We in de wijk al langere tijd bezig met deel van het geheel zijn. Christelijke liedjes op volksliedjes is daar een klein onderdeel van. Maar net zo goed de deelname aan "wijken voor kunst", een jaarlijks kunstproject in de wijk, waar duizenden bezoekers op afkomen. Of de straatschoonmaakdagen waarbij we samen met straat- of wijkgenoten de rommel eens flink opruimen. Een groot deel van onze contextualisatie ligt toch vooral in de momenten dat er geen actie is. Dan zijn we wijkbewoners onder elkaar. Je loopt het huis uit en er is zomaar een gesprekje met een van de buren.
Je maakt door in de wijk te wonen alles mee wat iedere andere bewoner meemaakt. Afgelopen dinsdagnacht waren er weer van die kwibussen die het nodig vonden midden in onze slaaptijd op ons plein keihard ruzie te maken. Daar word je dan even flink door wakkergeschud. De volgende dag is er dan gelijk het onderlinge gesprek met andere buren of zij ook zo waren opgeschrikt.
Vanochtend werd er aangebeld. De buurvrouw met een andere buurvrouw, tevens villabezoekers, broodrondbrengers en voedselbankondersteuner. Ze wilden weten hoe het stond met het brood voor morgen (de brunch in Villa Klarendal). Dan is er dus aan de deur een gesprekje over wat er allemaal aan de hand is. Een andere buurvrouw van Turkse komaf loopt haar deur uit en vraagt waar we gisteren waren. We waren er niet en ze had brood gemaakt. Vervolgens loopt ze terug en geeft ons alledrie Turkse broden. Gewoon zomaar, als buren onder elkaar.
Dat lijkt weinig zoden aan de dijk te zetten. Het zijn in onze wijk echter de momenten waarop dingen snel geregeld worden. Het maandelijkse diner in de Villa wordt niet tijdens een vergadering vastgesteld, maar wordt op straat bepaald tussen twee vrouwen, die vervolgens de anderen weer daarover inlichten. Die schijnbaar onbeduidende momenten, waar een gemiddelde nieuwbouwbewoner al snel aan voorbij zou lopen omdat zijn drukbezette agenda hem geen ruimte biedt, blijken dus gouden momenten te zijn. Op die momenten vinden gesprekken van hart tot hart plaats. Is er ruimte voor uitwisseling. Is er een kans om iets van ons hart aan anderen te tonen.
Zou dat ermee bedoeld zijn toen Zacharia uitsprak dat we de dag der kleine dingen niet mogen verachten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten