Luid gejuich klinkt op. Een man rent door het stadion. Hij vliegt langs de baan. Hij rent over de streep. En met alles wat in hem is begint hij te juichen, want hij is er! Het stadion wordt stil. De man juicht. Maar waarom? Hij is net over de startstreep gelopen.
Een wat vreemd verhaal. Ik moest aan dit beeld denken, toen ik deze week een interview las met Brian McLaren, een van de Amerikaanse voormannen van de emerging church, in Outreach & Evangelism.
De kerk, zo stelt hij, heeft van het startpunt de finish gemaakt. Als je maar eenmaal over het startpunt bent, ben je gered. Hoera de bekeerling is zo ver. Hij mag zich een christen noemen. Het gaat er echter om dat iemand gedurende zijn hele leven leert om een christen te zijn. Dat gaat veel verder dan het moment van bekering, onze doop of belijdenis, of het moment waarop de Geest voor het eerst over ons kwam. Discipelschap leren we door het leven heen en niet door een boekje voor onze neus te hebben waar we de regeltjes uit leren.
Dat we allemaal nog behept zijn door de regeltjes, merkte ik laatst nog. De Alphacursus is daar redelijk van doorspekt. En zoals te doen gewoonlijk gaven we de deelnemers de kans zichzelf zodanig over te geven aan de Geest dat Hij in hen kon gaan werken. En toen werd het stil. Bleef het stil. Na de afsluiting dacht ik: gaat het nu om het momentum aan mensen op te dringen, of werkt de Geest zoals Hij wil? Ik moest erkennen dat het laatste het geval is. Niet wij kunnen mensen dwingen of dringen zich aan de Geest over te geven. Dat doet Hijzelf!
Als wij relationeel willen werken zoals Jezus deed, moeten we leren om te stoppen te denken in van die speciale momenten. De Geest leidt mensen. Hij geeft ze ruimte om dicht bij ons te komen, het evangelie te horen, het aan te nemen en daarin verder te groeien. Maar laat dat een organisch proces zijn en geen menselijk spel waarin mensen een bepaalde richting op gemanipuleerd worden. God werkt toch wel door. Als wij het maar voorleven en vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten