Een rustige avond

We hoorden het weer gonzen de afgelopen weken. Diverse vaste bezoekers wilden graag meer van de bijbel weten. Dus spraken we met ze af om tweewekelijks een bijbelstudie te organiseren.
Vorige week hebben we met zijn drieën gebrainstormd. We zouden samen met hen achter Jezus aan gaan. Om samen te leren van Jezus' woorden.

Deze week heeft Hans, onze stagiaire, veel tijd gestoken in het voorbereiden van de eerste avond. Een prachtige studie over waarom Jezus nu wil dat we hem volgen.

Dus zaten we op de afgesproken tijd om zeven uur klaar. Ik had van tevoren al wat mensen gebeld. Die plotseling iets anders te doen hadden of het helemaal waren vergeten. Okee, een zou komen, maar moest nog werken en zou iets later komen. De rest was wel van plan te komen.

Dus niet. We zaten er met zijn drieën. Dus de persoon onderweg maar weer afgebeld. Samen nagedacht over wat we over twee weken doen, als Hans er niet is, zodat hij over een maand wel zijn voorbereidingen kan uitwerken.

Want we stoppen niet en worden niet teleurgesteld. Integendeel. We gaan gewoon door. Wie weet wat er over twee weken gebeurt. En als het weer zo is? Dan gaan we eens nadenken over de vorm, de avond, de werkwijze. En kijken of het wellicht net iets anders, bij iemand thuis of in een kleinere groep moet gebeuren.

Experimenteren blijft leuk. Ook al lijken dit soort situaties verloren of weggegooide tijd. Maar ach, welnee, ik heb eens een extra rustige avond. Morgen zien we twee van de te verwachten personen weer. En delen dan ons leven weer met hen. Die belangrijke andere manier van volgelingschap. Misschien moeten we bijbelstudies ook meer integreren in dat soort manieren van werken. OOk hierin laten we ons leiden en vragen onze Vader om duidelijkheid en creativiteit. En vooral: liefde voor ieder die we tegenkomen.

Zoals degene die vanavond rond elf uur nog even komt binnenstappen, om "nog even gezellig bij te kletsen". En die na twintig minuten weer snel opstapt nadat hij na tien minuten na zijn vraag begrijpt dat we helaas geen extra brood meer in huis hebben. Net zo lastig als die andere vraag vanavond. Verloren tijd of liefde geven aan iemand die alleen maar uit is om iets te krijgen? Of toch ruimte geven aan mensen ondanks hun dubbele bodem en bidden dat Gods liefde in ons bij hen ervaren mag worden?

Korte momenten die diepe vragen nalaten waar ik geen antwoord op heb. Want ook dat is pionieren. Niet altijd de mooie dingen, maar vooral ook vaak: de vragen, de twijfels, de teleurstellingen. En daarna: de overgave, begrijpen dat ik het niet alleen kan doen, het besef dat God dit werk is begonnen en ons als zijn medewerkers hier wil inzetten. Met vallen en opstaan en soms zelfs ondanks ons.