Als ik nadenk over gemeente-stichting, denk ik soms ook aan de brede weg. Niet als eeuwig levensbedreigend. Maar wel een met grote gevolgen. Die brede weg is de eenvoudige weg. Je hoeft er niet zo over na te denken. Je doet het gewoon. Je gaat met een club mensen uit de moederkerk naar een nieuw gebied en begint daar met samenkomsten.
De samenkomsten zijn in vorm gelijk aan die van de moederkerk. Natuurlijk zal de entourage anders zijn: het gebouw, de omgeving, de aanbiddingsband. Maar voor de rest is het voor de kerkgangers in de nieuwe gemeente herkenbaar. Over het algemeen zal door de brede-weg-nieuwe-gemeente folders worden uitgedeeld in de nieuwe wijk om mensen te enthousiasmeren naar de nieuwe kerk te komen. Want daar is het zo fijn.
De smalle weg kent meer beren op de weg; valkuilen en blokkades die moeten worden genomen. In die gemeentestichting gaat het startend team naar de nieuwe omgeving. Het probeert er alles aan te doen om de nieuwe wijk te leren kennen. Door erover te lezen. Maar vooral door mensen te leren kennen. Op die smalle weg verlaten de teamleden als Abram hun vertrouwde omgeving om in het onbekende land hun intrek te nemen. Om zo in alles het leven in de nieuwe wijk te kennen en te ervaren.
Meestal begint het team niet met samenkomsten of vieringen, maar gaat het luisteren en proeven hoe de sfeer van de wijk is om zo dicht mogelijk de bewoners te benaderen. En pas na verloop van tijd, als er relaties zijn gelegd en vertrouwen is gewonnen, beginnen de eerste stapjes naar een vorm van viering. Waarbij zoveel mogelijk wordt aangesloten bij de cultuur van de nieuwe wijk.
Het is heel makkelijk van de smalle weg weer terecht te komen op de brede weg. Als men de visie laat verslappen, er niet veel over nadenkt of elkaar er niet op bevraagt, dan vervagen de contacten, wordt de nieuwe gemeente gezellig met elkaar en komt men weer terecht in een bekend, maar breed, spoor.
De smalle weg is duurzaam. In aantallen op het eerste gezicht minder succesvol. Maar ingrijpender in de levens van mensen die erbij betrokken zijn. Als een paar dat ja tegen elkaar zegt en na tien jaar terugkijkt op het feit dat er een mooi, hecht gezin is gesticht.
De samenkomsten zijn in vorm gelijk aan die van de moederkerk. Natuurlijk zal de entourage anders zijn: het gebouw, de omgeving, de aanbiddingsband. Maar voor de rest is het voor de kerkgangers in de nieuwe gemeente herkenbaar. Over het algemeen zal door de brede-weg-nieuwe-gemeente folders worden uitgedeeld in de nieuwe wijk om mensen te enthousiasmeren naar de nieuwe kerk te komen. Want daar is het zo fijn.
De smalle weg kent meer beren op de weg; valkuilen en blokkades die moeten worden genomen. In die gemeentestichting gaat het startend team naar de nieuwe omgeving. Het probeert er alles aan te doen om de nieuwe wijk te leren kennen. Door erover te lezen. Maar vooral door mensen te leren kennen. Op die smalle weg verlaten de teamleden als Abram hun vertrouwde omgeving om in het onbekende land hun intrek te nemen. Om zo in alles het leven in de nieuwe wijk te kennen en te ervaren.
Meestal begint het team niet met samenkomsten of vieringen, maar gaat het luisteren en proeven hoe de sfeer van de wijk is om zo dicht mogelijk de bewoners te benaderen. En pas na verloop van tijd, als er relaties zijn gelegd en vertrouwen is gewonnen, beginnen de eerste stapjes naar een vorm van viering. Waarbij zoveel mogelijk wordt aangesloten bij de cultuur van de nieuwe wijk.
Het is heel makkelijk van de smalle weg weer terecht te komen op de brede weg. Als men de visie laat verslappen, er niet veel over nadenkt of elkaar er niet op bevraagt, dan vervagen de contacten, wordt de nieuwe gemeente gezellig met elkaar en komt men weer terecht in een bekend, maar breed, spoor.
De smalle weg is duurzaam. In aantallen op het eerste gezicht minder succesvol. Maar ingrijpender in de levens van mensen die erbij betrokken zijn. Als een paar dat ja tegen elkaar zegt en na tien jaar terugkijkt op het feit dat er een mooi, hecht gezin is gesticht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten