Te oud voor Youth for Christ?

De afgelopen week ben ik woensdag, donderdag en vrijdag op retraite geweest. Wij waren namelijk uitgenodigd voor de stafconferentie van Youth for Christ in Nederland (YfC). De trouwe lezer zal zich afvragen waarom de schrijver ineens bij zo'n stafconferentie verzeild raakt. Welnu, Villa Klarendal, het missionaire project in onze wijk, is onderdeel van die organisatie. Gezien onze betrokkenheid en tijdsbesteding hierbij ziet YfC ons als "kernvrijwilliger" en daarom mochten we meedoen aan de conferentie van vorige week.

Dat is een leuk gegeven, omdat ik YfC al eerder van binnenuit heb leren kennen. Ik was een diaconaal medewerker (dat heet tegenwoordig een "Action Diaconaal Jaar") in het seizoen 1977-1978. Daardoor leer je de sfeer in zo'n organisatie vrij goed kennen.

Wat schetst mijn verbazing? Die sfeer is niet veranderd! Tijdens de afgelopen conferentie werd mij regelmatig gevraagd hoe ik het vond. Mijn antwoord was dat het een "home coming" was. Het leuke was dan ook dat leeftijd er niet toe deed. Door de drie dagen heen had ik verschillende gesprekjes met stafmedewerkers, waarbij de jongste 16 was en de oudste tegen de 40. In plaats van de verwachte generatiekloof, hadden we hele leuke en diepgaande gesprekken. Goed, in een aantal gevallen kon ik putten uit ervaring en de wat jongere gespreksgenoot vertellen wat ik op dat gebied had beleefd. Maar op zo'n moment ervoer ik toch een klik met de ander, ondanks het leeftijdsverschil. De gesprekken waren dan ook niet eenzijdig van: "ik zal het wel effe vertellen", maar veel meer een samen delen van de ervaringen die we hadden meegemaakt. En soms moesten we hartelijk lachen om het feit dat ik diaconaal medewerker was op een moment dat mijn gesprekspartner nog lang niet "in de planning" was.

Ook de voor mij bij YfC vertrouwde combinatie van geestelijk leven en café-achtige afterparties was een verademing. Niet moeilijk doen over het schenken van alcohol. Maar wel binnen de vertrouwde muren duidelijk maken dat er met mate gedronken moet worden. Er werd ook ruimte gemaakt voor de jongsten door een disco (of heet dat tegenwoordig anders?) in te richten. Met alle moderne muzieksoorten die daarbij horen. Samen genieten, dansen en kletsen op de moderne klanken van top 40 muziek. Ik heb staan kijken en genieten van de vreugde die de jongeren er bij hadden. Buiten de zaal kon ik af en toe meedeinen en -zingen met die muziek. Wat prompt tot verbazing van enkele ook-buiten-staande jongeren leidde. Want hun ouders kenden die muziek niet meer, laat staan dat ze de tekst meezongen.

Tja, dan vertelde ik maar weer, dat ik graag dichtbij de mensen wil staan. Dat ik de popmuziek ben blijven volgen. Dat we bij Villa Klarendal veel jongeren over de vloer krijgen. Dat ik ook graag mijn eigen kinderen wil begrijpen. Als je hun muziek niet meer kent of begrijpt, is er geen gesprekstof meer. En ontstaat er een generaatiekloof. Door ook deze cultuur te begrijpen en te accepteren ben ik in staat om naast de jongeren (en ook mijn eigen kinderen) te staan. Natuurlijk doe ik niet aan alles mee. Alhoewel ik die avonden af en toe de kriebels voelde om de dansvloer op te gaan... Gelukkig had een goed excuus: ik was pas ziek geweest.

Ik kijk dus terug op drie prettige dagen binnen YfC verband. De cultuur was als vanouds. De organisatie is met de tijd was meegegroeid. De staf is (gelukkig) niet meer zo "wit" als in de tijd dat ik er nog nauw bij betrokken was (een unicum binnen christelijke organisaties). Ik heb dan ook hartverwarmende gesprekken gevoerd met Antilliaanse en Arubaanse stafmedewerkers.

Het motto is gebleven: Geared to the times, but anchored to the Rock: het geloof in Jezus Christus blijft het uitgangspunt (het ankerpunt), maar in het werk wordt zoveel mogelijk aangesloten op de actuele cultuur. Als ik nu terugdenk aan die eerste jaren bij YfC (1975-1980), denk ik dat ik mijn missionaire instelling niet van een vreemde heb. Ze zeggen niet voor niets: de appel valt niet ver van de boom. Je blijft toch lijken op degene waaruit je geboren bent. En met alle negatieve dingen die er ongetwijfeld over gezegd kunnen worden, ben ik blij dat mijn geestelijke wiegje en kinderbedje bij deze organisatie hebben gestaan.

Ik mocht even bij mama thuis komen.