Vier jaar zijn we nu bezig met Villa Klarendal. Vanaf het begin was het onze visie om in de wijk een gemeenschap van christenen te zien ontstaan. De eerste jaren ervoer ik deze gemeenschap als los zand. Iedereen ging zijns (en vooral haars) weegs na afloop van de brunch en viering. Wat er tussentijds doordeweeks gebeurde was niet bekend voor iedereen.
Een aantal gebeurtenissen de afgelopen periode laten zien dat onze groep van een stel "vaste bezoekers" aan het groeien is naar een hechte gemeenschap.
Een paar weken geleden werd een van de leden 60 jaar. Lang van tevoren zei een van de anderen dat ze het zo leuk leek om haar te verrassen met een overval door een stel vaste bezoekers. De een maakte een taart, de ander kocht een mooi kado, ik schreef een lied. met tien mensen stonden we voor de deur en verrasten de 60-jarige met lied en mensen. Een uur was ze buiten zinnen hoe mooi ze het vond om zo verrast te worden.
De vorige jaren werd in de Villa geen kerst gevierd. Als we ernaar vroegen, bleek iedereen weer eigen plannen te hebben om de kerst in te vullen. Dus deden we er niets aan. Een paar weken geleden begonnen al de eerste vragen of we dit jaar wel iets met kerst zouden gaan doen. Dat zouden ze zo mooi vinden om in de eigen gemeenschap te vieren. Toen we daar vanochtend voor het eerst officieel naar vroegen, werd er alleen maar enthousiast op gereageerd.
We willen graag het "samen-gevoel" in de wijk, maar vooral in onze groep versterken. Als we daarin worden bevestigd, is dat alleen maar verheugend. En ik moet ook zelf zeggen, dat ik met diverse mensen het gevoel deel dat ik deel uitmaak van hun leven. Afgelopen week zei iemand op donderdagavond dat ze me inmiddels elke dag had gezien. En grapte erna dat dat "wel heel erg veel is". Dat is niet alleen planmatige gemeenschapsvorming, maar vooral organische gemeenschapsvorming. Mensen die eerst niets met elkaar te maken hebben, komen bij de brunch en viering, gaan samen op stap, helpen bij de voedselbank, doen de boodschappen samen, helpen samen het brood uitdelen, dekken samen de tafel. En tussendoor komen we ze in de wijk tegen tijdens de gewone boodschappen of als ze door de wijk heen lopen. Zelf willen ze steeds meer doen en betekenen. Daardoor ontstaat een gemeenschap die op elkaar betrokken wil zijn.
Ik ben benieuwd waar dat verder naar toe leidt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten