Hét weekeinde is weer aangebroken. Vier dagen aaneen met elkaar optrekken.
Gezellige geluiden en dito muziek. Eindelijk mag je eens gewoon gek doen, zonder
dat anderen er raar van opkijken. Juist: het is carnaval. Ook in Arnhem, ook in
onze wijk Klarendal.
Onze Limburgse, katholieke burgemeester heeft ervoor gezorgd dat onze stad er
sinds vorig jaar een nieuwe traditie bij heeft. Op vrijdagavond wordt de sleutel
van de stad overgedragen aan de carnavalsverenigingen. Voor vier dagen is Arnhem
Ernem.
Arnhem, op de
grens tussen protestants en katholiek Nederland. Begrensd door het katholieke
Achterhoek, het protestantse Ede en de grotendeels katholieke dorpen in de
Betuwe.
Klarendal is een katholieke enclave in Arnhem-Noord, omdat in de
negentiende eeuw Achterhoekse arbeiders massaal in deze nieuwe wijk werden
gehuisvest. Dus is carnaval een van de hoogtijdagen in de wijk. Na elf november
gonst het van de activiteiten in de carnavalsverenigingen, uitmondend in de vier
carnavalsdagen en met name de zondagse optocht met praalwagens waar men al die
maanden aan heeft gewerkt.
Het lokale, landelijke en internationale
nieuws wordt creatief op de hak genomen. Afgelopen zondag stonden we in het
zonnetje te kijken naar al die leuke en mooie creaties. En naar al die mensen
die zo grappig waren uitgedost.
Ik hoorde vanuit de boxen op een van de
praalwagens 'en ook... voedselbank is van de partij'. Ik had het eerst niet door
(concentratie of beginnende doofheid?), maar zag wat afnemers van ons
voedselbankuitdeelpunt op de wagen naar mij zwaaien, en begreep dat ze mij op
het oog hadden. Ik wuifde iets harder naar de carnavaleske voedselbankafnemers
en zij gaven een extra handje snoepgoed voor in de tas van mijn
kleinzoon.
We moesten wel even nadenken
over dit feest toen we negen jaar geleden met Villa Klarendal naar de centrale
optochtstraat verhuisden. Want de meningen in niet-katholiek christelijk
Nederland zijn nogal verdeeld over dit feest. Van liberaal ermee omgaan tot er
fel tegen zijn, vanwege de nadruk op drank en seks. Wij constateerden dat onze
wijkbewoners er vooral veel vreugde aan beleefden. Dus wilden wij die vreugde
niet met de botte Bijbelse bijl neerslaan, maar positief benaderen.
Onze
oplossing was om de carnavalsvierders tegemoet te treden met warme koffie en
thee. Een welkome afwisseling in de vaak koude februarimaand, maar ook een
positieve geste aan alle alcoholdrinkers. Het werd positief ontvangen. Vaak een
duim omhoog of een ferme Œhug¹ van een ontvanger. Met de verhuizing naar een
nieuwe plek is deze traditie verdwenen. We denken nu na over een vorm van
aansluiting bij de carnavalstraditie. Een eigen Villa Klarendal
carnavalsvereniging, of aansluiten bij de bestaande? We hebben nog tot 11
november om daar eens onze gedachten over te laten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten