Denken, plannen en doen

Ik ben de afgelopen paar jaar veel in contact gekomen met mensen die graag willen werken zoals wij met Villa Klarendal werken. Heel vaak blijkt dan dat ze wel met plannen lopen, maar niet weten hoe ze dat moeten oppakken.

Een ander probleem is dat veel jongeren een HBO- of een wetenschappelijke opleiding hebben. Daarin wordt ze geleerd om eerst je plannen op papier te zetten, er samen over te brainstormen en ze daarna uit te voeren.

Onlangs kwam ik een vrouw tegen die geniet van het samenzijn en -werken in de Villa. Toen ik haar vroeg waarom ze zich zo thuis voelt, zei ze dat het bij ons zo ongedwongen toe gaat. Ze gaf als tegenvoorbeeld een ander project in de wijk, waarin op een HBO- of WO-manier wordt gewerkt. Dus, was haar conclusie, komt van al dat praten, denken en plannen maar heel weinig terecht.

Dat gevoel bekruipt mij helaas ook als ik kijk naar alle symposia die de afgelopen jaren rondom het Emerging Netwerk zijn gehouden. Allemaal prachtige mensen die (vooral natuurlijk uit de VS) komen, hun verhaal vertellen en waar we allemaal heel enthousiast over worden. Maar bij mij blijft de vraag hoeveel mensen op die dagen nu concreet aan de slag gaan met wat ze hebben gehoord.

Ik denk aan mijn eigen generatie. Toen we jong waren hadden we allemaal mooie plannen en ideeën. We zouden het allemaal anders doen. Maar ja. We gingen trouwen. Kregen mooie banen. Kregen kinderen. Waren druk met van alles en nog wat. Dus werd er niet gekozen voor die mooie plannen, maar verdween het gros van de idealen doordat carrière en huisje-boompje-beestje belangrijker werden. Want je moet toch rond komen, voor je gezin zorgen, een huis kopen en hoger op komen?

Ik vrees dat de nieuwe golf van idealen die nu over ons land stroomt straks weer als sneeuw voor de zon verdwijnt als de studenten en pas-werkenden de flow omhoog in de arbeidsmarkt te pakken hebben.

Dat je, zoals ik heb gedaan, niet kiest voor een carrière, maar voor idealen, wordt als vreemd gezien. Het wordt ook als vreemd gezien dat wij als gezin niet zijn verhuisd naar een huisje-boompje-beestje huis in een nieuwbouwbuurt waar het veilig spelen voor kinderen is (zeggen ze), maar zijn verhuisd naar onze mooiekrachtwijk Klarendal.

Ook onze leeftijdsgenoten hadden hun Shane Claibornes, Paul Viera's en Tom Wrights. Maar ze hebben niet radicaal gekozen voor een andere levensstijl. Ze hebben zich aangepast aan de geldende normen in de cultuur.

Is het mogelijk idealen in de praktijk te brengen en deze vast te houden? Ja, dat kan. Maar dan moet je in je leven wel radicale keuzes maken, die niet iedereen altijd zal begrijpen. Zelfs christenen zullen je vreemd aankijken.