Afgelopen weekend was ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens bij een concert. Trijntje Oosterhuis trad op in Tivoli en daar moesten we bij zijn. Dus stonden we na een heerlijke pizza aan de Utrechtse grachten klaar om te gaan genieten. Voldoende tijd om een goede plek uit te kiezen. Bovenaan natuurlijk, want bij het podium zou vrouwlief haar nek wel heel erg moeten uitrekken om boven de gemiddelde Nederlandse lengte uit te kunnen komen.Een prachtige plek waar we alles goed konden zien. Staand aan een stalen rek. Vlak voor het begin van het concert kwam nog een stel jongere meiden die zich naast ons nestelde. Geen probleem. We zouden met elkaar gaan genieten van een van ’s lands mooiste stemmen. En dat gebeurde. Wat een geweldige stem die je direct raakt.
De groep naast ons wilde ook graag wat zien en begon wat tegen mij aan te leunen. Vriendelijk als ik ben schoof ik even op. Dat gebeurde met mijn vrouw ook. Die dat ook weer deed bij haar buurman. Maar dit werd een doorlopend proces.
Genietend van het optreden werd ik soms behoorlijk geduwd. Ik hield me vast aan de reling en kon zo tegengas geven. Op een gegeven moment was ik bijna een halve meter opgeschoven van de plek waar ik eerst stond, getuige mijn jas die daar nog lag. Ik moest uiteindelijk wat tegengas geven, want de buurman van mijn vrouw was het ook beu. Dus zette ik mij schrap en gaf een klein duwtje.
Het einde van het concert was nabij. Plotseling sprak mijn buurvrouw mij woedend aan. Of ik haar het concert niet gunde met al dat duwen. Verbouwereerd wees ik haar op de plek waar mijn jas lag en zei fijntjes dat daar mijn plek begon. Het concert eindigde. Geweldig. Een mooi concert met een zekere dissonant.
Het deed mij denken aan de plek die christenen hebben in onze samenleving. Van een prominente plek waar alles goed te zien is en sprake is van veel invloed, zijn we teruggeduwd naar de marge van de samenleving.
En als we schoorvoetend terugduwen door iets te zeggen wat ons op het hart ligt, komt het hoge woord eruit. Wie we wel niet zijn. Stelletje arrogante, hooghartige gelovigen die anderen hun wil op willen leggen. Terwijl christenen al naar de marge zijn geduwd.
Hoe daarmee omgaan? Een lastige vraag die ik niet zomaar kan beantwoorden. Ons laten wegduwen? Natuurlijk niet. Wel accepteren dat we niet meer als grote groep de duwkracht hebben om ieder ander weg te drukken. Leren leven als kleine minderheid aan de rand. Met voldoende kracht en incasseringsvermogen om ons niet over de rand te laten duwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten