Wij willen holistisch leven". Dit is
nog steeds een van de hoofdwaarden van de christelijke wijkgemeenschap VillaKlarendal. Een term die een beetje ‘eng’ klinkt voor de gemiddelde christen,
die het al snel associeert met de New Agebeweging die aan dit begrip een eigen
invulling heeft gegeven. ‘Integral mission’ heet het in de
zendingswetenschappen en dat komt dichtbij wat wij bedoelen. Het leven in zijn
totaliteit als christen leven en elk aspect daarvan als waardevol accepteren.
Niet het geestelijke staat centraal, maar alle aspecten van het leven zijn even
belangrijk, waarbij het geloof natuurlijk een belangrijke basisvoorwaarde is.
Zo kan het zijn dat mensen bij ons komen met financiële
vraagstukken, met moeite op sociaal gebied, met huisvestingsvraagstukken. We vinden het
belangrijk, wuiven het niet weg met een geestelijk sausje als ‘we zullen ervoor
bidden’. Nee, we bidden ervoor en kijken met mensen hoe de vraagstukken het
beste opgelost kunnen worden. En meestal hebben wij niet de oplossing, maar wel
een van de instanties met wie we samenwerken.
Ik zie een nieuwe beweging ontstaan die het omgekeerde lijkt te zeggen. Aanbid God met heel je hart (wat betekent: zing liederen en kom in een bepaalde sfeer), laat Hem je leven leiden. En bid Hem voor alles en het zal ook gebeuren. Mooi, prachtig, geweldig dat men zo radicaal wil leven. Maar ook eenzijdig en alleen gericht op het geestelijk/spirituele deel van het leven.
Zo had mijn vrouw last van hevige spierpijn. Een vriend van onze zoons hoorde het en opperde ervoor te bidden. Want dan zou de spierpijn wel weggaan. Tja, maar God heeft het lichaam gemaakt om te werken én te rusten. En spierpijn is een manier van het lichaam om ons te melden dat er even rust moet worden ingebouwd. Door God ingegeven waarschuwingsmechanismen die we niet te vuur en te zwaard als geestelijke strijd met gebed te lijf moeten gaan.
Ik vind dit altijd lastig. Want ik gun mensen een radicale omgang met onze hemelse Vader. En ik zal de laatste zijn om te oordelen over het geloofsleven van anderen. Toch vind ik het jammer dat een nuchtere kijk op het leven van alledag en het besef dat God alles heeft gemaakt tot zijn eer daardoor soms teniet wordt gedaan.
Zo zie ik soms vreemde mengelingen ontstaan. Milieu lijkt voor sommige christenen een tweederangs aangelegenheid. Want God zorgt toch wel voor ons, waarom zouden wij dan nog voor die omgeving moeten zorgen? We ‘praisen’ erop los in onze zondagse samenkomst, terwijl de wijk waar de kerk samenkomt op overlevingsstand staat. En dan bidden we dat ‘die mensen’ snel bij ons binnen mogen komen. Het enige wat de wijk van ons ziet en hoort zijn de zondagse wekkerdiensten waar niet iedereen blij mee is en de auto’s die her en der geparkeerd staan in de toch al overvolle wijk.
Holistisch, integraal leven. Dat is mét mensen leven. Niet naast hen. Oog hebben voor de pijn en moeite van alledag. Dat niet weg praisen en worshippen. Maar samen de pijn ervaren, beleven en kijken hoe het beste hulp kan worden geboden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten