weer een week voorbij

Zomaar een week leven in Klarendal.

Maandag
Na mijn verzuchting van afgelopen zondag, ga ik vandaag ik maandag een dagje uit naar het Opwekking Pinksterfeest. Normaal gezien ben ik niet zo'n festivalganger, maar ik had sommige mensen die we in de Villa kennen al voorbereid om hier naar toe te gaan. Alleen... zaterdag merkte ik dat iedereen inmiddels al weer andere afspraken tussendoor had gepland. OK plannen gewijzigd. Dan ga ik maar niet met die mensen, maar met eigen kinderen naar het festijn.

Zo gebeurt het dat we op Tweede Pinksterdag met vijf mensen uit eigen gezin om halfacht bij de trein staan om richting Walibi Flevo af te reizen. Rond kwart voor tien stappen we de bus uit voor de ingang van het park, waar onze wegen ons scheiden: twee gaan het pretpark in en drie gaan richting een ander Pretpark. Nu ben ik niet echt een liefhebber van zitten in een tent en consumeren van allerlei pretpark-achtige preekjes en muziek. Dus loop ik maar wat over het terrein, terwijl de twee anderen de tiener- en kindertent bezochten. Rondlopen betekent uiteindelijk terechtkomen in de Zending Expo Tent, waar ik vooral in gesprek raak met diverse bijbelscholen. Een vertegenwoordiger vraagt me of ik iets met zending had. Waarop ik terug reageer dat ik eigenlijk beschouwd moet worden als een tentenmaker in Nederland. Dat gaf een levendig en spontaan gesprek over zending in Nederland, onze drijfveren en werkwijze in onze wijk. Wie weet krijgt dit nog een staartje wat betreft stagiaires of zo.

Door een Chinees die de topdrukte van 2e Pinksterdag niet aankon, zijn we pas om elf uur thuis...

Dinsdag
De dag begint zoals altijd op deze dag. Onze buurvrouw die iedere dinsdag en donderdag komt helpen, is deze dag iets eerder gekomen. Even bijpraten heet dat. Natuurlijk gaat dit over haar persoonlijke belevenissen, waarover ik op mijn blog niet schrijf. Maar dit vind ik zo geweldig. Zomaar mensen die bij ons binnenstappen en hun leven met ons delen. Het is zo fijn bij jullie krijgen we dan terug van hen. Ook nu weer.

Woensdag
Sommige dagen worden vooral gekenmerkt door werken-werken-werken en thuisgekomen achterover leunen voor zover dat mogelijk is. Zo ook deze dag. Dat is soms lastig, want 's avonds kom ik een van de vaste bezoekers op straat tegen. Dan heb je zo weer een praatje van een halfuur. Vind ik heerlijk, maar ik moet ook zo af en toe wat rusten. De broer van een andere straatgenoot annex Villa bezoeker is net thuisgekomen van een heupbreuk. Of ik niet even bij hen langs kan gaan. Tja, soms moet je voor jezelf kiezen. Ik loop na verloop van tijd naar huis voor een potje benen op tafel aan tv en computer voor de rest van de avond.

Donderdag
Soms doen we vrijwilligerswerk in de wijk, waar weer een extra taakje aan vast komt te zitten. De Voedselbank is ook weer een vrijwilligersorganisatie die af en toe aan haar vrijwilligers een bedankje wil geven. Dus wordt er op 23 juni een bedank-middag gehouden. Of ik niet even wil meehelpen daaraan. Maar natuurlijk. Dus zit ik donderdagavond rond zeven uur aan de Zeelandsingel in Arnhem-Zuid om de voorbereidingen daarvan te treffen. Na afloop nog een tijd met de coördinator doorgepraat, onder andere over hoe je christen-zijn en praktisch werk op een gezonde manier met elkaar verbindt. Het een kan weer gevolgen hebben voor het andere. Want door met deze voorbereidingen mee te doen, mis ik onze maandelijkse gebedstijd van wijbewoners in Villa Klarendal. Ik probeer zoveel mogelijk met de agenda te werken, maar af en toe schiet er een afspraak tussendoor, vrees ik. Daardoor lijkt het alsof ik samen bidden minder belangrijk vind, maar dat is zeker niet het geval.

Vrijdag
Is onze "traditionele" computer- en voedselbankdag. Eerst geef ik tussen 13.30 en 15.30 uur computerles. Daarna begint het herverdelen en uitdelen van de voedselpakketten. Vandaag was de computerles rustig, doordat er maar een cursist komt en halverwege een van de vrijwilligers van de Voedselbank annex bezoeker van de Villa annex deelnemer aan de Alphacursus komt binnenwaaien. Aan het begin even de Voedselbankkratten gereed gezet voor de chauffeurs die weer een nieuwe lading komen lossen.

Rond 15.00 uur zijn de bakken binnen en zet ik samen met de vrijwilliger de bakken alvast op tafel. We bekijken de lijst van afnemers. Een is er van verdwenen. Drie nieuwe mensen zijn er aan toegevoegd. Om 15.30 uur is de computerles afgelopen, ruimen we de computerzaal uit en lopen naar de Voedselbankzaal. Daar waren inmiddels de twee andere vrijwilligers gearriveerd. Gevieren verdelen we de inhoud van de kratten over de een-, twee-, vier- en vijfpersoonshuishoudens.

Nog voordat we gereed zijn komt de eerste afnemer al aan. Ondertussen spreken we onderling over mogelijke roosters voor de zomervakantie. Een afnemer annex bezoeker van de brunch en viering komt met een buurtgenoot langs. Ze meldt dat ze komende zondag niet komt, omdat ze op een rommelmarkt staat. We raken in gesprek met de buurtgenoot van haar. Gelijk een aanspreekpunt, omdat ze regelmatig in Suriname heeft verkeerd, wat je niet aan haar uiterlijk zou zien, maar zodra ze begint te spreken hoor ik wel een accent. Onze Surinaams-Antilliaanse vrijwilligers hebben een geanimeerd gesprek.

Om 17.00 uur moet ik weg, want mijn betaalde werk heeft me helaas nodig. We spreken af dat ik even bij de beheerder zal langsgaan om te horen of er nog kratten over waren. Dat doe ik rond halfnegen 's avonds. Twee kratten blijken te zijn samengevoegd. Met de inhoud heeft de vrijwillige beheerder twee gezinnen in de wijk gelukkig gemaakt. Onder het genot van een kopje koffie bespreken we vervolgens het wel en wee in de wijk.

Teruglopend naar huis kom ik op straat twee jonge buitenspelende kinderen tegen. De een van Turkse, de andere van een onbestemde Zuidamerikaanse achtergrond. Of ik al van jumpstylen heb gehoord. Natuurlijk ken ik dat. Ik ben een man van de wereld (wel in, niet van) en heb de metamorfose van een oud-minister tot oorverdovend zanger ook van dichtbij gevolgd (jammer dat we die man niet kunnen terugsturen naar zijn eigen land...). Ze beginnen spontaan een potje te jumpstylen op straat. Hoezo multicultureel probleem? Nee, zelf doe ik niet mee. Waag me er niet aan. Ik ben geen Rouvoet. En zo is het al snel tien uur als ik weer thuis ben.

Zaterdag
Voor velen traditioneel een rustdag. Zo ook voor mij, over het algemeen. Maar niet vandaag. Aneta moet de laatste puinhopen van haar ouders opruimen, zodat er met rust verhuisd kan worden over een paar weken. We staan dus al om halfnegen naast ons bed.

Na het afscheid ga ik zoals elke zaterdag het brood bij Albert Heijn ophalen dat gisteren niet is verkocht. Dat kunnen we uitdelen in de wijk. Wij gebruiken het dit weekend voor een brunch voorafgaand aan de Alphacursus en de rest geven we aan bezoekers van het diner en viering. De kar blijkt boordevol te zitten. Voordat ik wegga spreekt de AH-medewerker me erop aan dat ze me een tijd geleden bij de tv heeft gezien (bekend gezicht?). Tja, en dan ontstaat al snel een geanimeerd gesprek over de pedagogische tik. Een kwartier later sta ik in de Villa, van waaruit vanmiddag door andere vrijwilligers een voetbaltoernooi wordt georganiseerd, het brood te verdelen. Ook andere spullen zoals crackers, beschuit, kaas en jam moeten mee en worden in tassen verdeeld. Sjouwend met drie volle tassen loop ik terug naar huis.

De tassen zet ik thuis neer en ga snel op de fiets inkopen doen voor zowel de Alphacursus morgen tussen 12.00 een 15.00 uur als de diner en viering tussen 16.00 uur en 19.00 uur. De inkopen voor de Alphacursus lever ik vervolgens aan het adres van morgen af. Je gaat gelijk al weer weg? vraagt de verbaasde vrouw des huizes, die altijd van mij gewend is dat ik een praatje blijf maken. Ja, helaas, ik moet nog kip kopen voor de buurvrouw die ze morgen gaat bakken voor het diner en dat bij de buurvrouw afleveren. En ik moet snel zijn, want de buurman (de vriend van...) haalt me om 12.00 uur op om met mij naar Utrecht te gaan, alwaar we wat spullen van mijn schoonouders oververhuizen naar ons niet zo lege huis.

Om 12 uur sta ik bij de slager en belt mijn dochter al op dat een gehaaste buurman vraagt waar ik blijf. Ik moest nog even pinnen, omdat de slager geen pinautomaat heeft en nu ben ik aan het afrekenen. Ik race met kip en al terug naar huis. Thuisgekomen neem ik gelijk een van de zakken brood en de zak met kippen mee naar de buurvrouw die er heel blij mee is. Of ik niet even de kip in mijn eigen diepvries kan doen, zodat ze er morgen aan kan werken. Dat doe ik dus en vervolgens start de buurman de auto die me naar Utrecht brengt. Na veel omwegen omdat ik als fervent groenrijder de autowegen richting Utrecht helemaal kwijt ben, en veel sjouwwerk om alle dozen in te laden, is het halfvier als ik weer terug in Arnhem ben.

Even rust tot morgenochtend.... met een biertje, de Volkskrant, Leadership en allerlei ander lekkers waar ik u als lezer niet mee zal vermoeien.