Hemelvaartdag betekent in deze omgeving steevast een wandeling maken over de Hommelsemarkt. Een grote markt van ettelijke kilometers die door de rand van onze wijk Klarendal heen loopt. Dat doen wij dus ook al zo lang als we in Arnhem wonen. Zo ook op deze dag. En dat heb ik geweten.
Al lopend ben ik vooral gefixeerd op de spullen die op de marktkramen liggen. Om de zoveel meter word ik echter uit mijn fixatie gehaald door iemand die mij kent uit de omgeving. Ze vragen hoe het met me gaat. Ze wuiven naar me of geven gewoon een knipoog. Op een van die ogenblikken ben ik waarschijnlijk heel ver weg in mijn gedachten verzonken. Totdat mijn kinderen mij uit die gedachtenwereld terughalen naar de realiteit. Of ik soms doof ben of zo. Ik kijk om me heen om te zien wat ze bedoelen. En ja hoor: een meisje van net vier jaar, dat we regelmatig in Villa Klarendal ontmoeten, loopt aan de hand van mijn moeder naar mij te roepen. En nu wuif ik terug, noem haar naam en zeg zoiets als "hallo, leuk dat jij hier ook bent".
Dat zet me aan het nadenken. Waarom noemt zo'n kind mijn naam? Ze had me ook straal voorbij kunnen lopen. Dat doet ze niet. In plaats daarvan schreeuwt ze uit man en macht mijn naam. Er is een teken van herkenning. Blijkbaar ook van verwantschap. Ze ziet me elke zondag (of zo vaak als ze er is) leiding geven, zingen, verhalen uit de bijbel vertellen. Maar is dat alles? Of zal ze ook ervaren hoezeer ik regelmatig geniet van de aanwezigheid van deze kleine hummels? Door haar een aai over het hoofd te geven. Door naar haar te luisteren.
Welke voorbeelden hebben kinderen uit onze wijk om zich aan op te trekken? Ik vraag me af of er mensen zijn in haar omgeving met wie ze zich op een positieve manier kan identificeren. Bij wie ze zo iets heeft als: "zo wil ik later ook zijn". Wat zou het mooi zijn als wij in onze wijk zulke indentificatiefiguren mogen zijn. Niet om op een voetstuk te worden gezet. Maar juist, omdat we zijn zoals we zijn. Zonder enige vorm van opsmuk. Waarvan kinderen, jongeren en volwassenen zeggen dat ze er iets aan hebben. Zoals enkelen laatst nog tegen me zeiden: "je bent een rots in de branding". Of zoals iemand anders over een andere teamgenoot van ons zei: "zij is voor mij een uitlaatklep". Wijkbewoners hebben behoefte aan een identificatiefiguur. Ik hoop dat ik er een mag zijn voor hen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten