voelen in hoe wij leven dat er een andere wereld is en een ANDER die je accepteert zoals je bent. Dan moet je niet aankomen met "maar dan wel eerst dit en dat veranderen". Nee, Hij houdt van je zoals je nu bent. Met al dat zuipen, vechten, neuken en ongetwijfeld ook nog snuiven en slikken erbij. Diep achter die facade van stoerheid en alles willen beleven zit een klein kind dat hunkert naar aandacht, liefde en warmte. Dat is niet te vangen in een mooi filmpje, zoals we die kennen van de zielige Afrikaantjes die naar diezelfde dingen hunkeren naast het noodzakelijke eten. Daarom maar even een schrijvend filmpje waarin voor sommigen misschien de koude werkelijkheid rauw op het dak valt.

Een andere wereld, niet ver weg, maar dichtbij. We doen er lacherig over en geinen over de levensliederen die uit het hart meegezongen worden. Het staat misschien toch weer wel ver weg van ons. Maar het is er. En we worden er mee geconfronteerd als er weer eens een rel uitbreekt, een stel supporters met elkaar op de vuist gaat, ergens een mes tussen de ribben wordt gestoken, of weer eens een gezin volledig ontspoort wat uitkomt doordat een van het lichaam gescheiden hoofdje wordt gevonden. Dan klagen we ach en wee en vragen ons af hoe het toch komt.
Misschien komt het wel door het gemis aan gelovigen die deze wijken zo kenmerkt. Dan kan die vreselijke ander die God zo haat welig tieren. Er heerst duisternis, zeggen we dan. Maar denken niet na over de oorzaken ervan. Deze wijken zijn op zoek naar lichtjes in die duisternis. Kinderen die de weg kwijt zijn smachten naar een gids die hen oppakt en hen meeneemt naar de juiste weg.