Elke dag een avontuur

De dagen tegenwoordig rijgen zich aaneen door allerlei gebeurtenissen. Soms zijn er weken waarin werkelijk elke dag weer iets gebeurt wat ik onder de noemer "avontuur" schaar. Sommigen daarvan zijn nog zo vers en spannend dat ze nog niet rijp zijn voor publicatie. Maar anderen zijn prachtige voorbeelden van de grote en kleine avonturen van een spannend leven.

Een vrouw komt al maanden bij de Voedselbank haar pakket ophalen. Ze is meestal vrij laat en mompelt dan wat onnavolgbaars. Een prachtige, aparte persoon. Na verloop van tijd hoort ze van me dat wij computerlessen geven. Ze vraagt er naar en wil meer weten. Enkele maanden later begint ze de beginnerscursus en oefent ook op de dagen dat ik de internetinloop verzorg. Op een vrijdagmiddag ben ik op zoek naar de tv-uitzending van een interview met mij tijdens Het Elfde Uur in 2003. Het blijkt niet meer online te staan. Ze vraagt me wat ik doe. Ik leg haar uit dat ik dat interview nog eens terug wil zien. Daarna laat ik haar de andere tv-uitzendingen van de afgelopen jaren zien. Ze wordt steeds enthousiaster. Vertelt over hoe zij haar geloof nu zonder gemeenschap doorleeft. Door het kijken wil ze graag eens naar de wekelijkse brunch en viering in Villa Klarendal komen. De zondag daarna komt ze en is er heel blij mee. Ze wil de week daarna weer komen, maar ze komt niet. Gisteren kwam ik haar weer tegen. Ze excuseerde me ervoor dat ze niet was gekomen. Iets te diep in het glaasje gekeken, maar zondag komt ze weer.

In de rest van mijn werkende leven werk ik bij de gemeentelijke griffie, de ondersteuners van de gemeenteraad. Ook daar pak ik de avontuurlijke kanten op. Een daarvan is het uitzenden van de vergaderingen via internet. We hebben daarvoor contact met een organisatie in Rotterdam. Wekelijks testen we of de apparatuur het nog doet, zodat we op de avond niet voor een avontuurlijke verrassing komen te staan. Zo ook afgelopen maandag. Ik zette alles aan en belde de organisatie. Die ging meekijken op zijn scherm en... zag niets. Het werd al warmer aan mijn kant. Of ik er niets aan kon doen? Een tijd geleden had ik al eens gehoord dat de techniek kon worden gereset en had ik ook gezien hoe dat moest. Dus deed ik dat maar. Geen succes. Het beeld bleef zwart. De man achter de telefoon ging even met zijn collega overleggen. Of ik maar even wilde wachten. Na een kwartier weer telefoon. Of ik toch niet wat snoertjes kon omwisselen. Nu ben ik niet zo technisch, maar dergelijke techniek was dan nog net aan mij besteed. De snoertjes lagen in een kast met heel veel apparatuur die nogal krap op elkaar was geplaatst. Bovendien is alle video- en geluidsapparatuur in een kleine ruimte zonder airconditioning geplaatst, dus ik werd steeds warmer. Met zweet en moeite de snoertjes omgewisseld. Helaas, zonder succes. Er was zwart beeld. De andere kant kwam tot de conclusie dat het apparaat kapot was en dat de uitzending niet doorging. Lastige mededeling als je uitgaat van de uitzending en er wellicht al thuis voor klaar zit. Niets aan te doen. Dan moesten we maar op DVD opnemen en die de volgende dag snel opsturen.
Die avond zaten we klaar voor de vergadering. Tien minuten voor de start ging de telefoon. De organisatie weer aan de telefoon, nu een andere dame. Ze was de uitzending aan het voorbereiden en miste een agenda, die niet opvraagbaar was. Dat klopte, de techniek van onze website haperde. Dus zonden we per email een versie van de agenda. Een beetje vreemd was deze vraag wel, want... er zou toch geen uitzending zijn? De dame aan de andere kant wist nergens van en... had al beeld!!! Tja, dan ben je anderhalf uur bezig om de techniek te fiksen en lukt het niet. En twee uur later doet alles het weer. Techniek staat voor niets, maar zorgt wel voor hoofdbrekende avonturen in de avonduren.

Onze wekelijkse brunch en viering (een keer in de maand diner en viering) is een vast onderdeel van het wekelijkse Villa Klarendal programma. In feite is dat de plek waarop mensen van allerlei activiteiten bij elkaar komen. De andere activiteiten zijn gericht op specifieke groepen als kinderen, meiden, moslimmeiden, jongens of volwassenen. Hier komt alles van zes maanden tot 91 jaar. Het bezoek aan deze brunch en viering is nogal wisselend geweest. Er is een tijd geweest waarin we met zijn allen aan een tafel voor twaalf zaten. En dan waren er nog lege stoelen tussen. Langzamerhand begon de groei door te zetten. Twee weken geleden zaten we bij elkaar. Ik zou het praatje houden, dus was al eerder gekomen. Vanaf halfelf begon de stroom te komen. Twee tafels zaten vol. Twee stoelen moesten plaats maken voor een bank waar drie mensen aan konden zitten. Een derde tafel werd allerijl bijgedekt, want het aantal mensen groeide. Ik zat aan het einde van die tafel. Of ik nog verder kon opschuiven, want er kwamen nog meer mensen binnen. De hele ruimte was boordevol. Ik telde in de gauwigheid 35 mensen die aan de tafel zaten. Wat zat er? Surinamers, Antillianen, Nederlanders, een Turkse vrouw met haar kinderen, een Bulgaar, een man met een verslavingsachtergrond. Zij voelen zich allemaal thuis bij deze brunch en viering. Het is HUN brunch en viering.
Ook dat is een wekelijks avontuur, om te zien hoeveel mensen komen. En soms voor vragen te komen staan waar we niet direct een antwoord op hebben. De wateroverstroming door de gang tijdens de hevige regen van een paar weken geleden. Een brunch en viering zonder water, omdat de leiding was bevroren. Een daklekkage tijdens een hevige hagelstorm. Een nieuw aangeschafte Surinaamse CD wordt aangezet om de verjaardag van een bezoeker te vieren, waarop de Surinaamse gasten vanwege het feest der herkenning opstaan van hun stoel en dansend en swingend door de zaal gaan.

Prachtige mensen, prachtige dingen, een prachtig leven. Elke dag een avontuur. Soms leuk en spannend. Soms teleurstellend en diep treurig. Een telefoontje tijdens een feest van de Voedselbank dat een van onze vaste bezoekers een hartinfarct heeft gekregen. Een hevige ruzie tussen twee vaste bezoekers, waardoor een van de twee besluit niet meer te komen (en inmiddels komt de andere ook niet meer). Soms zo mooi en hartverwarmend. Soms zo moeilijk en hartverscheurend. Soms zo zwaar en pijnlijk dat de nachtrust erbij inschiet. Soms zo moe dat ik van moeheid het ene been niet van het andere kan verzetten. Maar ik wil het avontuur van mijn leven niet missen. Daarom wil ik doorgaan. Uitzien naar een nieuw avontuur van die ochtend, middag of avond. Leven in de wijk is een avontuur. Gecombineerd met mijn werk is het avontuur nog groter. En leven met God is het grootste avontuur. Want soms komen oplossingen voor problemen waar ik soms wakker van lig uit een heel onverwachte hoek.

En gelukkig zijn er van die momenten als dit weekend, waarin weer tijd is om bij te tanken en me op te laden voor de nieuwe avonturen van de komende tijd.