Het was me het maandje wel. Whitney Houston gevonden in bad. Prins Johan-Friso gevonden onder de sneeuw. Job Cohen vertrokken als PvdA-leider. Allemaal nieuws verpakt in persoonlijk leed. We leven met ze mee.
Toch heb ik daar altijd een dubbel gevoel bij. Dat gevoel werd goed verwoord en uitgebeeld door een foto die op Facebook verscheen met aan de ene kant Whitney met de tekst '1 person dies and 100 million cry' (1 persoon sterft en 100 miljoen huilen) en aan de andere kant een uitgemergeld Afrikaans kind met de tekst '100 million die and no one cries' (100 miljoen sterven en niemand huilt). Ons verdriet is opgeklopt door het nieuws dat we zien en horen. Wat erg, denken we op het moment. Een week later is er weer een nieuw verdriet of een nieuwe schok.
Het leven staat ook in Villa Klarendal niet stil. In diezelfde twee weken was er bericht van het sterven van een zieke bezoeker, de geboorte van 2 kinderen (een tweeling!) en het overlijden in Suriname van een dochter van een bezoekster die zelf ook tijdens haar langdurig verblijf bij haar moeder vaak bij ons was geweest. Dit laatste schokte ons het meest. Een jonge vrouw van 41 uit het leven weggerukt.
In de dagen na het bericht van het sterven ben ik veel bij moeder en stiefvader geweest. Dan komen de verhalen los. Van de vraag van dochter wat haar leven voor doel had. Al jong ziek, waardoor een normale schoolloopbaan onmogelijk was. Dus ook geen werk, want zonder opleiding is dat niet mogelijk. Gebrek aan sociale contacten, waardoor ook een huwelijk niet tot de mogelijkheden behoorde. En dus ook niet gehoor kunnen geven aan het gebruikelijke verlangen naar eigen kinderen. Als je niet kunt voldoen aan die gewone dingen des levens, wat heeft je leven dan voor zin?
Moeder vertelde dat als haar kleinkinderen bij haar thuis kwamen, ze direct vroegen naar de tante. Ze wilden graag bij haar zijn. Niet voor niets. Kinderen worden aangetrokken tot wat echt en puur is.
Ze bleef hoop houden. Er leek een oplossing voor haar medische probleem gevonden. Moeder had al veel medicijnen ingeslagen. En dan ineens het onverwachte. Ze is er niet meer! Alle hoop weggeslagen. Twee dagen daarvoor bezochten haar broers haar. Ze wilden twee dagen later terugkomen. 'Kom dan wel eerder op de dag' zei ze, 'want later op de dag heb ik een afspraak met God'. Had ze in een droom gehoord. Inderdaad. Het tijdstip van haar overlijden.
Ze is er niet meer. Of toch wel. Ze heeft een date met God. Alle leed en vragen voorbij. Veilig in Jezus' armen. Het onbeduidende voor mensen is zeer waardevol voor God!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten