Vandaag is er weer een column geplaatst die ik afgelopen zondag, na afloop van de carnavalsoptocht in onze wijk heb geschreven.
Vrijdagmiddag. Ik zit op het wijkcentrum van onze wijk. Overal gegons van drukke stemmetjes die verraden dat er iets feestelijks in de lucht zit. Dit sinterklaasgevoel gaat gepaard met vrolijke kleren, geschminkte gezichten of grote maskers. De grote verkleedpartij is weer in de wijk. Het carnavalsweekend is ontegenzeggelijk aangebroken.
In deze wijk is het feest niet alleen een kinderfeest, zoals we dat in het gehele land op basisscholen tegenkomen. Het is een feest waaraan veel wijkbewoners lol beleven. Sommigen doordat ze maanden van tevoren aan een praalwagen werken die zondags door de straten rijdt. Anderen doordat ze als prins zijn uitgekozen en hun eigen club mogen vertegenwoordigen.
In die wijk willen wij een gemeenschap van christenen vormen. Toen we daarmee begonnen was een van de vragen hoe we zouden omgaan met dit feest. Aangezien we ervoor kozen om de wijk centraal te zetten en met mensen wilden mee feesten als zij feest vieren, besloten we actief deel te nemen aan dit feest. We hebben daarom voor een carnavalesk alternatief gekozen. Temidden van dit feest, dat gepaard gaat met liters alcohol, zetten we een tafel gereed waarop we (nuchter makende) koffie, thee en frisdrank schonken. Dit ging de eerste jaren gepaard met posters waarop teksten stonden als “heb je het even koud in je carnavalskloffie, drink dan hier hete thee of koffie” of “na een glas of twee, drink je hier lekker koffie of thee”. Zo konden we met een knipoog iets positiefs bijdragen aan dit feest.
Zondagmiddag één uur. We slepen de grootste en meest stevige tafel naar buiten. Er wordt een mooi tafelkleed overheen gedaan. Koffie- en theekannen en karaffen limonade worden naar buiten gesjouwd. De grote soundmachine wordt buiten gezet om een tegenwicht te bieden aan al het mooie carnavalsgezang. We plaatsen onszelf achter de tafel en zijn benieuwd naar wat er gaat gebeuren. Al snel hebben de vele bezoekers die in rijen langs de straat staan wachten op de optocht de gang naar de tafel gevonden. Sommigen leggen geld op de tafel, waarna we uitleggen dat alles gratis is. Een van ons snelt naar binnen om even een A4-tje “gratis” op de tafel te leggen. De CD met Salvador, tot nu toe de enige feestmuziek-achtige christelijke sound die bruikbaar was voor dit soort gelegenheden, is helaas onvindbaar. Kirk Franklin is met zijn R&B muziek natuurlijk niet te vergelijken met de swingende Braziliaans aandoende muziek, maar aanvaardbaar. Onze soundmachine wordt voor deze middag op aanvaardbaar -hoog- niveau aangezet.
De optocht komt langs. Ik wijs regelmatig naar de gratis koffie en thee die klaar staan. De een steekt zijn duim omhoog, de ander zijn flesje bier of kruikje whiskey. Maar ook velen ervaren de kou van de dag en aanvaarden dankbaar de warme drank. Soms moet ik de drank al rennend naast de wagen aanreiken. Ik kom in gesprek met mensen die zich afvragen waarom we dit doen. Als ik het ze uitleg, is de reactie alleen maar positief. Eindelijk christenen die op een positieve manier reageren op waar de wijk van geniet.
Onze activiteit wordt van alle kanten positief gewaardeerd. Het paard in de gang en de balletjes van de koningin worden afgewisseld door de liefde die God geeft. Het wordt gehoord, ook al overstemt de ene boodschap de andere niet. De warmte van de koffie en hopelijk ook de warmte van degenen die het schenken bieden een goed alternatief. Er zijn blijkbaar ook gekke christenen die hun lol niet onder stoelen of banken steken. We hopen dat mensen ervaren dat het hierbij niet gaat om pure lol om de lol te beleven, maar om een vreugde die uit een andere bron afkomstig is. Daarmee kun je een heleboel lol beleven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten