Afgelopen zaterdag was ik op een congres over multicultureel gemeente-zijn. Of het nu lag aan dat congres, of dat het een samenloop van omstandigheden was, deze week werd ik een aantal keren geconfronteerd met multiculturele spanningen.
Zondag. We hebben een gezellig diner georganiseerd, waarbij iedereen iets heeft gekookt. We missen wat mensen door vakantie en zwangerschap/bevalling. Een aantal nieuwe medewerkers heeft zich netjes gehouden aan de tijd van opruimen en slaat aan het opruimen. Daarbij wordt geen rekening gehouden met wat mensen die nog aan het eten zijn. Er moet immers opgeruimd worden. Ik heb het zelf niet door, maar er ontstaat wrijving daardoor. Terwijl ik buiten sta, loopt een van die bezoeker kwaad weg, omdat hij het gevoel heeft dat wij de viering belangrijker vinden dan de maaltijd. Even later staan we buiten en komt hij terug om te melden dat hij zich terugtrekt uit de Villa. Pijnlijk. Vervelend. Had het kunnen worden voorkomen? Iets om over na te denken.
Dinsdag. We hebben tachtig paaspakketten gekregen om uit te delen aan oudere mensen.
Een goede bekende die van buitenaf wordt ingevlogen is uren bezig om de adressen en de deelnemers van de paasuitdeelactie aan elkaar te matchen. Ze heeft mooie kaartjes gemaakt met daarop in een markeerstift aangevinkt de adressen. Twee vaste bezoekers komen binnen en vinden dit maar niets. "Verdeel het toch onder onze eigen mensen en die brengen het wel langs". Ze pakken de pakketten en melden dat ze langs hun eigen adressen gaan. Dat doen ze netjes, behalve bij dat ene adres waar tien minuten later een team officieel het pakket komt brengen. Die persoon is al voorzien van een pakket. Is het feit dat ze bij die ene vrouw langsgaan en een pakket afgeven verkeerd, omdat ze zich niet aan de organisatie houden? Ik spreek een van de dames vandaag weer. Waarom toch al die rompslomp en al dat georganiseer voor niets? Het kan toch makkelijker op onze manier? Vanavond spreek ik een van onze teamleden. Die kreeg de kriebels van de houding van de dames. Dat vindt zij dan weer rommelig en ongeorganiseerd.
Er zijn altijd twee manieren om ergens naar te kijken. De meest geëigende manier is om het eigen denken tot norm te verheffen. Voor Nederlanders is dit het "goed organiseren". Voor anderen gaat het om de relatie en de ruimte. Een goed georganiseerde brunch of diner loopt voor Nederlanders gesmeerd als het goed op tijd loopt. Maar is het dan nog gezellig en blijft er nog ruimte over voor gesprek? Wat zou je doen als je in een restaurant op tijd zou worden benaderd? Nederlanders houden van goed georganiseerde acties. Maar wat doe je als mensen de relatie met "hun mensen" prevaleren boven "die lijstjes en kaartjes".
Ik heb in beide gevallen naar beide kanten gepleit voor ruimte. Enerzijds om het goed te organiseren. Anderzijds om ruimte te laten voor de ander om de eigen weg te gaan. Tot nu toe zie ik het alleen maar als een voordeel en als een positief spannend leermoment om dergelijke spanningen tegen te komen. Goed, in het ene geval kostte het mij voor een keer mijn nachtrust. Maar na die nacht besefte ik des te meer hoezeer hier sprake is van monocultureel werken in een multiculturele setting. En hoe belangrijk het is elkaar te leren waarderen of in ieder geval te accepteren, ook al snap je de manieren van de ander totaal niet. Dat is echt leren leven in een gemeenschap. Eenheid in de praktijk proberen uit te werken. Er is werk aan de winkel geloof ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten