Gisteren was ik in Utrecht op een netwerkdag voor gemeentestichters. Voor het eerst waren 110 mensen aanwezig uit alle gaten en hoeken van Nederland, zowel geografisch als theologisch, om samen na te denken over het stichten van gemeentes en om van elkaar te leren.
Mooi om te horen hoeveel er al gebeurt. Nog mooier om te merken dat er zoveel belangstelling is voor het onderwerp. Er zijn veel mensen die overwegen op een nieuwe manier een nieuwe kerk of gemeenschap te beginnen.
In gesprekken legde in telkens uit hoe wij bij Villa Klarendal de "brug naar de kerk", die Youth for Christ hoog in het vaandel heeft, proberen te zijn. En hoe wijzelf de naam kerk niet in onze mond nemen, maar vervolgens van onze bezoekers horen dat ons project hun kerk is.
Misschien moeten we ook maar eens af van onze hoge gedachten over wat een kerk moet zijn en terug gaan naar de pure plek waar mensen samen een christelijke gemeenschap vormen, ongeacht de vorm. Door op zo'n manier te leren denken, kunnen we makkelijker afkomen van allerlei "oude gedachten" die wijzelf nog hebben met kerk-zijn.
Een voorbeeld daarvan kwam in een gesprekje naar voren. De vraag van de ander was, waarom mensen wel op sociale projecten, maar niet op de kerkdiensten afkomen. Verder doorvragend, bleek dat zij inmiddels twee Alphacursussen hadden gedraaid met mensen uit de wijk waar zij wonen. De eerste groep komt nog wekelijks in gespreksvorm bij elkaar, maar komt niet op zondag naar de kerkdiensten. De tweede groep komt daar wel. Ik vroeg hen of de momenten waarop de eerste groep samenkomt, in feite niet kan worden beschouwd als een vorm van christelijke gemeenschap (zonder de term kerkdienst in de mond te nemen). Misschien past die gemeenschap niet bij de gedachten die wij hebben over de vorm of inhoud van een kerkdienst. Maar moeten wij bij onze eigen gedachten blijven?
Moeten wij, zoals een van de aanwezigen op deze dag zo treffend zei, onze gedachten, houdingen, theologie en culturele achtergrond door een wasmachine laten gaan, zodat we er los van komen?
Gisterenavond liep ik met wat overgebleven brood van Albert Heijn samen met vaste bezoekers van Villa Klarendal terug naar huis. Zij gingen dat brood nog uitdelen aan mensen in de wijk. Onderweg spraken we over de dingen die ik had meegemaakt. Op dat moment maakte ik gemeenschap mee, die niet onder doet voor elke andere vorm van christelijke gemeenschap. De daarin ervaren onderlinge hartelijkheid, liefde en waardering voor elkaar is niet afhankelijk van tijd, activiteit of vorm.
Ik hoop dat die vernieuwing zich in ons land voortzet, zodat niet-gelovige buren, vrienden en kennissen ruimte krijgen om christelijke gemeenschap van dichtbij mee te maken en er zelfs deel van te gaan uitmaken en daardoor verder groeien tot nieuwe christenen die weer anderen ruimte bieden om deelgenoot te worden van die gemeenschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten