Altijd een lastige keuze. Je wilt degenen die komen naar de wekelijkse bijeenkomsten de liefde van God ervaren. Die liefde geven doe je toch door hen met liefde te benaderen. Maar soms zoeken mensen, vooral jongere mensen, grenzen, waardoor je liefde moet combineren met duidelijkheid.
Zo ook weer de afgelopen twee weken. Een meisje heeft de neiging juist tijdens de vieringen de grenzen te zoeken. Tijdens de brunch is ze heel gezellig en open. Ze vertelt van alles en nog wat over haar eigen leven. Als we dan de stoelen in een kring hebben gezet en samen gaan zingen, lijkt het alsof er bij haar een knop omgaat. De gezelligheid wordt uitgelaten lol en ze probeert op allerlei manieren de aandacht op zichzelf te vestigen. Door haar vriendinnetje te knijpen. Door op haar tenen te gaan staan. Door plotseling in een slappe lach terecht te komen.
De situatie is voor andere bezoekers vervelend. Die komen om iets over God te horen. En worden gestoord door de aandacht die het meisje vraagt. Mijn vrouw Aneta probeert tussen de twee meisjes in te gaan zitten. Het meisje weigert en wil niet aangeraakt worden. Aneta gaat niet met haar in discussie en schuift haar met de hand opzij en gaat zitten. Het meisje lacht en probeert contact te krijgen met het andere meisje. Dat lukt niet. Vervolgens geeft het meisje een mobieltje aan het zusje van twee jaar van het andere meisje. Aneta pakt het mobieltje af en legt het even weg. Weer probeert het meisje een discussie met Aneta aan te gaan: "je steelt mijn mobieltje". "Nee hoor, je krijgt hem later terug". Een andere bezoeker schiet uit haar slof: "Waar kom je nou voor, je stoort ons, kies wat je wilt: blijven of weggaan". Waarop het meisje de zaal verlaat en in haar kielzog de rest van de kinderen, want die zijn samen met haar op pad gegaan. En ik zeg: tot volgende week! Waarop de uit haar slof geschoten bezoeker reageert: "mfff, volgende week......."
Leuke vragen die horen bij een pioniersituatie. Hoe moet je omgaan met dergelijke situaties? In ieder geval dat wij niet met kinderen in discussie gaan. Want dan hebben ze gelijk de volle aandacht en op een of andere manier willen ze die toch hebben. Als de kinderen verdwijnen, praat ik nog met de andere bezoekers door. Ik leg uit dat we de kinderen blijven uitnodigen, omdat ze zoveel liefde missen. Maar dat we duidelijk blijven, zodat ze weten dat we dergelijke aandachttrekkerij niet tolereren. Dat er een wereld achter die kinderen schuilt waardoor ze dergelijk gedrag vertonen. Op de opmerking van een van de bezoekers, dat dergelijk gedrag ook in een andere kerk niet wordt getolereerd, antwoord ik weer dat we daarom ook geen gewone kerk zijn. Jong en oud mag hier komen en ze komen omdat ze zich thuis voelen. We willen ook geen "dit-is-een-kerk-dus-daarom-ben-je-stil" drempel opwerpen. We zijn Villa Klarendal en juist geen kerk. Want we zingen "...daar ben je welkom, is ieder gelijk..." Humor mag. Af en toe dol ik ook met de kinderen tijdens een verhaal. Om ze erbij te betrekken. Maar er zijn grenzen en dat mogen ze ook weten.
Ik weet zeker dat het meisje volgende week weer terug komt. En net doet alsof er niets is gebeurd. Ik hoop dat we een keer op een andere manier contact met haar kunnen krijgen. Zodat we over persoonlijke dingen kunnen praten en er een vertrouwensband ontstaat.
Liefde en duidelijkheid. Die tweedeling kom ik ook bij de Here God tegen. Ook Hij tolereert het niet als mensen zijn grenzen over gaan. Zijn liefde blijft. Maar Hij laat duidelijk zien wat de grenzen zijn. Aan het einde bidden wij voor liefde en geduld. En dat onze duidelijkheid wordt ervaren als een daad die we uit liefde doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten