Crisis? Welke crisis?

Een vertaling van een album van een van mijn vroegere favoriete muziekgroepen Supertramp.

Dit hoorde Aneta van de week uitspreken door een van onze computercursisten. We leren die cursisten niet alleen werken met de computer, maar zijn ook praatpaal, met als achterliggend doel de "sociale cohesie te versterken".

Dus hadden ze het over de kredietcrisis die de wereld in spanning houdt. Althans, zo lijkt het als je het nieuws hoort en leest.

Maar goed, onze cursisten zeiden tegen elkaar dat de crisis hen niet raakte. Sterker nog: ze leven al jaren in een kredietcrisis.

En zo is het. Nu de rijken, de grootgrondbezitters van deze maatschappij, het probleem onder ogen moeten zien, is de wereld ervan in de ban. Dat dit in een groot deel van de samenleving al veel langer speelt en dat veel mensen moeten rondkomen van een uitkerinkje met een lening erbij wordt over het algemeen niet aan de grote klok gehangen.

Het is spannend wat er daar veraf bij de diverse beurzen gebeurt. Maar de beurzen van veel gewone mensen in dit land zijn al lang onderuit gegaan. Soms doordat degenen die steen en been klagen zich een extra bonusje konden veroorloven voor de prijs waar een gemiddelde werknemer wel twintig jaar van kan leven. Maar goed, geld moest rollen en vooral in de zakken van de mensen die daar bovenaan stonden.

Als christen die leeft in een wijk waar mensen onderaan de ladder staan, zie ik het onrecht om me heen. Ik kan reageren zoals zoveel christenen doen. We bidden eens voor je en dan gaan we weer ieder zijns weegs. Of ik kan het aan de orde stellen als een onrecht dat over de wereld gaat.

Het is toch van de zotte dat binnen een bedrijf de een van gekkigheid niet weet waar hij zijn geld moet laten en de ander van moeilijkheid niet weet waar hij zijn geld vandaan moet halen.

Helaas is dit in de christelijke wereld niet erg anders. Ik heb me regelmatig groen en geel geërgerd als weer eens iemand een getuigenis gaf over de geweldige dingen die hij had meegemaakt in zijn rondreis door een land aan het andere eind van de wereld. Of een ander gezin dat vrolijk vertelde over wat zij op hun tweede vakantie tijdens de herfst in het buitenland hadden meegemaakt. Dat vertelden ze dan in de gemeente waar mensen zitten die alleen een uitkering hebben en misschien al tien jaar niet op vakantie zijn geweest.

Hoe slaat de crisis die we nu beleven terug op ons christenen? Zijn we zoals we willen zijn "anders dan anderen"? Of laten we ons op dit gebied meeslepen op gebieden waar ook anderen mee bezig zijn?

Zijn we misschien zo in onszelf gekeerd geworden, dat we in een wijk wonen terwijl we (veel) geld op IceSave hebben gezet, terwijl onze buurman bij wijze van spreken ons het brood uit de mond kijkt?

Crisis? Welke crisis? Is een vraag die ook wij ons stellen. Want ik heb met mijn huurhuis en mijn bedrijfsspaarregeling, waar misschien nog net 3000 euro op staat, weinig pijn van de crisis die er nu is. Misschien omdat wij geïnvesteerd hebben in andere dingen dan het behalen van steeds meer geld of een steeds mooier huis.

Daarbij hebben we onszelf lang voor deze crisis de volgende vragen gesteld. Wie "spekken" wij? De bank of onze buurman? Voor welk krediet gaan we? Datgene wat ons alleen maar geld oplevert, of diegene waar we wellicht geen geld meer van terug krijgen? Welke investering doen we? Gaan we voor geld of gaan we voor goud? En dan mag je zelf invullen wat geld of goud is.