Jarenlang zijn we met Villa Klarendal al aan het werk in onze wijk Klarendal. Wat zijn wij nu, vragen sommigen zich af.
Eerst waren we een missionaire pioniersplek. We pionierden in de wijk en bereikten zo veel mensen in de wijk. Juli 2010 is ons werk gewijzigd in een christelijke wijkgemeenschap. Een wijkgemeente waarin wijkbewoners zich thuis kunnen voelen.
Toch krijgen we veel vragen. Zijn we nou katholiek of protestants? Lastig als wij antwoorden dat we daar niet op kunnen en willen antwoorden. Mensen moeten zelf ervaren wat het geloof inhoudt en dat niet laten afhangen van het soort labeltje dat daaraan hangt.
De laatste tijd werken wij veel samen met het katholieke buurtpastoraat. Dat vind ik een mooi woord. Pastoraat wordt door veel kerken geïnterpreteerd als het zorgen voor mensen die deel uitmaken voor mensen die aangesloten zijn bij de eigen kerk.
Buurtpastoraat gaat verder. De doelgroep is de hele buurt. Niet alleen aan kerkleden wordt hulp geboden, maar aan iedereen die dat nodig heeft. Dat gebeurt door bij mensen thuis te komen. Maar vaker door deel te nemen aan activiteiten of die zelf te ondernemen.
Enkele voorbeelden. Wekelijks coördineer ik het uitdeelpunt van de Voedselbank in de wijk. Daardoor hebben we wekelijks contact met mensen. Afgelopen vrijdag had ik een mooi voorbeeld van hoe buurtpastoraat werkt. Een vrouw komt bij ons en vertelt dat zij volgende week niet zal komen, omdat ze in het ziekenhuis wordt opgenomen voor haar anorexiaprobleem. Ze is er al uit aan het komen, maar komt niet genoeg aan. Waarom ze eraan werkt? Omdat ze wekelijks ons ontmoet en daardoor zoveel warmte ervaart, dat dit haar stimuleert om zelf haar leven ter hand te nemen. Even later een andere man die vertelt dat hij graag van zijn drankprobleem af wil door zijn kwaliteiten in te zetten. Samen denken we na over mogelijkheden. Een ander wil inbreken op het gesprek. Ik moet haar afhouden. Na het gesprek vertelt ze blij dat ze een baan en een huis heeft gekregen. Mooi hè. Wilde ze toch met ons delen.
Sommigen komen na verloop van tijd bij onze brunch en viering. We nodigen ze uit, maar gaan niet dwingen. Het pastoraat vindt dan ook niet alleen op die zondagen plaats. Maar op alle dagen dat we met mensen contact hebben.
En daardoor is het ook lastig om te antwoorden op vragen als 'hoeveel mensen komen bij jullie'. Want die vraag (vooral van christen) gaat uit van de gedachte dat zondag de centrale plek is in ons werk. Dat is dus niet zo. Daarom antwoord ik altijd met 'ligt eraan wat je bedoelt'. Wij hebben wekelijks contact met 300 mensen, waarvan tussen de 5 en 50 op zondag langs komen.
Van missionair pionier, naar missionair werker naar buurtpastor. Het werk stabiliseert. Mensen weten ons te vinden. Wij mogen met en voor hen werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten