En zo werd het ineens 2009. Ons gezin had zich de afgelopen dagen nogal verdeeld om met zijn allen in Amersfoort te komen om daar met familie het knalfeest te vieren. Een zoon werd zondag al opgehaald, omdat hij de familie zou meehelpen met klusjes. Mijn oudste dochter ging dinsdag na afloop van haar vakantiewerk direct door naar de familie. Mijn oudste zoon werd gisteren door de familie opgehaald, omdat hij graag al overdag wat vuurwerk wilde afsteken en zo kon de hele lading knallers worden meegenomen. Mijn vrouw en overige kinderen reden met een goede huisvriend mee naar Amersfoort. Ikzelf wachtte eerst de afloop van de Voedselbank af en reed toen met een sneltreinvaart (met trein en al) richting Amersfoort. Ditmaal geen vreugdevuren onderweg van allerlei jongeren die in de biblebelt hun frustraties afreageerden op oude huizen of stallen.
De Oudejaarsavond werd gevuld met tv kijken, en spontaan zingen aan de hand van YouTube karaoke muziek waarbij de boxen het bijna begaven en een al lang een doorgebrande bas sterk hoorbaar werd. Maar goed, al zingend met R&B nummers, Backstreet Boys en Kelly Family, dat heeft toch wel wat.
Tja en toen werd het al snel twaalf uur. Prachtig vuurwerk met vooral heel veel moois dat de lucht in werd geschoten. Ik stond naast mijn zwager die geen zwager mag heten (vul dat zelf maar in) die iets minder haar heeft dan ikzelf. Het vuurwerk ging zo laag dat ik bang was om de nacht te eindigen met de gladde knikker van die nietzozwager. Gelukkig bleek het alleen te gaan om neerdalend stof en karton van al dat moois.
Binnengekomen sprak onze nicht (die ooit neef was) ons aan en met betraande ogen en nogal emotioneel (dat doet ze nou altijd als er iets teveel drank door de keel is gegaan) vertelde ze hoe trots ze is op ons als echtpaar. Hoezeer ze bij ons de warmte tegenkomt die ze bij haar eigen familie zo mist. Hoezeer ze ons respecteert voor het feit dat we consequent ons leven leiden zonder ons iets van anderen aan te trekken. En hoezeer ze het waardeert dat ze altijd bij ons en onze familie (vooral onze dochter en zoon) terecht kan.
Mijn vrouw houdt nooit van dit soort complimenten en deed alle moeite om de complimenten af te wimpelen op Degene waar we het allemaal aan te danken hebben. Want, zeggen we altijd tegen elkaar, wat we tot nu toe `bereikt` hebben, hadden we nooit kunnen bereiken zonder de hulp van Hem. Een goed huwelijk, vertrouwen onder elkaar, al zeker vier van de vijf kinderen die bewust de Heer willen dienen, een prachtig werk waarin we mogen worden ingezet. Zonder Zijn hulp en steun was dat alles allang verdwenen als sneeuw voor de zon. `Tot hiertoe heeft de HERE ons geholpen` zou hierbij een mooie uitspraak kunnen zijn. Maar hierbij geldt zeker ook onze lijfspreuk die onze trouwtekst was en boven onze deur en ons leven hangt `Ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen`. Ik heb de complimenten aanvaard en op zijn waarde geschat. Onze nicht gekust, omarmd, bemoedigd en getroost.
En zo mochten we het Nieuwe Jaar ingaan zoals we die hadden afgerond. Met onze Vader ver weg en toch dichtbij mogen we mensen helpen, bemoedigen, troosten en opbouwen, of ze nu ver weg zijn of heel erg dichtbij.
Ook voor alle lezers wens ik dat 2009 zo´n door God gebruikt en gezegend nieuwjaar zal worden.
Aldus wenste hij, nog steeds in Amersfoort, net een uur uit bed en bekomen van alle lekkere maaltijden en drank die gisteren door de keel in de maag zijn terechtgekomen. De koffie is daarbij een wonderwel hulpmiddel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten